#ช่วยเหลือเพื่อนมนูษย์ – หน้า 2

สร้างพื้นที่ เพื่อชีวิตผู้ป้วยจิตเภท

“ว่าด้วยการสร้างพื้นที่”
.
เมื่อวานเป็นวันสุขภาพจิตโลก เราชวนอแมนด้า(อดีตมิสยูนิเวิร์สไทยแลนด์และเธอสนใจเรื่องสุขภาพจิตอย่างต่อเนื่อง) ไปเยี่ยมเยียนผู้ป่วยจิตเวชในโซเชียลวอร์ดที่อยู่ในการดูแลของสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา
.
โซเชียลวอร์ด คืออะไร พูดแบบสรุปคือพื้นที่ ที่มีไว้เพื่อการฝึกทักษะของผู้ป่วยจิตเวช (โดยเฉพาะเรื่องโรคจิตเภท)ให้สามารถออกไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมในสังคมได้อย่างราบรื่นที่สุด
.
คำถามว่า ทำไมต้องฝึกทักษะทางสังคมกันใหม่ เพราะเนื่องจากผู้ป่วยจิตเวชหลายราย เมื่อป่วยเป็นโรคจิตเภท ตัวโรคมันทำให้ฟังก์ชันหลายอย่างในการใช้ชีวิตมันถูกทำลายไปด้วย ส่วนมากฟังก์ชันที่เสียหาย เป็นเรื่องความจำ ระบบความคิด ซึ่งเป็นฟังก์ชันสำคัญของการดำรงชีวิต เมื่อพังจึงต้องสร้างขึ้นใหม่
.
คำถามว่า ทำไมเราถึงเลือกไปเยี่ยมเยียนที่นี่ นั่นเป็นเพราะที่นี่ กำลังมีการทำงานร่วมกันกับทางมูลนิธิกระจกเงา พูดแบบย่นย่อก็คือเรากำลังทำงานร่วมกัน โดยให้ผู้ป่วยจิตเวชได้เข้ามาทำงานในระบบงานของจ้างวานข้า เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถฝึกฝนทักษะจนสามารถออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ โดยมีงานทำมีรายได้แน่นอน
.
ที่สำคัญคือ ผู้ป่วยจิตเภทเรื้อรังส่วนใหญ่จะถูกปฏิเสธจากระบบการจ้างงาน ไม่มีใครต้องการ รวมถึงครอบครัวของผู้ป่วยเองด้วย เราผู้ที่เห็นปัญหานี้มาโดยตลอด จึงคิดว่าเราจะเป็นพื้นที่ที่ใช้ไว้รองรับกลุ่มคนที่ถูกปฏิเสธจากระบบการจ้างงานในกระแสหลัก เพื่อให้คนอย่างพวกเขาได้มีที่ทางในการยืนได้อย่างแข็งแรงมั่นคงในสังคมนี้
.
ยกตัวอย่างชายหนุ่มที่ผ่านประสบการณ์การใช้ยาเสพติดมาอย่างโชกโชน โชกโชนจนมันทำให้เขาป่วยเป็นโรคจิตเภทเรื้อรัง ซึ่งมันทำลายการใช้ชีวิตเขาไปอยู่หลายปี ชายหนุ่มที่อายุยังอยู่ในวัย 30 ต้นๆ มีทักษะในการวาดภาพ แต่ไม่สามารถงัดออกมาใช้ได้หลายปี แต่เมื่อเข้าสู่กระบวนการการฟื้นฟูทักษะหลังจากได้รับการบำบัดรักษาแล้ว เขาก็สามารถฉายแสงความสามารถที่เขามีออกมาได้เช่นวันเก่าก่อน
.
เราจึงคิดว่า การมีพื้นที่ให้ผู้ป่วยจิตเวชได้มีพื้นที่ในการพัฒนาทักษะการใช้ชีวิต มีพื้นที่ทดลองใช้ชีวิต จนสามารถกลับคืนสู่การใช้ชีวิตด้วยตัวเขาเองอย่างแข็งแรง อย่างยืนเหยียดตรงอีกครั้งในสังคมที่เขาสังกัดอยู่ เป็นความจำเป็นอย่างที่สุด ที่ควรถูกตระเตรียมไว้ให้กับพวกเขา

__________________

สามารถสนับสนุนการสร้างพื้นที่สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตให้กับกลุ่มผู้ป่วยจิตเวชได้ที่
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

