#โครงการผู้ป่วยขข้างถนน

TIP Smart Assist “ผู้นำส่ง” ความช่วยเหลือสู่ผู้เดือดร้อน

ในเวลาที่เครื่องผลิตออกซิเจน
กำลังรอส่งออกไปบ้านผู้ป่วย
ข้าวสารอาหารแห้ง
รอคิวส่งไปครอบครัวที่เดือดร้อน
ช้ากว่านั้นก็อาจหมายถึงชีวิต
หรือความลำบากที่ยาวนานขึ้น
.
พวกเขาเรียกตัวเองว่า
TIP Smart Assist
จากทิพยประกันภัย
ขออาสาส่งความช่วยเหลือ
จากมูลนิธิกระจกเงา
ไปยังครอบครัวที่เดือดร้อน
.
เขาบอกเราว่า
งานจิตอาสาไม่เลือกความเดือดร้อน
เรื่องเล็กเรื่องใหญ่
พร้อมไปได้หมด
ขอแค่บอกมา
.
หลายเดือนมาแล้วที่พวกเขา
ทำภารกิจนี้อยู่เบื้องหลังเงียบๆ
เป็นสะพานเชื่อมความช่วยเหลือ
ขอบคุณจากใจแทนทุกครอบครัว
ที่ได้รับความช่วยเหลือ
พวกคุณโคตรเท่ห์

ปัญหา “คนไร้ที่พึ่ง” ในระบบคุ้มครองของรัฐ

“57 บาท ต่อคนต่อวัน” นี้คืองบประมาณที่รัฐจ่ายให้เพื่อดูแลกลุ่มคนที่เรียกว่า “คนไร้ที่พึ่ง” ตาม พรบ.คุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง ในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง (สถานสงเคราะห์) ของทางกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์
.
สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งในประเทศนี้มีอยู่ทั้งหมด 11 แห่งทั่วประเทศ มีภารกิจหลักคือการดูแลกลุ่มคนไร้ที่พึ่ง คนไร้ที่พึ่งที่นิยามโดยสรุปอย่างง่ายๆ ก็คือ คนที่ไม่สามารถดูแลจัดการชีวิตตัวเองได้ ทั้งในทางเศรษฐกิจและสังคม
.
ในวันที่ทีมงานผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงาได้แวะเวียนเยี่ยมเยียน สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งมาแล้วหลายแห่ง เราอยากจะรีวิวการไปเยี่ยมสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง ให้กับหลายๆ คนได้รับรู้ว่า สิ่งที่เรียกว่าเป็นสวัสดิการของรัฐ ภายใต้การดูแลของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์นั้น มันเป็นอย่างไรบ้าง
.
ข้างในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง คนที่อยู่ในสถานคุ้มครองนั้น เกินกว่า 70% เป็นผู้ป่วยจิตเวชที่เรียกได้ว่าเรื้อรัง บางสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งนั้น มีจำนวนผู้ป่วยจิตเวชสูงถึง 90% ขึ้นไป ยังไม่นับความทับซ้อนของความพิการทางร่างกายอื่นๆ ลงไป และยังไม่นับว่าส่วนใหญ่อยู่ในวัยผู้สูงอายุ
.
พูดถึงเรื่องการหลับนอน ทุกคนมีเบาะนอน แต่ไม่ใช่การนอนในแบบ 1 เบาะต่อ 1 คน ในบางทีต้องนำเบาะมาชิดกันเพื่อให้มี 1 คนมานอนตรงร่องกลางของเบาะที่นำมาชิดกัน ในบางที่ในบางแห่งต้องจัดการเบาะนอนเป็นสามแถว และนี่ยังไม่ได้พูดถึงว่า ผู้รับความคุ้มครองหลายต่อหลายคนเป็นคนพิการ เป็นผู้สูงอายุ การนอนเบาะแบบนั้น ทำให้ลุกขึ้นเดินเหินได้ยากเต็มที
.
คนในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งในแต่ละที่ มีจำนวนคนรับการคุ้มครองล้น ล้นที่เรียกว่าเกินขีดความสามารถการดูแลของเจ้าหน้าที่ภายใน บางแห่งมากไปถึง 500 กว่าราย ซึ่งหลายสถานคุ้มครองฯ มีความสามารถรับคนเข้ารับการคุ้มครองจริงๆ อยู่ที่ประมาณ 300 กว่ารายเท่านั้น ความไม่สามารถนั้น เกิดมาจากงบประมาณที่จำกัด จำนวนบุคลากรที่จำกัด ทรัพยากรที่จำกัด
.
ในหลายๆ สถานคุ้มครองฯ นั้น มีปัญหาขาดแคลนบุคลากรเฉพาะทาง เฉพาะด้าน เช่น ไม่มีนักจิตวิทยาวิชาชีพ ทั้งๆ ที่มีผู้ป่วยจิตเวชอยู่เกินกว่า 70-80% ด้วยซ้ำ ไม่มีพยาบาล ทั้งๆ ที่มีจำนวนเคสที่มีแนวโน้มในปัญหาโรคทางกายอยู่ไม่น้อย ไม่มีนักกายภาพบำบัด ทั้งๆ ที่มีคนพิการทางร่างกายอยู่เกินครึ่งค่อน
.
ที่ซ้ำร้ายเข้าไปอีกก็คือ สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งไม่สามารถส่งคนไร้ที่พึ่งเพื่อให้ได้รับบริการในสถานสงเคราะห์ ตามความเฉพาะได้อีกด้วย ตัวอย่างเช่น ในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งแห่งหนึ่ง มีผู้สูงอายุมากกว่า 100 คน แต่ไม่สามารถส่งผู้สูงอายุนั้นให้ได้รับบริการในสถานสงเคราะห์ที่ดูแลผู้สูงอายุโดยตรงได้ เช่นเดียวกันกับกลุ่มคนพิการที่ไม่สามารถส่งไปยังสถานสงเคราะห์คนพิการได้
.
ทั้งๆ ที่ในกฎหมายของผู้สูงอายุ ก็บอกไว้ว่า ในความเป็นผู้สูงอายุนั้น สวัสดิการอย่างหนึ่งที่รัฐจัดให้ คือการได้เข้ารับดูแลในสถานสงเคราะห์ผู้สูงอายุ เช่นเดียวกันกับคนพิการ ทั้งๆ ที่กฎหมายระบุไว้ว่าสวัสดิการอย่างหนึ่งที่คนพิการสามารถเลือกรับได้ก็คือ การเข้ารับการดูแลในสถานสงเคราะห์คนพิการ ซึ่งหลายๆ รายที่รอการเข้ารับการดูแลตามกฎหมายเฉพาะนั้น ก็เสียชีวิตไปก่อนที่จะได้รับบริการตามที่สิทธิ์ในฐานะพลเมืองที่เขาควรได้ ความล่าช้าของการได้มาซึ่งสิทธิที่ควรมีควรได้นั้น นับได้ว่าเป็นความอยุติธรรมแบบหนึ่งนั้นเอง
.
ในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง เมื่อไม่สามารถส่งคนไปเข้ารับบริการตามกฎหมายเฉพาะอย่าง ผู้สูงอายุและคนพิการได้นั้น ความอัดแน่น ความไม่สามารถดูแลคนที่อยู่ในการคุ้มครองได้นั้น จึงเกิดขึ้นในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งในทุกแห่ง และในข้อเท็จจริงที่สำคัญก็คือ คนที่อยู่ในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งนั้น ไม่ใช่ประสบปัญหาทางสังคมเพียงอย่างเดียว พวกเขาเป็นคนป่วยทั้งทางจิตและทางกาย เป็นคนพิการ เป็นผู้สูงอายุ
.
เอาเข้าจริง หลายๆ คนมีความซ้ำซ้อนของทุกอย่างที่กล่าวมา และประเด็นสำคัญก็คือ สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งมีเคสที่หลากหลายทับซ้อนมาก แต่ได้รับงบประมาณและทรัพยากรในการบริหารจัดการภายในที่ต่ำอย่างมาก ทั้งๆ ที่ควรได้รับงบประมาณและทรัพยากรที่เป็นเสมือนโรงพยาบาลด้วยซ้ำไป
.
เราเคยถามว่าความต้องการของคนไร้ที่พึ่ง ที่ว่าพวกเขาต้องการอะไร ในส่วนที่เป็นผู้ป่วยจิตเวชอย่างหนักอาจไม่สามารถตอบได้ แต่สำหรับหลายๆ คนมักให้คำตอบอย่างง่ายๆ ว่า เขาอยากให้ครอบครัวมาเยี่ยมเขาบ้าง อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวก็มี ในบางคนอยากจะออกไปทำงานมีรายได้ แต่ในข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นก็คือ ทรัพยากรที่รัฐจัดสรรให้กับสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งนั้น ไม่สามารถทำให้ฝันของคนที่อยู่ในสถานคุ้มครองฯบรรลุเป็นจริงได้อย่างแน่นอน
.
ไม่ต้องดูอะไรมาก แค่ค่าอาหารที่เขาตั้งไว้ให้ต่อคนต่อวันอยู่ที่ 57 บาทนั้น ก็เห็นได้อยู่ว่ารัฐเห็นใจ ใส่ใจ และเข้าใจหรือไม่ว่าสิทธิ์การมีคุณภาพชีวิตที่ดีนั้นควรเป็นพื้นฐานของทุกคนที่ควรได้รับจากรัฐอย่างปฏิเสธไม่ได้ เป็นจริงอยู่หรือไม่

