#อาสาล้างบ้าน

ขนความช่วยเหลือสู่ผู้ประสบภัย จ.อุบล

ภาพภายในบ้านผู้ประสบอุทกภัย

ที่จะอธิบายคำว่า “สิ้นเนื้อประดาตัว”

น้ำกวาดทรัพย์สินทุกอย่างไปหมด

ทรัพย์สินที่เรานึกถึงอาจหมายถึงเงินทอง

แต่สำหรับชาวบ้านรายได้น้อย

“ทรัพย์สิน” หมายรวมถึง

ชั้นวางของ ตู้เสื้อผ้า บานกระจก

หม้อข้าว เตาแก๊ส ที่นอน หมอนมุ้ง ฯลฯ

บางบ้าน “ชักโครก” ยังต้องเก็บตังค์ซื้อ

เพื่อผู้เฒ่าผู้แก่ภายในบ้าน

วันนี้ทุกอย่างน้ำพัดเสียหายไปหมด

เก็บตังค์อีกเท่าไหร่

กว่าจะได้กลับมาดังเดิม

การนำทรัพยากรของผู้มีเหลือใช้

เข้าไปแบ่งปันในช่วงเวลาแห่งการสูญเสียนี้

จะเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่าย

ปลดเปลื้องความทุกข์อย่างเป็นรูปธรรม

นี่คือภารกิจฟื้นฟูผู้ประสบภัยหลังน้ำลด

ของโครงการแบ่งปันเพื่อการเปลี่ยนแปลง

สัปดาห์นี้เราเหมารถสิบล้อ 2 รอบ

เพื่อนำข้าวสารอาหารแห้ง เสื้อผ้า เสื้อกันหนาว

หมอน ผ้าห่ม เฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้า

ที่ได้จากการบริจาค ขนขึ้นจนเต็มคันรถ

มีปลายทางเพื่อดูแล พี่น้องชาววารินชำราบ

จังหวัดอุบลราชธานี

———————————————

บริจาคสิ่งของเหลือใช้สภาพดีได้ที่

มูลนิธิกระจกเงา เลขที่ 191

ซอย วิภาวดีรังสิต 62 แยก 4-7

แขวงตลาดบางเขน เขต หลักสี่ กทม. 10210

โทร.061-909-1840, 063-931-6340

น้ำลดลงแต่ภาระยังคงหนัก: วิกฤติหมดตัวของผู้ประสบภัย

ก่อนหน้านี้ สิ่งของในภาพ

เคยเป็นทรัพย์สิน ใช้สอย

ของใครบางคน

น้ำพัดทำลายทุกอย่าง

ให้กลายเป็นเพียงขยะกองนึง

และเหตุการณ์น้ำท่วม

ที่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นขยะ

ก็ดูเหมือนจะเลือนลางลงไป

ความชินชา ทำให้ความช่วยเหลือขาดหาย

ยิ่งน้ำลด ความช่วยเหลือยิ่งเจือจาง

แท้ที่จริงแล้ว ช่วงหลังน้ำลดนี่แหละ

ที่ชาวบ้านต้องเผชิญ

กับสถานการณ์หมดตัวอย่างแท้จริง

บางคนหมดตัว บางคนตกงาน

ยังหางานใหม่ทำไม่ได้

กระจกเงาชวนบริจาคอุปกรณ์ล้างบ้าน

หรืออุปกรณ์ชองใช้ภายในบ้านที่จำเป็น

เพื่อช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่าย ให้กับผู้ประสบภัย

บริจาคได้ทื่ศูนย์อาสาสมัคร มูลนิธิกระจกเงา

โรงสีข้าวอุบลสิน 27 หมู่ 8 ถนนกันทรลักษ์

ตำบลแสนสุข อำเภอวารินชำราบ