ทุก ๆ ตีสี่เธอตื่นขึ้นมาเพื่อทำอาหารให้ผู้ประสบภัย

“วันนึงพี่เหนื่อยมาก พี่ตั้งคำถามว่า ฉันทำเพื่ออะไร ฉันต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อมาทำกับข้าว คนอื่นเขายังได้นอน ตอนนั้นคิดจริงๆ คืนนั้นทั้งหนาว ทั้งฝนตกด้วย พี่นอนต่อจนตีสี่ครึ่ง แต่ในใจคิดแล้ว ถ้าเราไม่ลุกขึ้นทำ พี่น้องชาวบ้านที่รอกินข้าว เขาจะทำยังไง”

“พี่อพยพจากบ้านมาตั้งเพิงพักตั้งแต่ 1 ตุลา นี่ก็จะครบเดือนแล้วที่มาอยู่ตรงนี้ น้ำท่วมรอบนี้ ก็ไม่คิดว่าน้ำจะเยอะขนาดนี้ คิดว่าบ้านตัวเองสูง มีสองชั้น ก็ขนของขึ้นชั้นสอง แล้วย้ายมาตั้งเพิงพักข้างนอก แต่ปรากฏว่าไม่รอด ชั้นสองน้ำท่วมถึงหน้าต่าง ต้องพายเรือไปเปิดหลังคาดูของ โห…ทีวีฉันลอยน้ำแล้ว ของที่มีจมน้ำทั้งหมด พี่ไม่เหลืออะไรแล้ว(น้ำตาคลอ)”

“ครัวกลางมันเริ่มจากเพื่อนบ้านกันสามสี่คน เอาของมากองรวมกัน มีเงินออกคนละเล็กละน้อย ทำกับข้าวกินกัน บ้านพี่ก็น้ำท่วมเนอะ มาทำเพิงนอนข้างถนนเหมือนกัน รู้เลยว่ามันลำบาก แค่ขนของจากบ้านหนีน้ำก็หมดแรงแล้ว จะเอาแรงเอาเวลาที่ไหนไปทำกับข้าวกัน ถ้าซื้อกินทุกวันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆ”

“ให้พี่น้องชาวบ้าน ขนของกันอย่างเดียว ไปทำอะไรที่ต้องหนีน้ำ ถ้าหิว ก็มากินข้าวที่นี่ เอาเงินมารวมกัน 10 บาท 20 บาท นี่คือตั้งต้น มีคนรู้จักกันเอาเงิน มาให้ 2,000 บาท ก็เริ่มเลย ชาวบ้านแถวนี้ก็ช่วยกันระดม พอรู้ว่าเราจะทำครัวกลางใครมีข้าวก็เอาข้าวมา ใครมีผัก มีปลา ก็เอามารวมกัน”

“พี่ตื่นตีสี่ ก็เริ่มทำเลย ทีแรกคิดทำเป็นข้าวกล่องเอาไปแจก แต่แบบนั้นมันจะแจกหมดแล้วหมดเลย คนไม่ทันก็ไม่ได้กิน ก็เลยคิดว่าเราทำครัวกลางที่พร้อมให้ทุกคนมากินได้ตลอดเวลา บางคนมัวยุ่งอยู่กับของที่บ้าน ต้องนั่งเรือไปดูของที่บ้าน กว่าจะออกมา ถ้าเป็นข้าวกล่องมันหมดแล้ว เขาก็อดกิน เราเลยทำสำหรับทุกคน มาเวลาไหนก็ยังได้กิน เรียกว่า “หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา” มื้อเช้ากินได้ตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะบางคนเขาต้องออกไปทำงาน จะได้มีอะไรรองท้อง”

“ก็จะทำครัวกลางที่นี่ไปจนกว่าพี่น้องชาวบ้านเรา จะย้ายกลับเข้าบ้านกันหมด ก็เคยมีคนถามพวกเราว่า จะย้ายกลับอีกหรอ ตรงนี้น้ำท่วมตลอด พี่เคยคิดว่าอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ที่นี่บ้านเรา การทำมาค้าขาย หากิน เดินทาง ทุกอย่างมันสะดวก ไปหมด ถึงเราจะอยากไป แต่เราจะไปไหนล่ะ ไปซื้อที่ดินหรอ ที่ดินแปลงนึงสี่ห้าแสน พี่จะเอาเงินที่ไหนล่ะ สำหรับคนมีเงินมันง่าย แต่เราไม่มีไง”