——————————

ปล.ภาพรองเท้าแตะ คือรองเท้าแตะของผู้รับการคุ้มครองในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งแห่งหนึ่ง ซึ่งรองเท้าแต่และคู่นั้นมีความพยายามทำเครื่องหมายไว้ เพื่อให้รู้ว่าคู่ไหนเป็นของใคร
.
รีวิว สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง และ ตัวอย่างของการจัดสวัสดิการของรัฐ โดย โครงการผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงา

สะท้อนปัญหาของรัฐผ่านวงจรชีวิต “ผู้ป่วยจิตเวช”

10 กว่ารอบได้แล้ว ที่เคสนี้วนเวียนเข้าออกระหว่างข้างถนนและโรงพยาบาลจิตเวช
.
10 กว่าเหตุ ที่เคสนี้ก่อขึ้นและตำรวจต้องมาควบคุมตัวนำส่งโรงพยาบาล
.
เหตุที่เคสนี้ก่อขึ้น มีตั้งแต่สร้างความวุ่นวาย เช่น ตะโกนโวยวาย ด่าว่าผู้คน ทำลายข้าวของทั้งสาธารณะและของเอกชน เดินกลางถนน กระโจนเข้าหารถ อึฉี่กลางพื้นที่สาธารณะ ล่าสุดคือกระโดดไปหน้ารถพยาบาลและไปหักที่ปัดน้ำฝนของรถ
.
จากข่าวเคสนี้รับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวช และตำรวจ สภ.ที่คุ้นเคยกับการนำส่งเคสไปโรงพยาบาล ก็ยังออกปากออกมาว่า “รักษาแล้วเดี๋ยวก็กลับมาวุ่นวายที่ข้างถนนอีกเหมือนเดิม อีกทั้งทาง รพ. ไม่มีแผนกับเคสนี้อย่างชัดเจน ด้วยเป็นเคสเร่ร่อน ไม่มีญาติ ทำให้ต้องเกิดการนำส่งแบบนี้อยู่หลายครั้งเลย “ออกมาอีกพวกผมก็เอาตัวเข้าโรงพยาบาลซ้ำอีกนั่นแหละ”
.
ตามเนื้อหาข่าว เคสนี้เกิดเหตุขึ้นที่ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา เราได้มีโอกาสพูดคุยกับตำรวจที่รับผิดชอบในการนำส่งเคสเข้าโรงพยาบาล ตำรวจให้ข้อมูลว่า การวนเวียนเข้าออกระหว่างข้างถนนกับโรงพยาบาลของเคสนับ 10 ครั้งได้นั้น เกิดขึ้นในช่วงเวลา 3-4 เดือนของปี 2565 นี้เอง
.
ก่อความวุ่นวาย –> นำส่งรักษา–> รักษา –> ออกจากรพ. –> เร่ร่อน –> ก่อความวุ่นวาย –>
.
ถามว่าจะทำอย่างไรที่จะตัดวงจรนี้ได้ ขั้นตอนสำคัญที่ต้องทำให้ได้นั่นคือ หลังจากที่สิ้นสุดการรักษาการนำเข้าสู่ระบบการฟื้นฟูจึงสำคัญ เป็นความสำคัญ แต่ก็ไม่ถูกให้ความสำคัญสักเท่าไหร่จากรัฐ
.
รัฐไม่ให้ความสำคัญอย่างไรบ้าง สถานฟื้นฟูผู้ป่วยจิตเวชโดยตรงที่เป็นของรัฐมีอยู่ 2 แห่งเท่านั้นทั้งประเทศ คือสถานคุ้มครองและพัฒนาคนพิการบ้านกึ่งวิถีชาย, หญิง ซึ่งคนเต็มแน่นรอคิวเข้านับร้อยคิว สถานที่ฟื้นฟูที่รองลงมาคือ สถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง มีทั้งหมด 11 แห่งทั่วประเทศ แต่ปัญหาร่วมของสถานสงเคราะห์ทั้ง 11 แห่งนี้คือ ไม่มีกระบวนการดูแลผู้ป่วยจิตเวชอย่างเป็นระบบ ในหลายสถานฯ ไม่มีนักจิตวิทยาอยู่สักคนเดียว ซ้ำร้ายทุกที่ทุกแห่งอยู่ในสภาพที่คนรับบริการล้นแน่นระบบการดูแลฟื้นฟูไปหมดแล้ว
.
เรามีข้อมูลอยู่ว่า มีเคสในลักษณะเดียวกันนี้อยู่ไม่น้อย ใช้ชีวิตเร่ร่อนด้วยอาการจิตเวชอยู่ที่ข้างถนน และวนเวียนเข้าออกระหว่างข้างถนนกับโรงพยาบาลจิตเวชเหมือนกับเคสนี้