จังหวัดอุบลราชธานี 34190

โทร 081-093-4053

ชีวิตของแม่เลี้ยงเดี่ยว เมื่ออนาคตและบ้านจมหายไปในน้ำ

“พี่มีแต่ลูกผู้หญิง ไม่กล้าให้ไปนอนที่ศูนย์พักพิง เลยต้องไปขออาศัยบ้านญาติ ก่อนออกจากบ้าน ก็ช่วยกันขนของ เขาบอกว่าน้ำน่าจะท่วมไม่ถึงชั้นสอง เราก็ไม่ได้เอาอะไรออกมามาก เอาเท่าที่จำเป็น พวกเสื้อผ้าชุดนักเรียนลูก กับรถมอเตอร์ไซค์ ของชิ้นใหญ่ ตู้เย็น ก็ต้องจ้างคนมาช่วยขนขึ้นชั้นสอง”

“พี่เป็นคนอำเภอวารินฯ เกิดที่นี่ โตมากับน้ำมูล พ่อแม่ทำอาชีพประมง มีพี่น้อง 7 คน ครอบครัวเราลำบาก ไม่มีเงินส่งเรียนหรอก พี่ได้เรียนถึง ป.6 ก็เริ่มไปทำงานตามโรงงาน ทำงานรับจ้าง จนกระทั่งแต่งงาน สามีเป็นลูกจ้างเทศบาล พี่ก็ออกจากงานเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก มีเวลาว่างก็รับจ้างเล็กๆ น้อยๆ รับจ้างซักผ้าบ้าง เป็นรายได้เสริม เพราะเงินเดือนสามีอย่างเดียว ไม่พอค่าใช้จ่าย”

“จนเมื่อ 8 เดือนก่อน สามีพี่เสียชีวิต เขาเส้นเลือดในสมองแตก ชีวิตครอบครัวเปลี่ยนเลย ลูกคนเล็กยังเรียนมัธยม อีกคนเรียนอาชีวะ เป็นลูกสาวทั้งคู่ เราไม่มีผู้นำครอบครัวแล้ว ก็ต้องเริ่มทำงาน หางาน จนได้งานเป็นแม่บ้านทำความสะอาด ได้ค่าจ้างวันละ 350 บาท”

“พี่ไปทำงานทุกวัน ขี่รถเครื่องข้ามแม่น้ำจากฝั่งอำเภอวารินฯ ไปทำงานในเมืองอุบลฯ เดือนนึงหยุดแค่ 4 วัน ก็มีรายได้ 8,000- 9,000 บาท ไว้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ให้ลูกไปเรียน ตั้งแต่สามีเสียไป ก็ทำงานหาเงินมาตลอด จนน้ำท่วม”

“พอน้ำท่วม พี่ก็ไปทำงานไม่ได้ เพราะน้ำท่วมสูงมาก จะอ้อมไป ก็ไกลมาก เข้างานไม่ทัน ห่วงของห่วงลูกด้วย ก็ต้องรอน้ำลด บอกเถ้าแก่ว่าเดินทางไม่ได้ ขอลาหยุดก่อน ตั้งแต่ตอนนั้นก็เป็นเดือนแล้วที่ไม่ได้ไปทำงาน ป่านนี้เขาคงจ้างคนอื่นไปแล้ว”

“ตอนน้ำท่วมปี 2562 ข้าวของในบ้านก็ไปกับน้ำหมด เอาอะไรออกมาไม่ได้เหมือนกัน แต่ปีนั้นพี่ยังมีหัวหน้าครอบครัว ยังมีสามี เราก็ยังมีแรงทำ บ้านพัง ของเสีย เขาก็ซ่อมใหม่ได้ แต่ปีนี้ไม่เหมือนเดิม ไม่มีสามีแล้ว ปีนี้น้ำขึ้นถึงชั้นสอง ของที่ขนเก็บจมน้ำหมด ตู้เย็น เตียงลอยตามน้ำ ของทุกอย่างไปหมดเลย (ร้องไห้) เหมือนมันไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือแต่หลังคา ที่พ้นน้ำ”