———————————————

ไพลำ วิวรรณรัมย์ ผู้ประสบภัยน้ำท่วม

ชุมชนหาดสวนยา อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี

——————————————-

#ขอบคุณ

อาหารปรุงสดใหม่จากครัวกระจกเงา ในช่วง 2 สัปดาห์นี้ สนับสนุนโดย มูลนิธิวายไลฟ์

สามารถร่วมสนับสนุนครัวกลาง มูลนิธิกระจกเงา

ซื้อข้าวสาร เครื่องปรุง เนื้อสัตว์ น้ำดื่มสะอาด และของใช้อุปโภคบริโภคจำเป็นอื่นๆ

ได้ที่บัญชี กองทุนภัยพิบัติ โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 ธ.ไทยพาณิชย์

“พวกเราจะกลับมา” คำสัญญาในความเงียบก่อนเรือยนต์จะขับผ่านไป

“ไปกันเถอะ”
ผมสะกิดบอกพี่ทีมงานอีกคน
เราใช้เวลาอยู่ตรงนี้ไม่ถึงนาที
แทบไม่มีบทสนทนาอื่นเลย
ในห้วงเวลานั้น
.
สายตาพิจารณาภาพตรงหน้า
ใจคิดไปว่า มีคนจำนวนหนึ่งแล้ว
มาพูดคุย สอบถาม แสดงความเห็นใจ
แล้วขับเรือจากไปเหมือนที่เรากำลังจากไป
อะไรจะทำได้ดีกว่านั้นบ้าง
บางทีคำตอบตอนนั้นคือ ไม่มีจริงๆ
.
ความเงียบดำเนินไป
จนพี่คนขับเรืออาสา ตะโกนแซว
บอกชายบนหลังคาบ้านให้ “ชูมือสู้ๆ”
ทั้งชายขับเรือและชายบนหลังคา
รู้จักและตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน
คือบ้านจมน้ำถึงชั้นสอง
.
เสียงเรือยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง
พาพวกเราจากไปเพื่อกลับเข้าฝั่ง
มั่นใจว่าจะได้กลับมาบ้านหลังนี้อีก
จะมาพร้อมอาสาสมัครล้างบ้าน
และทีมช่างที่ช่วยซ่อมแซมบ้าน
มันหดหู่แต่ยังพอมีความหวังอยู่บ้าง
ถ้าถึงวันนั้นเราจะบอกชายคนนี้ว่า
“พวกเรากลับมาแล้ว”

———————————————————

ใครพร้อมช่วยกัน วันที่ 5-6 พ.ย. 2565 นี้
กระจกเงาจัดกิจกรรมอาสาล้างบ้านรุ่นที่ 1
สนใจเข้าร่วม ดูรายละเอียดได้ที่�https://shorturl.asia/YejxB
.
หรือสนับสนุนภารกิจอาสาล้างบ้านและซ่อมบ้าน
ผู้ประสบอุทกภัยน้ำท่วม อ.วารินชำราบ จ.อุบลฯ
ได้ที่บัญชี กองทุนภัยพิบัติ โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-258298-3 ธ.ไทยพาณิชย์

DNA จากเยื่อบุกระพุ้งแก้ม สู่ความหวังในการพบคุณตาที่หายไป

ยายอายุ 76 ปี

ยอมหยุดเคี้ยวหมาก 3 วัน

ให้ช่องปากสะอาดที่สุด

เพื่อเก็บดีเอ็นเอที่เยื่อบุกระพุ้งแก้ม

ยายคือพี่สาวของตาผุยอายุ 72 ปี

ที่หายตัวไปจากห้องพักคนงานของลูกสาว

ที่ถนนนิมิตใหม่ กรุงเทพฯ

ตั้งแต่เมื่อ 4 เดือนที่แล้ว

กรณีนี้ไม่สามารถเก็บดีเอ็นเอ

ลูกสาวของตาผุยได้

เพราะเป็นลูกที่ตาผุยขอรับมาเลี้ยง

ในขณะที่ญาติสายตรงเหลือเพียงคนเดียว

คือ ยายคนนี้ซึ่งเป็นพี่สาว

ยายไม่เคยทราบว่า

ดีเอ็นเอคืออะไร

เยื้อกระพุ้งแก้มจะหาน้องชายได้อย่างไร

ยากมากที่ยาย

หรือครอบครัวคนหายในต่างจังหวัด

จะเดินไปโรงพัก เพื่อขอเก็บดีเอ็นเอ

มาเทียบกับศพนิรนามด้วยตัวเอง

ทีมงานจึงเดินทางไป-กลับ1,200 กม.

