ทุก ๆ ตีสี่เธอตื่นขึ้นมาเพื่อทำอาหารให้ผู้ประสบภัย

“วันนึงพี่เหนื่อยมาก พี่ตั้งคำถามว่า ฉันทำเพื่ออะไร ฉันต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อมาทำกับข้าว คนอื่นเขายังได้นอน ตอนนั้นคิดจริงๆ คืนนั้นทั้งหนาว ทั้งฝนตกด้วย พี่นอนต่อจนตีสี่ครึ่ง แต่ในใจคิดแล้ว ถ้าเราไม่ลุกขึ้นทำ พี่น้องชาวบ้านที่รอกินข้าว เขาจะทำยังไง”

.

“พี่อพยพจากบ้านมาตั้งเพิงพักตั้งแต่ 1 ตุลา นี่ก็จะครบเดือนแล้วที่มาอยู่ตรงนี้ น้ำท่วมรอบนี้ ก็ไม่คิดว่าน้ำจะเยอะขนาดนี้ คิดว่าบ้านตัวเองสูง มีสองชั้น ก็ขนของขึ้นชั้นสอง แล้วย้ายมาตั้งเพิงพักข้างนอก แต่ปรากฏว่าไม่รอด ชั้นสองน้ำท่วมถึงหน้าต่าง ต้องพายเรือไปเปิดหลังคาดูของ โห…ทีวีฉันลอยน้ำแล้ว ของที่มีจมน้ำทั้งหมด พี่ไม่เหลืออะไรแล้ว(น้ำตาคลอ)”

.

“ครัวกลางมันเริ่มจากเพื่อนบ้านกันสามสี่คน เอาของมากองรวมกัน มีเงินออกคนละเล็กละน้อย ทำกับข้าวกินกัน บ้านพี่ก็น้ำท่วมเนอะ มาทำเพิงนอนข้างถนนเหมือนกัน รู้เลยว่ามันลำบาก แค่ขนของจากบ้านหนีน้ำก็หมดแรงแล้ว จะเอาแรงเอาเวลาที่ไหนไปทำกับข้าวกัน ถ้าซื้อกินทุกวันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆ”

.

“ให้พี่น้องชาวบ้าน ขนของกันอย่างเดียว ไปทำอะไรที่ต้องหนีน้ำ ถ้าหิว ก็มากินข้าวที่นี่ เอาเงินมารวมกัน 10 บาท 20 บาท นี่คือตั้งต้น มีคนรู้จักกันเอาเงิน มาให้ 2,000 บาท ก็เริ่มเลย ชาวบ้านแถวนี้ก็ช่วยกันระดม พอรู้ว่าเราจะทำครัวกลางใครมีข้าวก็เอาข้าวมา ใครมีผัก มีปลา ก็เอามารวมกัน”

.

“พี่ตื่นตีสี่ ก็เริ่มทำเลย ทีแรกคิดทำเป็นข้าวกล่องเอาไปแจก แต่แบบนั้นมันจะแจกหมดแล้วหมดเลย คนไม่ทันก็ไม่ได้กิน ก็เลยคิดว่าเราทำครัวกลางที่พร้อมให้ทุกคนมากินได้ตลอดเวลา บางคนมัวยุ่งอยู่กับของที่บ้าน ต้องนั่งเรือไปดูของที่บ้าน กว่าจะออกมา ถ้าเป็นข้าวกล่องมันหมดแล้ว เขาก็อดกิน เราเลยทำสำหรับทุกคน มาเวลาไหนก็ยังได้กิน เรียกว่า “หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา” มื้อเช้ากินได้ตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะบางคนเขาต้องออกไปทำงาน จะได้มีอะไรรองท้อง”

.

“ก็จะทำครัวกลางที่นี่ไปจนกว่าพี่น้องชาวบ้านเรา จะย้ายกลับเข้าบ้านกันหมด ก็เคยมีคนถามพวกเราว่า จะย้ายกลับอีกหรอ ตรงนี้น้ำท่วมตลอด พี่เคยคิดว่าอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ที่นี่บ้านเรา การทำมาค้าขาย หากิน เดินทาง ทุกอย่างมันสะดวก ไปหมด ถึงเราจะอยากไป แต่เราจะไปไหนล่ะ ไปซื้อที่ดินหรอ ที่ดินแปลงนึงสี่ห้าแสน พี่จะเอาเงินที่ไหนล่ะ สำหรับคนมีเงินมันง่าย แต่เราไม่มีไง”