.
ประเด็นสำคัญของบทความนี้คือ การจะตัดวงจรของผู้ป่วยจิตเวชที่สลับเข้าออกระหว่างข้างถนนกับโรงพยาบาลจิตเวชได้นั้น กลไกสำคัญคือระบบการฟื้นฟู ซึ่งเราคิดว่ารัฐต้องให้ความสำคัญที่มากกว่าที่เห็นและเป็นอยู่อย่างมากมายนัก

โครงการผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงา
Cr.ข่าวสด
รายละเอียดข่าว : https://www.khaosod.co.th/around-thailand/news_7113583

รักริมถนน: เรื่องเล่าของชายหนุ่มที่พาแฟนมาอาบน้ำ

ในวันที่เราเปิดให้บริการ ซักผ้า อบผ้า และอาบน้ำให้กับคนไร้บ้านที่อยู่ในพื้นที่แถวราชดำเนิน เรามักพบกับชายคนนึงกำลังเข็นรถเข็นอย่างช้าๆ บนรถเข็นพบผู้หญิงคนนึง รูปร่างเธอบอกได้ว่าร่างกายไม่แข็งแรง ทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน ทั้งคู่เป็นคนไร้บ้าน ทั้งคู่มักตรงดิ่งมาเพื่อใช้บริการ อาบน้ำ และซักอบผ้า
.
ชายหนุ่มนั้นวัยเกือบ50ปี ตกงานมาได้เป็นปีแล้ว เขารับจ้างทาสี แต่หลังๆ มานี้งานไม่มีให้ได้ไปทำ ส่วนหญิงสาวนั้นอายุยังอยู่ในวัย 40 ต้นๆ
.
ชายหนุ่มพาแฟนสาวมาอาบน้ำ เขามักบอกว่าแฟนอยากอาบน้ำเลยพามา เมื่อแฟนอาบเสร็จเขาจะอาบเป็นคิวถัดไป ระหว่างนั้นเสื้อผ้าของทั้งคู่ก็อยู่ในเครื่องซักผ้าและเครื่องอบผ้าเป็นที่เรียบร้อย
.
ระหว่างรอเวลาซักและอบผ้าประมาณ 1 ชั่วโมงได้ ชายหนุ่มเล่าถึงการโคจรมาพบกันของตัวเขาและแฟนสาว
.
เขาเล่าว่า เขานั้นออกมาไร้บ้านได้สักพักใหญ่แล้วและเมื่อเขาเลือกมานอนที่ถนนราชดำเนิน เขาพบเธอที่นั่น เขาบอกเมื่อเขาเห็นเธอ เขารู้สึกสงสารทั้งจากความพิการ ความเป็นผู้หญิงและไหนจะต้องมาใช้ชีวิตไร้บ้านเข้าไปอีก เขาจึงเอ่ยปากบอกว่าเขาจะดูแลเธอเอง นับแต่นั้นต้นรักก็เติบโต
.
เมื่อเราซักถามต่อไปว่า หญิงสาวได้ทำบัตรคนพิการแล้วหรือไม่ ชายหนุ่มตอบว่ายัง หญิงสาวซึ่งแม้นั่งรถเข็นอยู่ก็ตอบแทรกขึ้นมาว่า แค่ลูกสะบ้าหลุดเองยังไม่ได้พิการ แต่เมื่อถามว่าอยู่ในสภาพเดินไม่คล่องต้องใช้รถเข็นนั้นนานเท่าไหนแล้ว ชายหนุ่มตอบแทนขึ้นมาว่า ก็อยู่สภาพแบบนี้เป็นปีแล้วนะตั้งแต่ผมเจอเขา
.
ชายหนุ่มเปรยขึ้นว่า ผมอยากทำงาน แต่ติดตอนที่ผมไปทำงานไม่รู้จะให้แฟนไปอยู่ที่ไหน
.
ในเรื่องงาน เราตอบว่างั้นก็มาสมัครทำงานกับจ้างวานข้าได้เลย เขาพยักหน้าเชิงตอบรับ แต่ก็บอกแบ่งรับแบ่งสู้มาว่า เดี๋ยวผมขอดูก่อนว่าจะพาแฟนไปอยู่ที่ไหน พอจะฝากเพื่อนได้หรือเปล่า และวันนัดหมายนั้นเขาก็ไม่ได้มาตามที่นัดหมายไว้
.
แต่วันอังคารและวันศุกร์นี้ รถซักอบอาบ จะเปิดให้บริการอีกครั้ง เราน่าจะได้พบเขาและแฟน เราตั้งใจจะสอบถามเขาอีกครั้งในเรื่องงาน แล้วดูว่าเขาติดเงื่อนไขอะไรที่ทำให้มาทำงานไม่ได้ เพื่อเราจะได้ช่วยกันกำจัดเงื่อนไขนั้นให้หมดไป รวมถึงเรื่องการได้มาซึ่งการเข้าถึงสิทธิคนพิการของหญิงสาวที่เธอควรจะได้รับ
.
มูลนิธิกระจกเงา x Otteri x กรุงเทพมหานคร