อย่างน้อยเป็นความหวังว่า

มีตัวอย่างดีเอ็นเอของญาติตาผุย

อยู่ในระบบก่อนทุกอย่างจะสายไป.

—————————————————

สถานการณ์คนหายปัจจุบันกลุ่มผู้สูงอายุหลงลืม พลัดหลงหายออกจากบ้านเป็นจำนวนมาก มีแนวโน้มว่าคนกลุ่มนี้จะเร่ร่อนตามข้างถนน ซึ่งกลายเป็นคนนิรนามในสถานสงเคราะห์หรือกลายเป็นศพนิรนามจากอุบัติเหตุหรือจากการโดนทำร้าย จึงควรมีการเก็บดีเอ็นเอญาติคนหาย เพื่อเทียบกับศพนิรนาม

—————————————————————

สนับสนุน การพาคนหายกลับบ้าน

บัญชีโครงการศูนย์ข้อมูลคนหาย โดยมูลนิธิกระจกเงา

SCB 202-258-288-6

ดวงตาของยายไร้บ้านที่อยู่ห่างไกลการรักษา

เป็นคนไร้บ้านอยู่ข้างถนนมามากกว่า 20 ปี แต่ที่ไม่แน่ใจก็คือไอ้โรคที่ดวงตาขวาของแกนั้นมีจุดเริ่มต้นเมื่อไหร่ และมันนับได้เป็นปีที่เท่าไหร่ของชีวิตไร้บ้านของแก รู้แต่เพียงว่าเมื่อต้นปี 65 ที่ผ่านมา มันเริ่มแย่ขึ้น เพราะรอบตา มันบวมแดง อักเสบ รู้สึกเจ็บข้างในลูกตา

มีวันหนึ่งช่วงเกือบกลางปี 65 มีอันธพาลมารีดไถเงินแก เมื่อแกไม่มีให้ มันก็ทำร้ายร่างกายเอา ต่อยเข้าที่ตา ทุบเข้าที่หัว แผลที่ดวงตาก็เริ่มแย่และเจ็บมากขึ้นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

แกเล่าว่าแกไปรักษาที่โรงพยาบาลอยู่ ไปล้างแผล ไปทำแผล แต่เมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบปลายปี ตาข้างขวามันบวมรุนแรง แผลเริ่มอักเสบ ลูกตาเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้า เวลาของการนอน ถแกต้องนั่งนอนเพื่อลดทอนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นถ้าต้องนอนในท่านอนราบกับพื้น

แกยังคงไปหาหมออยู่บ้าง ไปบ้างเมื่อมันเริ่มเจ็บปวดมากเกินทนทาน แกบอกกับเราว่าแกไม่อยากไปหาหมอ ไม่ใช่ไม่อยากหาย แต่มันเจ็บปวดเกินจะทนทาน ในตอนที่หมอทำการล้างแผลให้แก “มันเหมือนโดนหินเอามากระแทกที่ตา หมอมือหนักอย่างกับหิน” แกพยายามอธิบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตอนถูกล้างแผลให้เราฟัง

สุขภาพจิตแกก็แย่ลงตามไปด้วย แย่จากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับแกในทุกวัน อารมณ์วีนเหวี่ยง ร้องไห้ เกิดขึ้นตลอด ไม่ว่าจะเป็นพวกเรา ทีมงานผู้ป่วยข้างถนน คนที่เข้าไปถามไถ่แก ไม่เว้นแม้แต่หมอพยาบาลก็ถูกแกวีนถูกแกเหวี่ยงใส่

“เจ็บมากๆ เลยหนู ยายจะอยู่ถึงปีหน้ามั้ย เจ็บจนอยากจะตาย” ประโยคที่เป็นทั้งคำอุทธรณ์และระดับของความเจ็บปวดที่แกได้รับอยู่