“ตอนนี้พี่ยังมองไม่เห็นอนาคตเลย ยังไม่รู้จะทำยังไงกับมัน (เงียบ) ลูกก็ต้องไปเรียน บ้านก็ต้องทำอีกเยอะ ทุกอย่างมันต้องใช้เงินทั้งนั้น ลูกสาว เขาปลอบใจว่า แม่ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก ปีก่อนๆ น้ำก็ท่วม เรายังผ่านมาได้ ตอนนี้ไม่มีรายได้ ก็ยืมเงินญาติให้ลูกได้ไปเรียน ของแจกที่ได้ ก็เอาไปกินกันก่อน เดี๋ยวพอน้ำลด เดินทางได้เหมือนเดิม พี่จะลองไปคุยกับเถ้าแก่เขาดู เผื่อเขาจะรับพี่กลับไปทำงานเหมือนเดิม”

—————————————————-

จินตนา ควรเมืองกล้า อายุ 53 ปี

ผู้ประสบอุทกภัย ชุมชนท่ากอไผ่

อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี

—————————————————-

บทสัมภาษณ์นี้ ทีมงานกระจกเงา คุยกับพี่จินตนา ตั้งแต่ปลายเดือนที่แล้ว กระทั่งถึงตอนนี้ ที่บ้านท่ากอไผ่ บ้านของเธอ ยังมีน้ำท่วมขัง เพราะอยู่ติดริมน้ำมูล ทีมงานประเมินว่าอีกเกือบสิบวัน น้ำจึงจะลด ถึงวันนั้น เราจะจัดกองกำลังอาสาเข้าหมู่บ้าน ไปช่วยครอบครัวของเธอ รวมถึงชาวบ้านรายอื่นๆ ด้วย

รอยเปื้อนบนตัวพวกเขา ได้มาจากการล้างบ้านที่อุบล

ใจเกิน 100 อย่างแน่นอน
อายุเกิน 1000 อย่างไม่ต้องสงสัย
.
ทีมจ้างวานข้า IN อุบลราชธานี
ภารกิจล้างซ่อมแซมบ้านผู้ประสบภัยน้ำท่วม
.
บ้านนั้นสะอาดแล้ว
ความเลอะเปรอะเปื้อน
มาอยู่ที่พวกเขาแทน
.
เขาบอกว่าตัวพวกเขาล้างได้ง่าย
แต่บ้านชาวบ้านต้องช่วยกัน

———————–

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่
.
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-2-58289-4 SCB
.
กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-258298-3 SCB

จนกว่าคราบโคลนจะจางลง บนฟูกที่นอนเก่าของป้านัท

บ้านของป้านัท เป็นบ้านหลังที่สองของวันนี้
ที่อาสาล้างบ้านเข้าไปช่วยย้ายของและขัดล้าง
เราช่วยแกยกของที่เสียหายออกมาทีละชิ้น
จนมาถึงของชิ้นใหญ่อย่างฟูกที่นอน
.
‘อันนี้ป้าจะเก็บไว้’ แกส่งเสียงบอกอาสาสมัคร
แกให้เหตุผล ว่าแกเก็บเงินมาหลายปี
กว่าจะได้ที่ฟูกนอนหลังนี้มาไว้ที่บ้าน
มันเป็นที่นอนเก่าขนาด 5 ฟุต
ที่แกซื้อมาจากน้ำพักน้ำแรง
ด้วยอาชีพแม่ค้าน้ำส้มคั้นสด
.
แต่มาวันนี้ น้ำท่วมเพิ่งลด
แกขายของได้บ้างไม่ได้บ้าง
รายได้มันไม่พอให้ไปหาซื้อใหม่
.
แกจึงจำเป็นต้องเก็บฟูกนอนเก่า
ที่เริ่มเน่า และเต็มไปด้วยโคลนไว้
พยายามซักขัดมันไป
จนกว่าคราบความเสียหายจะพอจางลง
____________________