____________________

เรามีจุดบริการ ซักผ้าอบผ้าและห้องอาบน้ำให้คนไร้บ้าน รวมถึงสิ่งอื่นๆ ที่จะนำไปสู่การให้กลุ่มคนไร้บ้านสามารถใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างมีคุณภาพเพิ่มมากขึ้น รวมถึงการเปิดเป็นช่องทางในการให้คนไร้บ้านได้เข้ามาเพื่อการแก้ไขปัญหาที่เป็นอุปสรรคในการพัฒนาคุณภาพชีวิต และที่สำคัญคือการเข้าถึงงานที่มีรายได้มั่นคงต่อเนื่อง และเราเรียกสิ่งนี้ว่า “สดชื่นสถาน” ซึ่งมันไม่ใช่ความสดชื่นแค่จากการอาบน้ำใส่เสื้อผ้าใหม่ แต่มันรวมถึงความสดชื่นที่มาจากชีวิตที่ดีขึ้น
.
เรากำลังจะเปิดวันให้บริการคนไร้บ้านเพิ่มเติม จากที่เราเปิดแค่ในวันศุกร์ เรากำลังจะเปิดให้บริการเพิ่มในวันอังคารอีก 1 วัน และเรามีแนวโน้มที่จะเปิดให้บริการทุกวัน เนื่องจากเราได้พูดคุยขอให้ทางกรุงเทพมหานครสนับสนุนพื้นที่ถาวรให้ เพื่อที่จะให้เราสามารถให้บริการนี้ได้อย่างเป็นระบบระเบียบมากขึ้น มีคุณภาพมากขึ้น เพื่อให้คนไร้บ้านได้เข้าถึงคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น และนำไปสู่การเปลี่ยนผ่านสภาพชีวิตจากคนไร้บ้าน ไปสู่คนมีบ้านให้ได้จำนวนมากเท่าที่จะมากได้
.
สนับสนุนการให้บริการสวัสดิการกับกลุ่มคนไร้บ้านในนาม “สดชื่นสถาน” ได้ที่
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

สร้างพื้นที่ เพื่อชีวิตผู้ป้วยจิตเภท

“ว่าด้วยการสร้างพื้นที่”
.
เมื่อวานเป็นวันสุขภาพจิตโลก เราชวนอแมนด้า(อดีตมิสยูนิเวิร์สไทยแลนด์และเธอสนใจเรื่องสุขภาพจิตอย่างต่อเนื่อง) ไปเยี่ยมเยียนผู้ป่วยจิตเวชในโซเชียลวอร์ดที่อยู่ในการดูแลของสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา
.
โซเชียลวอร์ด คืออะไร พูดแบบสรุปคือพื้นที่ ที่มีไว้เพื่อการฝึกทักษะของผู้ป่วยจิตเวช (โดยเฉพาะเรื่องโรคจิตเภท)ให้สามารถออกไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมในสังคมได้อย่างราบรื่นที่สุด
.
คำถามว่า ทำไมต้องฝึกทักษะทางสังคมกันใหม่ เพราะเนื่องจากผู้ป่วยจิตเวชหลายราย เมื่อป่วยเป็นโรคจิตเภท ตัวโรคมันทำให้ฟังก์ชันหลายอย่างในการใช้ชีวิตมันถูกทำลายไปด้วย ส่วนมากฟังก์ชันที่เสียหาย เป็นเรื่องความจำ ระบบความคิด ซึ่งเป็นฟังก์ชันสำคัญของการดำรงชีวิต เมื่อพังจึงต้องสร้างขึ้นใหม่
.
คำถามว่า ทำไมเราถึงเลือกไปเยี่ยมเยียนที่นี่ นั่นเป็นเพราะที่นี่ กำลังมีการทำงานร่วมกันกับทางมูลนิธิกระจกเงา พูดแบบย่นย่อก็คือเรากำลังทำงานร่วมกัน โดยให้ผู้ป่วยจิตเวชได้เข้ามาทำงานในระบบงานของจ้างวานข้า เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถฝึกฝนทักษะจนสามารถออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ โดยมีงานทำมีรายได้แน่นอน
.
ที่สำคัญคือ ผู้ป่วยจิตเภทเรื้อรังส่วนใหญ่จะถูกปฏิเสธจากระบบการจ้างงาน ไม่มีใครต้องการ รวมถึงครอบครัวของผู้ป่วยเองด้วย เราผู้ที่เห็นปัญหานี้มาโดยตลอด จึงคิดว่าเราจะเป็นพื้นที่ที่ใช้ไว้รองรับกลุ่มคนที่ถูกปฏิเสธจากระบบการจ้างงานในกระแสหลัก เพื่อให้คนอย่างพวกเขาได้มีที่ทางในการยืนได้อย่างแข็งแรงมั่นคงในสังคมนี้
.
ยกตัวอย่างชายหนุ่มที่ผ่านประสบการณ์การใช้ยาเสพติดมาอย่างโชกโชน โชกโชนจนมันทำให้เขาป่วยเป็นโรคจิตเภทเรื้อรัง ซึ่งมันทำลายการใช้ชีวิตเขาไปอยู่หลายปี ชายหนุ่มที่อายุยังอยู่ในวัย 30 ต้นๆ มีทักษะในการวาดภาพ แต่ไม่สามารถงัดออกมาใช้ได้หลายปี แต่เมื่อเข้าสู่กระบวนการการฟื้นฟูทักษะหลังจากได้รับการบำบัดรักษาแล้ว เขาก็สามารถฉายแสงความสามารถที่เขามีออกมาได้เช่นวันเก่าก่อน
.
เราจึงคิดว่า การมีพื้นที่ให้ผู้ป่วยจิตเวชได้มีพื้นที่ในการพัฒนาทักษะการใช้ชีวิต มีพื้นที่ทดลองใช้ชีวิต จนสามารถกลับคืนสู่การใช้ชีวิตด้วยตัวเขาเองอย่างแข็งแรง อย่างยืนเหยียดตรงอีกครั้งในสังคมที่เขาสังกัดอยู่ เป็นความจำเป็นอย่างที่สุด ที่ควรถูกตระเตรียมไว้ให้กับพวกเขา