เราปลอบประโลมและพยายามชักชวนให้แกไปหาหมอดีกว่า และกว่าที่แกจะยอมไปก็ใช้เวลาไม่น้อย แกยอมมาโรงพยาบาลด้วยกันกับเรา เมื่อหมอเมื่อพยาบาลเห็นแก ก็เดินเข้ามาหาทันที ทักทายแกเหมือนญาติสนิทคนหนึ่ง หมอและพยาบาลต่างเล่าให้พวกเราฟังว่า แกมาหาที่โรงพยาบาลบ่อย มาทำแผลรับยา แต่แกไม่เคยมาตามนัดหมายที่ทางหมอทำนัดให้เลย ซึ่งหมอคาดว่าแกอาจเป็นมะเร็งที่ประสาทตา

แกเจ็บ แกกลัวการมาหาหมอ ประกอบกับค่ารถที่แกไม่สามารถหามาได้ การเดินทางจากสุดฝั่งหนึ่งของกรุงเทพที่แกนอนไร้บ้านอยู่ มายังโรงพยาบาลที่นัดหมายแกไว้ในอีกสุดฝั่งตรงข้ามของกรุงเทพ มันเป็นเหตุผลเพียงพออยู่ พอเพียงต่อการไม่ได้มาตามนัดหมายของหมอเพื่อจะได้รักษาตาของแกได้อย่างต่อเนื่อง

วันนี้เราพาแกมาหาหมออีกครั้งตามที่หมอนัดหมาย ทั้งหมอทั้งพยาบาลดูมีท่าทีพึงพอใจเป็นอย่างมากที่แกมาหาหมอได้ตามที่นัดหมายสักที หมอบอกพวกเราว่า “ดีมากๆ เลยที่แกได้มาตามนัดหมายสักที” แต่สิ่งที่เรายังดีใจไปไม่สุดก็เป็นเรื่องที่แกยังไม่ยอมเข้าไปในศูนย์พักพิงชั่วคราวที่ทางรัฐเขาจัดไว้ให้

พวกเราได้วางแผนดูแลแก เพื่อจะพาแกให้สามารถไปเข้าสู่การรักษาให้ได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อให้โรคที่แกเป็นอยู่มันทุเลาเบาบางขึ้น อาการดีขึ้นเป็นลำดับ สุขภาพกายดีขึ้นสุขภาพจิตก็ดีขึ้นตามมา พวกเรากำลังทำหน้าที่เสมือนการสร้างเส้นทางเฉพาะกิจเพื่อเชื่อมโยงคนป่วยที่ไม่สามารถเข้าสู่การรักษาได้ด้วยเงื่อนไขบางอย่างให้สามารถเข้าสู่ระบบการรักษาได้ไวขึ้น สะดวกขึ้น ต่อเนื่องขึ้น

แต่เราหวังไว้ว่า สักวันเส้นทางหลักจะมีเกิดขึ้น ผู้ป่วยข้างถนนที่มีเงื่อนไขพิเศษแบบยาย จะสามารถเข้าสู่การรักษาได้ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น โดยมีเส้นทางที่เหมาะสมกับบริบทของผู้ป่วยที่คล้ายกับแก โดยมันถูกสร้างขึ้นจากระบบการรักษาของรัฐเอง มีการขยับระบบการรักษาเข้ามาให้ใกล้ผู้ป่วยกลุ่มนี้ให้ชิดขึ้น ความห่างไกลจากการเข้าสู่การรักษานั้นก็คงจะน้อยลงไปได้เอง เราหวังว่าทางพิเศษที่เราสร้างขึ้นตอนนี้จะเป็นทางที่รกร้างไม่มีใครใช้อีกต่อไปในอนาคต

ถ้าไปถึงวันนั้น เราทางทีมงานผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงา จะนับว่ามันเป็นความสำเร็จได้อย่างเต็มภาคภูมิเลยทีเดียว

——————————————-

สนับสนุนการทำงานได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

แม่ผู้แบกชีวิตลูกสาวผู้ป่วยติดเตียงด้วยร่างกายวัย 60

อุบัติเหตุทางรถยนต์

เปลี่ยนอนาคตสดใสของลูกสาววัย 23 ปี

ที่กำลังทำงานบริษัท

ให้เป็นผู้ป่วยติดเตียงตลอดชีวิต

เปลี่ยนชีวิตบั้นปลายของแม่ชรา

ให้เป็นผู้แบกรับภาระดูแลผู้ป่วยติดเตียง

ไปตลอดชีวิตเช่นกัน

“ ตอนปี 53 วันที่เขาประสบอุบัติเหตุ หมอบอกว่าก้านสมองเขาถูกทำลายหมดไม่เหลือสักเส้น ลูกเรากลายเป็นคนพิการ เดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องติดเตียงไปตลอดชีวิต หมอบอกให้แม่ทำใจ แต่หัวอกคนเป็นแม่นะ มันสงสารลูก มันทำใจไม่ได้เลย ”