นอกจากครอบครัวป้านัท
ยังมีชาวบ้านอีกหลายครอบครัว
ที่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกัน
มูลนิธิกระจกเงา รับบริจาคที่นอนทั้งมือหนึ่งและมือสองสภาพดี เพื่อส่งต่อให้กับชาวบ้านผู้ประสบภัย
.
บริจาคได้ที่ มูลนิธิกระจกเงา
191 ซอยวิภาวดี62 แขวงตลาดบางเขน เขตหลักสี่ กทม. 10210 โทร 061 909 1840 , 063 931 6340
.
google map :
https://goo.gl/maps/a7wgGZf2JsLqbfTG9

บ้านทุกหลังที่เขาทำความสะอาด คือทุกรอยยิ้มที่ส่งให้เขาอยากใช้ชีวิตต่อ

“แต่ก่อนถ้ามีคนถามว่าอยากมีชีวิตอยู่ถึงอายุเท่าไหร่ ผมกล้าบอกเลยว่า อายุสัก 35-40 ผมก็ไม่อยากอยู่แล้วว่ะ แต่ถ้าถามวันนี้ ผมจะตอบว่าผมอยากอยู่ไปตลอดเลย เพราะตั้งแต่ได้มาทำงานอาสาสมัคร มันทำให้ผมไม่อยากตายด้วยซ้ำ”

“บ้านผมมีกัน 3 คน ผมอยู่กับยายและแม่ ยายผมติดเตียงมาหลายปี วันนึงยายป่วยหนักจนต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาล ผมกับแม่ผลัดกันเฝ้าผลัดกันดูแล จนถึงเวลาที่หมอประเมินว่ายายกลับบ้านได้แล้ว แต่ยายต้องใช้ถังออกซิเจนช่วยในการหายใจ”

“ตอนนั้นรายได้ผมเริ่มน้อยมาก น้อยขนาดที่ผมไม่กล้าตัดสินใจ ว่าจะเอายายกลับบ้านดีมั้ย จะหาเงินจากไหนมาซื้อถังออกซิเจนใบละหลายๆ พัน ผมไม่กล้าพูดเลย เพราะผมก็ยังเอาตัวเองไม่รอด จนพี่ที่รู้จักเขาแนะนำที่ยืมถังออกซิเจน เลยได้มารู้จักกับศูนย์ป่วยให้ยืมที่อุบลฯ”

“ช่วงที่ยายต้องออกจากโรงพยาบาล เป็นช่วงที่อุบลฯ น้ำเริ่มท่วม บ้านผมยังไม่ท่วมนะแต่ผมไปไหนไม่ได้ เพราะถนนหลายจุดน้ำมันท่วมสูง มันกระทบงานผมมากเพราะผมหาเงินจากการวิ่งรับส่งอาหาร มีวันนึงลุยน้ำไปส่งอาหารให้ลูกค้า ผลสุดท้ายคือรถผมพัง พอไม่มีรถไม่มีเครื่องมือหากิน ผมก็ทำงานรับส่งอาหารไม่ได้อีกเลย”

“ผมตระเวนสมัครงาน แต่มันไม่มีที่ไหนเรียก ในหัวผมมีแต่ความเครียด รู้สึกชีวิตเราหดหู่ไปหมด เลยตัดสินใจกลับไปหาพี่เจ้าหน้าที่ที่ศูนย์ป่วยให้ยืม ถามเขาว่า ‘มีอะไรให้ผมช่วยทำมั้ย’ ”

“ผมช่วยงานอาสาส่งอุปกรณ์การแพทย์ได้เกือบเดือน พี่ในทีมก็บอกว่าเดี๋ยวจะมีงานล้างบ้าน น้ำลดแล้ว เราต้องเข้าไปช่วยชาวบ้านล้างบ้าน”

“วันแรกที่ไปเห็นสภาพบ้าน โหพี่!! น้ำท่วมมันเสียหายหนักนะ ผมบอกเลยว่ามันเสียหายรองลงมาจากไฟไหม้นิดเดียวเอง บ้างบ้านเป็นคนป่วยอีก ป่วยแล้วยังไม่พอนะ ตอนน้ำท่วมกลายเป็นไม่มีบ้านอยู่”