__________________

สามารถสนับสนุนการสร้างพื้นที่สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตให้กับกลุ่มผู้ป่วยจิตเวชได้ที่
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

กลิ่นเหม็นอับที่หายไปบนเสื้อผ้าของคนไร้บ้าน

กลิ่นอับของเหล่าเสื้อผ้าคนไร้บ้านในตะกร้าผ้าที่รอคิวรับบริการซักอบผ้าลอยขึ้นมาแตะจมูก เมื่อพูดถึงกลิ่น ถ้าใครเคยดูหนัง parasite จะมีฉากหนึ่งที่ตัวละครพูดถึงกลิ่นเฉพาะตัวของคนจน เช่นกันคนไร้บ้านก็มีกลิ่นเฉพาะเช่นกัน

กลิ่นที่เกิดจากเหงื่อไคลหลังใช้แรงหาเงินเลี้ยงตัวแต่ไม่มีที่อาบน้ำซักผ้า กลิ่นที่เกิดจากการใช้ชีวิตคลุกแดดคลุกฝนคลุกฝุ่นแต่ไม่มีที่อาบน้ำซักผ้า กลิ่นที่เกิดจากในบางวันอาจได้ซักผ้าอาบน้ำแต่หาที่ตากผ้าไม่ได้จึงต้องใช้ตัวเองเป็นราวตากผ้า

กลิ่นจากเสื้อผ้าคนไร้บ้านนับเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับเรา สัญญาณว่าการมาให้บริการ ซักผ้าอบผ้า อาบน้ำให้กับกลุ่มคนไร้บ้านนั้น นับว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ควรทำ เป็นสิ่งที่คนไร้บ้านต้องการจริงๆ นอกเหนือ อาหาร และการงาน ต้องการไม่ต้องการขนาดไหนวัดได้จากการมาใช้บริการใน1วันไม่เคยต่ำกว่า 30 คิวขึ้นไป

กลับมาพูดถึงเรื่องกลิ่นอีกครั้ง เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ถ้าเราเปิดให้บริการอย่างเต็มรูปแบบ ทั้งซักผ้า อบผ้า อาบน้ำ ให้บริการได้ในทุกวัน และคนไร้บ้านสามารถมาใช้บริการได้บ่อยครั้งตามความต้องการ กลิ่นที่เป็นเรื่องเฉพาะของคนจนของคนไร้บ้านนั้น มันจะหายไป เริ่มกลับกลายเป็นความปกติธรรมดา

ภาวะไร้บ้านของคนไร้บ้านต้องไม่เท่ากับกับว่าพวกเขาต้องอยู่กับสภาพการใช้ชีวิตประจำวันที่ย่ำแย่ ในฐานะมนุษย์เรารู้ว่าทุกคนควรจะเข้าถึงการดูแลรักษาร่างกายและสุขภาพอนามัยของตัวเอง พื้นฐานที่สุดเสื้อผ้าควรสะอาด เนื้อตัวร่างกายควรถูกชำระล้างได้ในทุกวัน

ถ้ามีใครสักคนมีอุปสรรคในการเข้าถึงสิ่งที่มีความเป็นพื้นฐานมากๆแต่ไม่ได้รับ ควรแล้วที่สังคมหรือรัฐจะต้องนับเป็นหน้าที่ในการทำให้ใครสักคนนั้นได้เข้าถึงความพื้นฐาน เช่น การอาบน้ำ การซักผ้า ให้ได้อย่างสะดวกที่สุด

มูลนิธิกระจกเงาตระหนักดี Otteri ก็ตระหนักดี กรุงเทพมหานครเองก็ตระหนักดี เราจึงเริ่มต้นทำสิ่งนี้ขึ้นมา สิ่งที่มูลนิธิกระจกเงาเองเรียกมันว่า สดชื่นสถาน ที่ตั้งอยู่ใต้สะพานพระปิ่นเกล้า

มูลนิธิกระจกเงา x Otteri x กรุงเทพมหานคร

__________________

สนับสนุนการให้บริการสวัสดิการกับกลุ่มคนไร้บ้านในนาม “สดชื่นสถาน” ได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

ความภูมิใจของอดีตลุงไร้บ้าน โปรแกรมการเปลี่ยนผ่านของ “จ้างวานข้า”

วันที่เราไปเยี่ยมแกพร้อมชุดของตั้งต้น (อาหารแห้ง ข้าวสาร พัดลม หม้อหุงข้าว กาต้มน้ำไฟฟ้า ที่นอน) ณ ที่ห้องเช่าที่ต้องบอกว่าเป็นห้องเช่าใหม่ล่าสุดของแกนั้น จู่ๆ แกก็ส่งเสียงขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่มีคนถาม แกพูดคล้ายตะโกนบอกกับคนละแวกห้องเช่าว่า “กระจกเงาเขามาเยี่ยมห้องผม เอาของมาให้ด้วย”