“ แม่พาเขากลับมาดูแลต่อที่บ้าน พยายามคิดตามคำพระไว้ว่า แม่ยังมีมือมีเท้าครบเราจะสู้ไปด้วยกัน หน้าที่ของแม่คือดูแลเขาทุกอย่าง ยกตัวขึ้นรถเข็นไปอาบน้ำ เปลี่ยนแพมเพิส ทำกับข้าว ป้อนข้าวป้อนยา คอยพลิกตัวไม่ให้เขาเป็นแผลกดทับ ”

“ เขาพูดสื่อสารไม่ได้ แต่แม่คิดว่าเขายังเข้าใจคำพูดแม่นะ ทุกวันแม่จะให้เขาเลือกเมนูกับข้าว เขียนเมนูแล้วบอกเขาว่ารูปนี้ไข่ดาวนะ รูปนี้ไก่ทอดนะ ให้เขาชี้เอา แม่ก็จะทำตามเมนูที่เขาเลือก บดให้ละเอียดแล้วเอามาป้อนให้เขา”

“ ตั้งแต่ลูกติดเตียงมาแม่หมดเงินไปเยอะ ทั้งค่ารักษาที่โรงพยาบาล ทรัพย์สินอะไรขายได้ก็ต้องขาย แม่ขายรถยนต์ที่ใช้หากินเอาเงินมารักษาเขา ทำงานเป็นแม่ค้าขายกับข้าวเอามาจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ค่าอุปกรณ์การแพทย์ให้เขา ”

“ ส่วนพ่อจะช่วยทำงานส่งแก๊ส เงินได้มาพ่อจะเอามาลงที่แพมเพิสลูกทั้งหมด เขาใช้วันละ 5-6อัน เดือนนึงก็หมดค่าแพมเพิสไปหลายพัน แต่เงินจากที่พ่อส่งแก๊สมันไม่ได้มีมาตลอด เพราะพ่อเขาก็ป่วยเป็นโรคหัวใจเพิ่งผ่าตัดมา เหลือหัวใจแค่ห้องเดียว ทำงานหนักมากไม่ได้”

“ ปีนี้แม่อายุย่าง 60 พูดกันตามตรงมันก็เป็นคนแก่แล้ว แต่แม่ยังต้องทำสารพัด ร่างกายเราก็ไม่ค่อยแข็งแรง ยิ่งเวลาพยาบาลลูก ยกตัวลูกมันหลังขดหลังแข็งนะ เจ็บเส้นเจ็บในร่างกายไปหมด เกิดมาชีวิตแม่มีแต่ค้าขายไม่ได้หยุดได้หย่อน ยิ่งลูกมาเป็นแบบนี้ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนมันก็หยุดค้าขายไม่ได้แล้ว ถ้าหยุดไปครอบครัวเราตายกันแน่ ลูกเราตายแน่ๆ”

“ ปีสองปีแรกแม่ยังอยู่ด้วยความหวัง คิดเอาว่าเดี๋ยวลูกจะกลับมาเดินได้ แต่นี้เข้าปีที่สิบแล้ว มันคงเป็นอย่างหมอว่า อาการคนเป็นอย่างนี้น่ะจะไม่มีวันหายมีแต่ถดถอย ถ้าวันไหนร่างกายเขาเริ่มแย่ลง คือให้แม่ทำใจไว้ก่อนเลย ว่าเขากำลังจะจากเราไป”

“ หลายครั้งแม่เหนื่อยมาก ท้อมาก จนบางครั้งคิดขึ้นมาว่า ‘หรือเราตายด้วยกันมั้ยลูก…’ (ร้องไห้) แม่ทั้งเหนื่อยทั้งสงสารลูกที่ต้องมานอนทรมานติดเตียงอยู่อย่างนี้”