“ผมเห็นแล้วนึกถึงว่าถ้าเป็นยายเรา เราจะทำยังไง ไม่มีบ้านอยู่แล้วเขาไปเข้าห้องน้ำกันที่ไหน อาบน้ำกันตรงไหน ของใช้ในบ้านเละหมดเลย เขาจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ คำถามมันเข้ามาในหัวเต็มไปหมด มันเป็นความเดือดร้อนของชาวบ้าน ที่เขาเองก็ยังไม่มีทางออก บ้านบางคนหลังคายังมิดน้ำอยู่เลย มันไม่มีใครเข้าไปช่วยเขา ผมเลยตัดสินใจว่าจะลงงานล้างบ้านกับทีมแบบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ให้ชาวบ้านเขาได้กลับมาอยู่บ้าน ได้กลับมาใช้ชีวิตแบบปกติเร็วๆ”

“หลายบ้านที่หลังเราทำความสะอาดให้เสร็จ เจ้าของบ้านชอบซื้อนู้นนี่มาให้ ผมบอกเขาตลอดว่าให้เก็บไว้กินเลย เพราะแค่รอยยิ้มกับคำว่าขอบคุณที่เขามอบให้ สำหรับคนอย่างเรามันก็มากพอแล้ว”

————————————-

อั้ม เจตน์สฤษฎ์ ราโชติ

อาสาล้างบ้านมูลนิธิกระจกเงา

————————————-

เราเปิดศูนย์อาสาล้างบ้าน มาแล้วหนึ่งเดือน

ช่วยกันฟื้นฟูบ้านชาวบ้านหาเช้ากินค่ำ

รวมถึงชาวบ้านกลุ่มเปราะบาง

ที่ไม่มีกำลังล้างบ้านไปแล้วกว่า 50 หลัง

เพื่อเยียวยา ลดระยะเวลาให้พวกเขา

ได้กลับเข้าบ้าน อย่างเร็วที่สุด

สนับสนุนภารกิจล้างบ้านได้ที่

บัญชีกองทุนภัยพิบัติ มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 SCB

ในบ้านที่กำลังผุพัง เราซ่อมมันเพื่อให้เธอได้อยู่กับพ่ออีกครั้ง…

“สองเดือนได้แล้ว ที่พ่อต้องไปอยู่ศูนย์พักพิงสำหรับคนป่วย แกถามเราทุกวัน ว่าจะได้กลับบ้านกันตอนไหน แกอยากกลับบ้านแล้ว”

“พ่อแกอายุ 80 ติดเตียงมาตั้งแต่ปี 2547 แขนขาหงิกงอ เหยียดออกไม่ได้ ทำอะไรเองไม่ได้ ตอนน้ำเริ่มมาแรกๆ เราคิดว่ามันจะท่วมไม่หนัก เพราะบ้านเราเจอน้ำท่วมทุกปีมันก็ไม่เคยสูงเกินชั้นสอง เราเลยย้ายพ่อหนีน้ำจากชั้นหนึ่งขึ้นชั้นสอง ส่วนของในบ้านก็เอาขึ้นไปผูกไว้กับขื่อ”

“แต่เราคิดผิด น้ำมันสูงขึ้นเรื่อยๆ จนมาปริ่มตรงเตียงพ่อ เลยให้คนรู้จักเอาเรือมารับ ขอให้เขาพาพ่อไปศูนย์พักพิงก่อน แล้วให้ลูกชายเราที่อยู่มัธยม 5 ตามไปเฝ้า ส่วนตัวเราหาเศษแผ่นไม้มาสร้างเพิงตรงเนินข้างบ้าน เพราะบ้านเรายังอยู่ตรงนี้ มันต้องมีคนเฝ้าบ้าน”