พวกเรายิ้มเขินๆ กับเสียงกึ่งตะโกนของแก เมื่อมาถึงห้องพัก เรานัดกับเจ้าของห้องเช่าเพื่อจ่ายค่าเช่าห้องเดือนแรกพร้อมกับเงินมัดจำห้องให้กับแก (เราสนับสนุนค่าเช่าห้องแรกเข้าให้กับคนไร้บ้านที่ทำงานกับจ้างวานข้า) เจ้าของห้องพอรู้ว่าเรามาจากกระจกเงา และเราช่วยสนับสนุนค่าห้องเช่า และการงานให้กับคนไร้บ้าน เจ้าของห้องเอ่ยปากบอกกับพวกเราเลยว่า “ป้าไม่เก็บค่าประกันนะ ลดให้เลย”

ทั้งๆ ที่ในวันนั้นเราต้องจ่ายค่ามัดจำห้องให้กับคนไร้บ้านถึง 4 ห้องก็ตาม

ลุงอดีตคนไร้บ้านที่ดูตื่นเต้นกับห้องใหม่ เริ่มบอกเล่าเรื่องราวตัวเอง “ผมไร้บ้านมารวมๆ แล้ว 5 ปีได้ ก็เข้าๆ ออกๆ จากไร้บ้านบ้าง มีบ้านบ้าง แล้วก็มาไร้บ้านอีก ครั้งแรกที่ไร้บ้านก็ตกงานมาจากงาน รปภ. ก็มานอนในตึกร้างที่ใกล้ๆ กันกับที่ผมเคยมาเป็น รปภ.นั่นแหละ คุ้นพื้นที่ดี ตอนไร้บ้านก็รับจ้างไปเรื่อยนะ คนแถวนั้นใช้ให้ไปทำอะไรก็ทำ”

ไร้บ้านมาปีกว่าๆ ได้ จนไปได้งานในโรงงาน ทำงานไปกว่า 10 ปี แต่ก็มีเหตุให้แกก็ต้องตกงานอีกครั้ง แกจึงตัดสินใจมาใช้ชีวิตไร้บ้านอีกรอบ เป็นการใช้ชีวิตไร้บ้านในช่วงปี 59 ปีที่มีงานสวรรคตของรัชกาลที่ 9 พอดี แกได้อาศัยข้าวปลาอาหารในงาน ได้พอเก็บขวดเก็บของเก่าประทังชีวิตไปชั่วคราว ใจก็หวังได้มีงานใหม่ที่มั่นคงพอที่จะพาตัวเองย้ายจากความเร่ร่อนไร้บ้านได้

ไร้บ้านรอบนี้อยู่ไปอยู่มาก็ 4 ปีเข้าให้แล้ว งานก็ไม่มีให้ทำมากนัก งานที่มั่นคงยิ่งยากที่จะหาได้ แกจึงตัดสินใจนำตัวเองกลับบ้านไปอยู่กับพี่สาวสักพัก

พอปี 2565 แกมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพอีกครั้ง การหางานคือจุดหมาย แกไม่อยากเป็นภาระใคร แกเลือกมานอนไร้บ้านอีกครั้ง ตายเอาดาบหน้ายังใช้ได้กับทุกยุคสมัย

เดือนมิถุนายน 2565 จ้างวานข้าเปิดรับสมัครงานที่แถวสนามหลวง ชายไร้บ้านคนนี้เป็นคนนึงที่เดินเข้ามาสมัครงานกับเรา แกเริ่มทำงานในนาม สมาชิกจ้างวานข้า ทำงานไป พิสูจน์ตัวเองไป ทำได้ประมาณ 1 เดือน เราจึงพูดคุยกับแกเรื่องโปรแกรมการเปลี่ยนผ่าน เปลี่ยนผ่านจากความไร้บ้านมาเป็นคนมีบ้าน แกรับเข้าโปรแกรมนี้อย่างตื่นเต้น

“ลุงน่ะอยากมีห้อง ก็พยายามหาที่อยู่มาตลอด เดี๋ยวไปนอนบ้านอิ่มใจ เดี๋ยวไปเช่าห้องรายวัน แต่กับบางคนเราก็ไม่รู้นะที่เขาไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากเช่าห้อง เขาอาจจะเป็นความเคยชิน เขาอยู่ที่โล่งแบบนี้มานาน พอไปอยู่ห้องเขาคงอึดอัด แต่ลุงไม่ใช่ไง ลุงไม่ชอบสภาพแวดล้อม เวลามีเจ้าหน้าที่มาไล่ เพราะต้องหลบขบวนเสด็จ ฝนตกก็ไม่มีที่หลบ ไม่ชอบนักหรอกเวลามีคนด่าเรา จากการที่คนอื่นเขาไปทำสกปรกตรงนั้นตรงนนี้ ไปแซวเด็กผู้หญิง พอคนข้างถนนไปทำไม่ดีแบบนี้ เรานอนข้างถนนก็โดนมองแบบนั้นไปด้วย ก็เป็นแบบที่เขาว่า ปลาตายตัวเดียวเหม็นเน่าทั้งบ่อไปเลย”

เมื่อไปเยี่ยมห้องใหม่ของแก เราเลยไม่แปลกใจหรอกว่า ทำไมแกถึงกึ่งตะโกนบอกกับ ผู้คนว่า “กระจกเงาเขามาเยี่ยมห้องผม เอาของมาให้ด้วย”

ใช่หรือไม่ว่า แกคงภูมิอกภูมิใจกับชีวิตในตอนนี้อยู่ไม่น้อย

——————————————————-

สนับสนุนจ้างวานข้าได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

ชายพิการไร้บ้านทรุดโทรมหนัก ไร้หน่วยงานรัฐดูแล

ชายพิการไร้บ้านคนหนึ่งผู้ต้องแบกรับน้ำหนักจากปัญหาของรัฐในการจัดสวัสดิการที่ดีให้กับเขา