——————————————————

ป้าร่า วัย 60 ปี

ผู้สูงอายุที่ยังทำหน้าที่แม่สุดกำลัง

เพื่อดูแลชีวิตลูกสาวติดเตียง วัย 36 ปี

——————————————————

เมื่อสมาชิกสักคนในครอบครัวกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง มักมีสมาชิกอีกคนรับหน้าที่ผู้ดูแล สำหรับครอบครัวนี้ หน้าที่ทั้งหมดตกมาที่หญิงชราสูงอายุ แม้ร่างกายที่แก่ตัวยังต้องทำงานอย่างหนัก แต่ในฐานะแม่ เธอยินดีที่จะแบกรับลูกสาวไว้ด้วยตัวเอง

โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงาเชียงราย ส่งต่อวีลแชร์ให้ครอบครัวนี้ยืมใช้ และในทุกเดือนเราจะคอยดูแลด้านอาหาร ผ้าอ้อม ของใช้จำเป็นอื่นๆ สำหรับผู้ป่วย แน่นอนว่าอุปกรณ์เหล่านี้จะมีผลดีต่อชีวิตผู้ป่วย ยิ่งกว่านั้นมันจะช่วยปลดเปลื้องภาระที่หนักอึ้งของคนดูแลผู้ป่วยให้เบาบางลงเป็นเท่าตัว

หากคุณมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่ได้ใช้งาน

สามารถบริจาคได้ที่

โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 191 ซอย วิภาวดีรังสิต 62 แยก 4-7

แขวงตลาดบางเขน เขตหลักสี่ กทม. 10210

โทร.092-252-5454

หรือสนับสนุนภารกิจป่วยให้ยืม

เพื่อร่วมลดภาระค่าใช้จ่ายให้กับครอบครัวผู้ป่วย

ได้ที่บัญชี โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-70398-7 SCB

ชายพิการไร้บ้านทรุดโทรมหนัก ไร้หน่วยงานรัฐดูแล

ชายพิการไร้บ้านคนหนึ่งผู้ต้องแบกรับน้ำหนักจากปัญหาของรัฐในการจัดสวัสดิการที่ดีให้กับเขา

ชายพิการที่ต้องใช้ร่างกายพิการจากอาการเส้นเลือดในสมองตีบ แต่ต้องมาแบกรับปัญหาสถานสงเคราะห์คนพิการของรัฐที่มีคิวต่อเข้ารับการดูแลในสถานสงเคราะห์กว่า 100 คิว และรอคิวนั้นมาตั้งแต่มกราคมปีที่แล้ว

ชายพิการที่ไร้บ้าน ไร้ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม แต่ต้องมาแบกรับความไม่สามารถของรัฐในการบริหารจัดการเพื่อให้ประชาชนผู้ต้องการรับการดูแลจากรัฐอย่างเร่งด่วนให้ได้รับการดูแลตามความประสงค์ของเขา

ชายพิการที่ต้องอยู่กับคุณภาพชีวิตย่ำแย่ แต่ต้องมาแบกรับกับปัญหาที่สถานสงเคราะห์ที่ดูแลกลุ่มคนไร้ที่พึ่งของรัฐบอกมาว่า ไม่สามารถรับเขาเข้าไปดูแลได้ก่อน เนื่องจากกลัวว่าภายในสถานสงเคราะห์คนไร้ที่พึ่งจะรับมือในการดูแลคนพิการไม่ไหว และที่สำคัญคือกลัวการไม่สามารถส่งต่อไปให้สถานสงเคราะห์เฉพาะทางอย่างสถานสงเคราะห์คนพิการได้ เนื่องจากทางนั้นก็บอกว่าคนขอฉันเต็มและมีคิวจ่อรอเป็น 100 คิวในทุกสถานสงเคราะห์คนพิการของประเทศนี้

ชายพิการที่สภาพร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับกับการที่ไม่มีหน่วยงานรัฐหน่วยงานใดที่จะเข้ามาดูแลเขาอย่างเร่งด่วน ที่เริ่มต้นจากการพาไปตรวจสภาพร่างกาย การหาที่พักอาศัยให้ การดูแลสุขภาพร่างกาย การดูแลให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดี

ชายพิการไร้บ้าน ร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับปัญหาของภาครัฐ เขาต้องแบกและรอคอยอยู่ที่ศาลาวัดแห่งหนึ่งริมคลองแสนแสบอยู่ทุกวี่วัน

ชีวิตชายคนนี้กำลังบี้แบนพังทลายไปเท่าไหร่แล้ว ท่านลองตรองดู กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์

ช่วยผู้ป่วยจิตเวชอีกราย นำส่งโรงพยาบาลได้แม้ไร้ญาติ

“จะไม่กลับมาอีกเหรอ มีคนเอาไปโรงพยาบาล 2 รอบแล้ว ไปเสร็จไม่เกินเดือนสองเดือนก็กลับมาอีก”

เราตอบไปว่า จริงๆ แล้วผู้ป่วยจิตเวชระดับรุนแรงแบบนี้ ฟังชั่นเสียหมดแล้ว เขาต้องถูกส่งไปสถานสงเคราะห์หลังสิ้นสุดการรักษา แต่ที่ผ่านมาทางรพ.น่าจะไม่ดูเรื่องนี้ เลยถูกส่งกลับมา ทั้งๆ ที่ดูแลตัวเองไม่ได้และไม่มีผู้ดูแล

“เขาเป็นคนแถวนี้แหละ เกิดโตแถวนี้ แต่ก็ดมกาวตั้งแต่เด็กพอนานไปก็หลุดเลย”

ใช่ครับยาเสพติด สารระเหย ก่อผลให้เกิดโรคจิตเวชได้ ผู้ป่วยในหวอดจิตเวชตอนนี้ส่วนมากเกิดจากการใช้สารเสพติด

“เดินหน้าสองก้าว ถอยหลังสองก้าว ลองดูสิเขาไม่ใส่กางเกงเลย ผู้หญิงผ่านไปมาก็กลัว บางทีก็มีท่าทีเดินเข้าหาผู้หญิง”

ไม่ใช่แค่อันตรายต่อคนอื่นๆ แต่อาการจิตเวชของเขานั้นก็สร้างความอันตรายให้กับตัวเขาเองไม่น้อย เช่น คุณภาพชีวิตที่ย่ำแย่ลงทุกวัน

“โรงพยาบาลจิตเวชเขาจะรับเหรอ ไม่มีญาติไปด้วย”

เราตอบไปอย่างชัดเจนว่า ตามพรบ.สุขภาพจิต ระบุไว้เลยว่าการนำตัวผู้ป่วยจิตเวชส่งโรงพยาบาล ไม่ต้องมีผู้ดูแลไปด้วยก็ได้

ผู้ป่วยจิตเวชคนนี้ได้รับการช่วยเหลือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

—————————————

สนับสนุนการช่วยเหลือผู้ป่วยจิตเวชเร่ร่อนได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

ปลายทางสุดท้าย ที่ไม่ท้ายสุดของเตียงผู้ป่วยเตียงเก่า

ในกองขยะรีไซเคิล ที่ร้านขายของเก่า
มีเตียงผู้ป่วยสีขาวสภาพดี วางปนอยู่
.
เจ้าของร้านเล่าว่า
ซาเล้งคันหนึ่งบรรทุกมันมาขาย
ปลายทางสุดท้ายของเตียงนี้
มันจะถูกรื้อขายเป็นเศษเหล็ก
.
ทีมงานป่วยให้ยืมตัดสินใจขอซื้อเตียงนั้น
เพื่อนำกลับมาซ่อมแซมทำความสะอาด
.
เพื่อเปลี่ยนปลายทางสุดท้าย
แทนที่จะกลายเป็นเศษเหล็ก
มันจะได้กลับมาทำหน้าที่เตียงดังเดิม
.
เกิดการหมุนเวียนทรัพยากรเก่า
ให้มีคุณค่า ลดภาระค่าใช้จ่าย
ให้ครอบครัวผู้ป่วยติดเตียง/เรื้อรัง
บรรเทาทุกข์เพื่อนมนุษย์
ในช่วงยากลำบากได้อีกหลายราย

————————————

หากคุณมีอุปกรณ์ทางการแพทย์
ที่ไม่ได้ใช้งานอยู่ในบ้าน
มูลนิธิกระจกเงาเรายินดีรับบริจาค
.
สามารถส่งต่อได้ที่
มูลนิธิกระจกเงา เลขที่ 191
ซอย วิภาวดีรังสิต 62 แยก 4-7
แขวงตลาดบางเขน เขตหลักสี่ กทม. 10210
โทร.092-252-5454
.
หรือหากคุณเป็นหนึ่งในครอบครัว
ที่ต้องการอุปกรณ์ทางการแพทย์สำหรับผู้ป่วย
สามารถทักอินบ็อกซ์หาแอดมินได้ที่
โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา
.
สนับสนุนภารกิจป่วยให้ยืม
บัญชี โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-2-70398-7 SCB