“เราอยู่ตรงเนินข้างบ้าน ตั้งแต่วันที่น้ำมิดหลังคา เทียวไปเทียวมาเฝ้าพ่อกับเฝ้าบ้าน เป็นอย่างนั้นสักพักจนน้ำเริ่มลดลงครึ่งนึง ตอนนั้นก็เริ่มเห็นสภาพบ้าน บ้านที่พ่อกับเราช่วยกันสร้าง มันพังไปหมด สังกะสีหลุด แผ่นไม้หลุด เหลือแต่โครง ความรู้สึกตอนเห็นคือมันอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ มันอึดอัดอยู่ในใจ ถึงขั้นอยากจะโดดน้ำมูลตายไปเลย”

“ของใช้ในบ้านมันก็ไม่เหลือ บ้านเราอยู่ติดริมน้ำมูล พอน้ำมันซัดของก็ไหลออกไปในแม่น้ำ เราก็ไปขอยืมเรือพายคนรู้จักอีกรอบ รอบนี้เอามาพายเก็บของ มันไม่มีทางเลือกเพราะของแต่ละอย่างมันไม่ใช่ถูกๆ ไม่ได้ซื้อมาง่ายๆ ที่เก็บได้ก็เอามาเช็ดมาล้าง ส่วนที่เก็บไม่ได้ก็ต้องปล่อยให้มันลอยหายไป”

“หลายคนเขาก็พูดกับเรา ว่าให้เราถมที่ให้มันสูงขึ้น น้ำจะได้ไม่ท่วมหนัก เพราะบ้านเราเป็นลุ่มต่ำกว่าบ้านอื่นๆ บางคนก็ว่าให้เราย้ายไปอยู่ที่อื่น เราก็อยากจะทำอยู่หรอก แต่ขาดอย่างเดียวคือเงิน จะทำอย่างเขาว่า มันก็ต้องใช้เงิน ลำพังหารับจ้างทั่วไปอย่างเราไม่ได้มีเงินมากมาย ยิ่งมาตอนนี้อีกแทบจะไม่มีรายรับเลย”

“เราเคยทำงานรับจ้างล้างจานอยู่ร้านอาหาร แต่พอน้ำมันท่วมมันเดินทางยาก ก็ไปทำงานไม่ได้ ป่านนี้เขาคงให้เราออกแล้วเพราะเราขาดงานมานาน ก็เหลือแต่เบี้ยคนแก่ คนพิการของพ่อ ที่พอจะได้จ่ายได้ซื้อข้าวกินกัน”

“วางแผนไว้ว่า ถ้าน้ำลดหมดแล้ว เราจะรีบล้างทำความสะอาดให้พ่อได้กลับมาอยู่ นอนกันตรงพื้นไม้ที่ยังไม่ผุไปก่อน เพราะตอนนี้เรายังไม่มีเงิน ได้แต่บอกพ่อไว้ว่าให้อดทนรออีกหน่อย หนูจะไปหารับจ้างเด็ดพริก เด็ดผัก เก็บเงินมาซ่อมบ้านเรา แต่หนูขออย่างเดียว ขอให้พ่ออยู่รอจนถึงวันนั้น”

———————————————

ป้าพิศ วัย 59 ปี ผู้ประสบอุทกภัย

ที่ยังต้องดูแลผู้ป่วยติดเตียง

———————————————

เนื่องจากบ้านของป้าพิศ เป็นที่ลุ่มน้ำขัง

ทีมอาสาล้างบ้านจึงนำเครื่องสูบน้ำ

ช่วยกันสูบน้ำออกจากบ้านของเธอ

จากนั้นเราเข้าไปช่วยขัดล้างบ้าน

เพื่อรอต้อนรับพ่อของเธอที่ป่วยติดเตียง

และเรามีแพลนจะช่วยเธอซ่อมบ้าน

ให้ครอบครัวของเธอพออยู่ได้

ไม่ต้องทนนอนหนาวในบ้านที่ไม่มีผนังบังกาย

บนพื้นไม้ที่กำลังผุพังลงทุกที

ข้าวของ เฟอร์นิเจอร์ ที่เราได้รับบริจาค

จากโครงการแบ่งปันเพื่อการเปลี่ยนแปลง

จะมาเติมเต็มให้กับบ้านของป้าพิศ และครอบครัว

สนับสนุนภารกิจอาสาล้างบ้านและซ่อมบ้าน

ผู้ประสบอุทกภัยน้ำท่วม อ.วารินชำราบ จ.อุบลฯ

ได้ที่บัญชี กองทุนภัยพิบัติ โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 ธ.ไทยพาณิชย์

หรือหากคุณเป็นบริษัท กลุ่มองค์กร

หรือในโครงการกิจกรรม CSR

ประสงค์จะช่วยเหลือในงานซ่อมสร้างบ้าน

สามารถติดต่อเราได้ที่

0619091840 , 0639316340

ภารกิจล้างบ้าน 50 หลังของอาสาในพื้นที่และอาสานอกพื้นที่

อาสากลุ่มหนึ่ง เป็นเยาวชนต้องโทษ

อยู่ในบ้านกาญจนาภิเษก

อดีตเคยทำผิดพลาด

และพยายามเรียนรู้เพื่อกลับคืนสู่สังคม

อาสาอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นนักศึกษา

ในมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี

ที่ได้รับผลกระทบจากน้ำท่วม

เป็นเจ้าบ้าน เป็นลูกหลานของคนในพื้นที่

วันนี้อาสาสองกลุ่มมารวมกัน

คนในพื้นที่รวมแรงกับคนนอกพื้นที่

มุ่งหน้าไปยังความเดือดร้อน

พร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด

บ้านถูกล้างไปห้าสิบกว่าหลัง

ชาวบ้านหลายร้อยคน

ที่ประสบอุทกภัยมาอย่างยาวนาน

ได้กลับเข้าบ้าน กลับไปใช้ชีวิต

อย่างเป็นปกติสุขอีกครั้ง

—————————————————

ขอขอบคุณน้องๆ เยาวชนบ้านกาญจนา

และน้องๆ นักศึกษาม.อุบล

ที่มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอาสาล้างบ้าน

ใน อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี

ผนึกกำลังคูโบต้าและอาสาล้างบ้าน เคลียร์ความเสียหาย จ.อุบล

วันนี้เป็นวันสุดท้าย

ที่อาสาล้างบ้าน มูลนิธิกระจกเงา

อยู่ช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย

ที่วารินชำราบ อุบลราชธานี

พวกเราอยู่ในหน้างานฟื้นฟูหลังภัยพิบัติ

เป็นช่วงเวลาที่ชาวบ้านเพิ่งจะได้เริ่มกลับเข้าบ้าน

สำรวจความเสียหาย ล้างบ้าน ซ่อมบ้าน

เก็บข้าวของที่เสียหาย ที่กลายเป็นขยะกองโต

มันเป็นช่วงของความท้อแท้ สิ้นหวัง

อยู่กับสถานการณ์สิ้นเนื้อประดาตัว

ในช่วงเวลานี้ งานล้างบ้าน เคลียร์ขยะ

อาจจะเป็นงานที่เล็กน้อย

แต่มันเป็นกำลังใจที่เหล่าอาสา

ทำหน้าที่บอกพี่น้องผู้ประสบภัยว่า

“ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้ เราอยู่เป็นเพื่อน”

ในช่วงเวลาท้ายสุดของความเสียหายนี้

ไม่ใช่มีแค่อาสาล้างบ้าน มูลนิธิกระจกเงา

แต่ยังมีคูโบต้า อยู่เป็นเพื่อนด้วยนะ

คูโบต้าเจริญชัย Kubota Siam Kubota

ส่งรถตัก 2 คัน พร้อมคนขับ 2 คน

ปักหลัก ช่วยขนย้ายขยะชิ้นใหญ่ออกจากบ้าน

ออกจากถนนหน้าบ้าน ภายในชุมชน

คูโบต้าอยู่เคียงข้างกับเรา

กับพี่น้องผู้ประสบภัยวารินชำราบ

ในวันที่ยากลำบากนี้ จนวันสุดท้าย