ชายพิการที่ต้องใช้ร่างกายพิการจากอาการเส้นเลือดในสมองตีบ แต่ต้องมาแบกรับปัญหาสถานสงเคราะห์คนพิการของรัฐที่มีคิวต่อเข้ารับการดูแลในสถานสงเคราะห์กว่า 100 คิว และรอคิวนั้นมาตั้งแต่มกราคมปีที่แล้ว

ชายพิการที่ไร้บ้าน ไร้ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม แต่ต้องมาแบกรับความไม่สามารถของรัฐในการบริหารจัดการเพื่อให้ประชาชนผู้ต้องการรับการดูแลจากรัฐอย่างเร่งด่วนให้ได้รับการดูแลตามความประสงค์ของเขา

ชายพิการที่ต้องอยู่กับคุณภาพชีวิตย่ำแย่ แต่ต้องมาแบกรับกับปัญหาที่สถานสงเคราะห์ที่ดูแลกลุ่มคนไร้ที่พึ่งของรัฐบอกมาว่า ไม่สามารถรับเขาเข้าไปดูแลได้ก่อน เนื่องจากกลัวว่าภายในสถานสงเคราะห์คนไร้ที่พึ่งจะรับมือในการดูแลคนพิการไม่ไหว และที่สำคัญคือกลัวการไม่สามารถส่งต่อไปให้สถานสงเคราะห์เฉพาะทางอย่างสถานสงเคราะห์คนพิการได้ เนื่องจากทางนั้นก็บอกว่าคนขอฉันเต็มและมีคิวจ่อรอเป็น 100 คิวในทุกสถานสงเคราะห์คนพิการของประเทศนี้

ชายพิการที่สภาพร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับกับการที่ไม่มีหน่วยงานรัฐหน่วยงานใดที่จะเข้ามาดูแลเขาอย่างเร่งด่วน ที่เริ่มต้นจากการพาไปตรวจสภาพร่างกาย การหาที่พักอาศัยให้ การดูแลสุขภาพร่างกาย การดูแลให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดี

ชายพิการไร้บ้าน ร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับปัญหาของภาครัฐ เขาต้องแบกและรอคอยอยู่ที่ศาลาวัดแห่งหนึ่งริมคลองแสนแสบอยู่ทุกวี่วัน

ชีวิตชายคนนี้กำลังบี้แบนพังทลายไปเท่าไหร่แล้ว ท่านลองตรองดู กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์

เรื่องเล่าของ “กล้วย” นักผจญงานผู้ไร้บ้าน

วันนี้เขามาทำงานด้วยเทรนด์แฟชั่น Y2K

“กล้วย”เป็นชื่อที่เขาบอกกับเรา กล้วยเป็นคนไร้บ้านและเขาเองน่าจะมีปัญหาทางสติปัญญา กล้วยเข้ามาทำงานกับจ้างวานข้าในรูปแบบที่ไม่เหมือนจ้างวานข้าคนอื่นๆ เขามาทำงานให้บริการซักผ้า อบผ้า และห้องอาบน้ำให้แก่คนไร้บ้าน

เราเจอกล้วยครั้งแรกในวันที่ทางมูลนิธิกระจกเงาจัดแคมเปญวันซักผ้าและอาบน้ำแห่งชาติ เขามากับจดหมายน้อยฉบับหนึ่ง จดหมายที่มีคนใจดีเขียนให้และแนะนำให้เขามาหาเราเพื่อที่จะได้มีงานทำ ในวันนั้นกล้วยแสดงสปริตอย่างสูง สูงจนการทำงานของเขามันทำการสื่อสารกับเราว่าเขาอยากทำงาน เรานัดหมายกับเขาให้มาเริ่มงานที่เขาสามารถจะทำได้ แต่แล้วเขาก็หายไป

วันหนึ่งเขาก็เดินเข้ามาหาว่าเขาอยากช่วยงาน มันเป็นช่วงที่เราทำกิจกรรมรถซักอบอาบน้ำไปจอดให้บริการกับคนไร้บ้านที่ใต้สะพานปิ่นเกล้า ถนนพระอาทิตย์ “ผมมม ผมมช่วยย” ประโยคติดอ่างของกล้วยที่มักพูดติดปากอยู่ตลอดเวลาในช่วงขณะทำงาน เราจ้างกล้วยให้ช่วยงานเป็นประจำ

แต่กล้วยยังเหมือนเดิม ยังเป็นเหมือนสายลับอะไรแบบนั้น บางช่วงก็หายไปเป็นอาทิตย์ เขามักกลับมากับคำบอกเล่าว่า เขาไปหาเงินอยู่ที่ตรงนั้นตรงนี้ ครั้งล่าสุดเขาบอกว่าไปต่อคิวรับพระเครื่องแล้วก็ปล่อยเช่าให้กับเซียนพระที่หน้างานแจกพระนั่นแหละ ได้ทั้งเที่ยว ได้ทั้งกิน ได้ทั้งเงิน

เรามักถามเขาทุกครั้งที่เจอกันว่า “กล้วยเดี๋ยวนี้ไปนอนแถวไหน” ที่ต้องถามเพราะกล้วยเองเปลี่ยนที่นอนบ่อยครั้งมาก ที่ต้องเปลี่ยนที่นอนบ่อยครั้ง สาเหตุเกิดจากกล้วยมักถูกรังแก หรือบางครั้งก็ถูกทำร้ายเอาแรงๆ เขาเคยชี้ให้เราดูแผลที่หัวที่เคยเป็นรอยแตก ในบางวันกล้วยก็มาบอกว่าเขาเช่าห้องแล้วนะอยู่ที่แถวรังสิต แต่เมื่อถามว่าห้องน้ำรวมมั้ย เขากลับตอบว่าไปเข้าห้องน้ำที่ปั๊มน้ำมัน

เราเคยถามกล้วยว่าเงินที่ได้จากการทำงานกับเราที่รถซักอบอาบน้ำ เขาเอาไปใช้อะไรบ้าง กล้วยตอบอย่างเร็วว่า เขาเอาไปซื้อข้าวกิน เขาชอบสั่งกะเพราหมูสับ และที่ขาดไม่ได้ต้มยำรวมมิตร “กินกับข้าวเปล่า ซดต้มยำอร่อย” คนฟังคำตอบถึงกับกลืนน้ำลายเรื่องเล่าจากร้านอาหารของเขา

