เห็ดนางฟ้าภูฏาน “ยาต้านเศร้า” ฉบับคนจน
“วันนี้ล่ะ วันนี้เหมาะที่สุดสำหรับการฆ่าตัวตาย” ใครบางคนกระซิบอยู่ที่ข้างหู
ผมไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร แต่เป็นประโยคคำสั่ง “ให้ผมฆ่าตัวตาย” ดังแว่วมาวันเว้นวัน
ผมต่อสู้กับเสียงได้บ้างไม่ได้บ้าง ยิ่งเห็นร่างกายที่นับวันยิ่งจะซูบผอมของลูกและเมีย
ผมก็ยิ่งอยากตายให้เร็วที่สุดเพื่อหยุดเรื่องราวความลำเค็ญตรงหน้า
ข้าวสารไม่มีกรอกหม้อ ฟ้านับวันยิ่งมืดมน ผมป่วยทั้งกายและใจไร้ทางต่อสู้
ไม่มีทั้งทุนทรัพย์และแรงใจไฟฝัน แม้กระทั่งความรู้สึกอยากหายใจเข้าหายใจออกก็ดูขัดขืน
“ผมผ่านการฆ่าตัวตายมาแล้ว 3 ครั้ง”
และเกือบทำสำเร็จในครั้งสุดท้ายพร้อมเชือกที่ถูกทำให้เป็นบ่วงเสร็จสรรพ
เหลือเพียงขยับร่างที่ไร้เรี่ยวแรงและชูคอให้แข็งเพื่อคล้องลงในบ่วงนั้น
วินาทีถัดไป…ผมจะไม่เป็นภาระใครอีก
ไม่รู้ว่าฟ้าดินกลั่นแกล้งหรืออย่างไร ลูกชายคนกลางเดินเข้ามาและจ้องมอง
ผมเลยต้องหยุดการตายเพื่อหนีปัญหาไว้เพียงเท่านี้..
และนี่คงไม่ใช่ทางออกของความทุกข์ยาก
หลังจากที่ผมป่วยด้วยโรคปลายประสาทกระดูกสันหลังแตก
วันหนึ่งในขณะกำลังเผาถ่านเพื่อเลี้ยงอีก 6 ปากท้อง
อยู่ๆผมก็เดินเสียหลักและล้มลง หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไม่ได้อีกเลย
เมียกำลังตั้งท้องลูกคนที่สี่ เธอสู้งานหนักแบบไม่ปริปากบ่น จนผมรู้สึกละลายใจ
ยายทวดของเด็ก เลี้ยงหลานชายหญิงวัยกำลังซน ที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
งานเผาถ่าน เป็นสิ่งเดียวที่หญิงแก่วัยแปดสิบกว่าๆจะทำได้
ใจหนึ่งอยากตาย..อีกใจหนึ่งก็อยากให้เมียตายก่อน “ผมรักเธอมาก”
และไม่อยากให้เธอต้องเผชิญชีวิตที่ยากลำบากอย่างทุกวันนี้ ..
หากเธอตายไปซะ ความทุกข์ยากทั้งหมดนี้เขาจะขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว
หากแต่…
ทันทีที่ถุงเพาะเชื้อเห็ดนางฟ้าภูฏานเดินทางมาถึงบ้านของเรา
ผมรั้งน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่ไหว แอบไปร้องไห้ไม่ให้ใครเห็นอยู่หลังบ้าน
ทันควันผมขว้างไม้ค้ำร่างทิ้ง มันไม่ใช่ตัวช่วยให้ชีวิตของผมดีขึ้นอีกต่อไป
“เห็ดนางฟ้าภูฏาน” ที่กองอยู่ตรงหน้าต่างหาก มันคือประตูสู่ความหวังใหม่อีกครั้ง
ผมกลับมาเดินอีกครั้ง..เดินทั้งที่ยังเดินไม่ค่อยได้ แต่ผมก็เดิน
ก้าวไปข้างหน้าแม้ว่าจะล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่ผมไม่อาย
เพราะนี่อาจเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย..ที่จะทำให้ชีวิตผมห่างออกจากความยากจน
แม้เพียงน้อยนิด..ผมก็รู้สึกว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
ผมว่าครอบครัวของเรามาไกลเกินฝัน หนึ่งวันก่อนที่ทีมอาสามาเยี่ยมจะนำเห็ดมาให้
ผมคุยกับเมียว่า เราจะรอดถ้าเราได้เห็ดมาเพาะเลี้ยงไว้ที่บ้านสักยี่สิบถุง
ยังไม่รู้ว่าจะขอจากใคร ..แต่ก็พอมีความหวังว่า “เห็ด” ที่ออกดอกออกผลทุกวัน
จะสามารถนำมาประกอบอาหาร ต้มยำทำแกงได้ ในยามขาดแคลน
เห็ดนางฟ้าภูฏานกว่า 600 ถุงทยอยลงจากรถ เสียงคำสั่งแว่ว แผ่วเบาที่เคยกังวาลอยู่ในสมอง
เลือนหายไปอย่างกับไม่เคยเกิดขึ้น ในวันที่เห็ดดอกแรกผลิบาน ผมเห็นรอยยิ้มของเมียลูกๆและยายทวด
ใจผมยิ้มตาม ผมในฐานะหัวหน้าครอบครัวทำให้ทุกคนยิ้มได้และอิ่มท้องอีกครั้ง
ผมไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่า เสียงของปีศาจร้ายที่คอยเฝ้าหลอกหลอนอยู่ข้างหูทั้งเช้าค่ำ
คืออาการของคนที่ป่วยทางจิตเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง และผมมีสิทธิฆ่าตัวตายได้ในทุกวินาที
และนั่นจะด้วยความรู้หรือไม่รู้ มีสติหรือไม่มีสติ ก็ตาม
โรคซึมเศร้าไม่เคยเลือกปฏิบัติ ไม่ว่าคนคนนั้นจะร่ำรวยหรือยากจน
หากแต่ว่าง่ายดาย มันดันแพ้คนใจสู้หลังชนฝาและประกายตาแห่งความหวังอันแรงกล้าของผม ..