วันนี้เราคุยกับเขาว่า เร็วๆ นี้เราจะทำการเปิดบริการห้องสุขา และห้องอาบน้ำ รวมถึงรถซักอบอาบ ให้กับคนไร้บ้านทุกวันไม่มีวันหยุด กล้วยอยากมาทำงานกับเราทุกวันมั้ย เขาพยักหน้าแทนคำตอบรับ เราบอกข้อมูลให้กับกล้วยเพิ่มเติมว่า รออีกสักไม่เกิน 2 เดือนพื้นที่ตรงนั้นจะทำหน้าที่ปรับปรุงคุณภาพชีวิตให้กับคนไร้บ้าน เพื่อว่าวันหนึ่ง เมื่อเขาพร้อมที่จะเปลี่ยนจากไร้บ้านมามีบ้านเขาจะสามารถเปลี่ยนผ่านได้จากการเริ่มต้นจากจุดตรงนี้

เราบอกส่งท้ายกับกล้วยว่า “กล้วยเองก็เหมือนกันนะ”

——————————————

สนับสนุนจ้างวานข้าและการสร้างพื้นที่สวัสดิการ

เพื่อดูแลคนไร้บ้าน ได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

ความหวังของชายไร้บ้าน หลังอาศัยข้างถนนมา 3 ปี

“นิทานการไร้บ้าน”

กาลครั้งหนึ่ง มีชายคนหนึ่งที่เกิดอยู่ในครอบครัวที่ปากกัดตีนถีบกันทั้งครอบครัว รายได้ที่ได้มาของแต่ละคนมันแค่พอที่จะเลี้ยงปากท้องได้แต่เพียงตนเอง ไม่มีเงินเหลือพอให้เก็บ ไม่มีเครดิตให้พอไปกู้ยืมได้ การศึกษาทั้งหมดอยู่ในระดับต่ำ แม้บางคนอาจจะจบที่มัธยม 3 ก็ตามที

ทำงานไปทำงานมา ทุกคนยังอยู่ในบ้านหลังเดิม อายุของทุกคนล่วงมาในวัยกว่า 50 ปีแล้วเห็นจะได้ มีใครคนหนึ่งในบ้านเกิดตกงานที่ตัวเองเคยทำมา เขาพยายามหางานใหม่แต่ก็หาไม่ได้ หาไม่ได้ด้วยเหตุผลว่าเขานั้นชราจนเกินไป เกินไปที่นายจ้างจะทนจ้างความเชื่องช้าไม่ทันการนั้นได้

เขาอยู่ในสภาพตกงาน จาก 1 ปี เป็น 2 ปี และเป็น 3 ปี เขาเริ่มถูกมองว่าเป็นภาระเป็นตัวถ่วงของบ้านก็ตั้งแต่ขวบปีแรกที่ต้องตกงาน ความอดทนมีอยู่อย่างจำกัด คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากใครๆ ก็รู้ วันหนึ่งเขาเก็บเสื้อผ้าเท่าที่พอมีอยู่ใส่กระเป๋าเป้ใบหนึ่ง ตายเอาดาบหน้าเขาบ่นบอกกับตัวเอง

เขานั่งรถเมล์ ตั้งเป้าหมายในใจว่า คืนนี้นอนข้างถนนราชดำเนินก่อนก็แล้วกัน เช้าก็ค่อยตื่นไปหางานทำดู ผลปรากฏว่าอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์เขาหางานไม่ได้เลย เขาไปได้งานในอาทิตย์ที่ 2 มีคนจ้างเขาทำงาน 1 วัน เขาอยู่ในสภาพของคนนอนข้างถนนตกงาน จาก 1 ปี เป็น 2 ปี และล่วงมาเป็น 3 ปี

3 ปีที่อยู่ที่ข้างถนน เขาหางานทำได้ตลอดแต่มันเป็นงานไม่ต่อเนื่อง รายได้ต่ำ เขานึกถึงคำของตัวเองที่ปลุกปลอบใจในวันที่เขาตัดสินใจออกจากบ้าน “คืนนี้นอนข้างถนนราชดำเนินก่อนก็แล้วกัน เช้าก็ค่อยตื่นไปหางานทำดู” 3 ปีเข้าให้แล้วที่เขาต้องนอนที่นี่ที่ข้างถนนราชดำเนินมาร่วม 3 ปีแล้ว

ในคืนวันนั้น คืนวันที่เขาจะหลับใหลไปพร้อมกับคราบน้ำตาตัวเอง เพื่อนคนไร้บ้านที่เขาเคยรู้จัก เดินเข้ามาคุยกับกลุ่มคนไร้บ้านกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างๆพื้นที่นอนของเขา เขาเล่าว่าตอนนี้เขามีห้องเช่าแล้วนะ และเขามีงานทำ 5 วันต่อสัปดาห์ เขาบอกว่าเขาไปทำงานกับ จ้างวานข้า มูลนิธิกระจกเงาอยู่

หลายคนไถ่ถามว่าจะไปสมัครได้ที่ไหน อดีตคนไร้บ้านคนนั้นตอบมาว่า เขาเปิดรับสมัครงานที่ใต้สะพานปิ่นเกล้านะ ทุกวันอังคารและศุกร์ที่เขามาเปิดให้บริการรถซักอบอาบนั่นแหละ หลายคนบอกกันว่า ดีเลยพรุ่งนี้ก็วันอังคารนี่หว่า เขาคนนั้นที่นั่งตั้งใจฟังอยู่เงียบๆ บอกตัวเองในใจอีกครั้งว่า “พรุ่งนี้จะไปสมัครงานนี้ให้ได้” เขาล้มตัวนอนที่ไม่ใช่พร้อมคราบน้ำตา แต่พร้อมด้วยความหวังในหัวใจที่มันชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

——————————————

สนับสนุนจ้างวานข้าได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB