#จ้างวานข้า – หน้า 2

บทสัมภาษณ์ทีมงานจ้างวานข้า: หนึ่งคำถาม หลายคำตอบ

“เป็นช่างไฟมา 40 ปี ทำเป็นหมด

ซ่อมสวิตซ์น้ำท่วม เดินไฟได้

เรื่องไฟโอเค เป็นความสามารถพิเศษ

ทำมาแต่เด็กจนเกษียณเลย”

ประโยคขิงๆ ของจ้างวานข้า

เมื่อถูกถามว่า จะไปทำอะไร

ในการไปฟื้นฟูบ้านน้ำท่วมที่อุบล

เพลงลอยมา

“ใจสู้หรือเปล่า ไหวมั้ยบอกมา

โอกาสของผู้กล้า ศรัทธาไม่มีท้อ”

————————–

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 SCB

รอยเปื้อนบนตัวพวกเขา ได้มาจากการล้างบ้านที่อุบล

ใจเกิน 100 อย่างแน่นอน
อายุเกิน 1000 อย่างไม่ต้องสงสัย
.
ทีมจ้างวานข้า IN อุบลราชธานี
ภารกิจล้างซ่อมแซมบ้านผู้ประสบภัยน้ำท่วม
.
บ้านนั้นสะอาดแล้ว
ความเลอะเปรอะเปื้อน
มาอยู่ที่พวกเขาแทน
.
เขาบอกว่าตัวพวกเขาล้างได้ง่าย
แต่บ้านชาวบ้านต้องช่วยกัน

———————–

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่
.
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-2-58289-4 SCB
.
กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-258298-3 SCB

เสียงแห่งชีวิตของทีมล้างบ้าน “จ้างวานข้า” กับการทำงานที่ไร้ความเหนื่อย

คนหน้าซ้าย 67 ปี คนขวา 57 ปี พวกเขาเป็นทีมล้างบ้านจากจ้างวานข้า ทีมล้างบ้านครั้งนี้มีทั้งสิ้น 19 คน ล้างบ้าน 14 คน ช่างไฟ 3 คน ทำครัว 2 คน

อายุมากสุดในงานนี้คือ 77 ปี ตำแหน่งของแกเป็นหัวหน้าทีมช่างไฟฟ้า 3วัน เดินไฟฟ้าใหม่ให้ชาวบ้านมาแล้ว 2 หลัง และทีมแกมีกัน 3 คน

พวกเขาทั้ง 19 คน ตื่นก่อนตี 5 กันทุกวัน เตรียมตัวพร้อมทำงาน 7 โมงเช้า ระหว่างรอรถไปทำงาน ประสบการณ์ชีวิตเมื่อหนหลังถูกเล่าแลกเปลี่ยนกันอย่างสนุก

ระหว่างการงานล้างบ้าน ซ่อมไฟฟ้า เสียงพูดคุยแทบไม่มี มีแต่เสียงขัดถูพื้นและผนังบ้าน เสียงตอกตะปูเดินสายไฟฟ้า ครึดๆๆ โป๊กๆๆ

เสร็จงานในทุกวัน เดินออกมาชื่นชมผลงานที่ถนน แล้วเสร็จตะโกนดังด้วยคำว่า “เฮ้ๆๆ” อย่างสนุกสนาน เหมือนที่ผ่านมานั้น ไม่มีความเหน็ดเหนื่อยดำรงอยู่เลยจริงๆ

——————————————

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 SCB

เรื่องเล่าของ “กล้วย” นักผจญงานผู้ไร้บ้าน

วันนี้เขามาทำงานด้วยเทรนด์แฟชั่น Y2K

“กล้วย”เป็นชื่อที่เขาบอกกับเรา กล้วยเป็นคนไร้บ้านและเขาเองน่าจะมีปัญหาทางสติปัญญา กล้วยเข้ามาทำงานกับจ้างวานข้าในรูปแบบที่ไม่เหมือนจ้างวานข้าคนอื่นๆ เขามาทำงานให้บริการซักผ้า อบผ้า และห้องอาบน้ำให้แก่คนไร้บ้าน

เราเจอกล้วยครั้งแรกในวันที่ทางมูลนิธิกระจกเงาจัดแคมเปญวันซักผ้าและอาบน้ำแห่งชาติ เขามากับจดหมายน้อยฉบับหนึ่ง จดหมายที่มีคนใจดีเขียนให้และแนะนำให้เขามาหาเราเพื่อที่จะได้มีงานทำ ในวันนั้นกล้วยแสดงสปริตอย่างสูง สูงจนการทำงานของเขามันทำการสื่อสารกับเราว่าเขาอยากทำงาน เรานัดหมายกับเขาให้มาเริ่มงานที่เขาสามารถจะทำได้ แต่แล้วเขาก็หายไป

วันหนึ่งเขาก็เดินเข้ามาหาว่าเขาอยากช่วยงาน มันเป็นช่วงที่เราทำกิจกรรมรถซักอบอาบน้ำไปจอดให้บริการกับคนไร้บ้านที่ใต้สะพานปิ่นเกล้า ถนนพระอาทิตย์ “ผมมม ผมมช่วยย” ประโยคติดอ่างของกล้วยที่มักพูดติดปากอยู่ตลอดเวลาในช่วงขณะทำงาน เราจ้างกล้วยให้ช่วยงานเป็นประจำ

แต่กล้วยยังเหมือนเดิม ยังเป็นเหมือนสายลับอะไรแบบนั้น บางช่วงก็หายไปเป็นอาทิตย์ เขามักกลับมากับคำบอกเล่าว่า เขาไปหาเงินอยู่ที่ตรงนั้นตรงนี้ ครั้งล่าสุดเขาบอกว่าไปต่อคิวรับพระเครื่องแล้วก็ปล่อยเช่าให้กับเซียนพระที่หน้างานแจกพระนั่นแหละ ได้ทั้งเที่ยว ได้ทั้งกิน ได้ทั้งเงิน

เรามักถามเขาทุกครั้งที่เจอกันว่า “กล้วยเดี๋ยวนี้ไปนอนแถวไหน” ที่ต้องถามเพราะกล้วยเองเปลี่ยนที่นอนบ่อยครั้งมาก ที่ต้องเปลี่ยนที่นอนบ่อยครั้ง สาเหตุเกิดจากกล้วยมักถูกรังแก หรือบางครั้งก็ถูกทำร้ายเอาแรงๆ เขาเคยชี้ให้เราดูแผลที่หัวที่เคยเป็นรอยแตก ในบางวันกล้วยก็มาบอกว่าเขาเช่าห้องแล้วนะอยู่ที่แถวรังสิต แต่เมื่อถามว่าห้องน้ำรวมมั้ย เขากลับตอบว่าไปเข้าห้องน้ำที่ปั๊มน้ำมัน

เราเคยถามกล้วยว่าเงินที่ได้จากการทำงานกับเราที่รถซักอบอาบน้ำ เขาเอาไปใช้อะไรบ้าง กล้วยตอบอย่างเร็วว่า เขาเอาไปซื้อข้าวกิน เขาชอบสั่งกะเพราหมูสับ และที่ขาดไม่ได้ต้มยำรวมมิตร “กินกับข้าวเปล่า ซดต้มยำอร่อย” คนฟังคำตอบถึงกับกลืนน้ำลายเรื่องเล่าจากร้านอาหารของเขา

วันนี้เราคุยกับเขาว่า เร็วๆ นี้เราจะทำการเปิดบริการห้องสุขา และห้องอาบน้ำ รวมถึงรถซักอบอาบ ให้กับคนไร้บ้านทุกวันไม่มีวันหยุด กล้วยอยากมาทำงานกับเราทุกวันมั้ย เขาพยักหน้าแทนคำตอบรับ เราบอกข้อมูลให้กับกล้วยเพิ่มเติมว่า รออีกสักไม่เกิน 2 เดือนพื้นที่ตรงนั้นจะทำหน้าที่ปรับปรุงคุณภาพชีวิตให้กับคนไร้บ้าน เพื่อว่าวันหนึ่ง เมื่อเขาพร้อมที่จะเปลี่ยนจากไร้บ้านมามีบ้านเขาจะสามารถเปลี่ยนผ่านได้จากการเริ่มต้นจากจุดตรงนี้

เราบอกส่งท้ายกับกล้วยว่า “กล้วยเองก็เหมือนกันนะ”

——————————————

สนับสนุนจ้างวานข้าและการสร้างพื้นที่สวัสดิการ

เพื่อดูแลคนไร้บ้าน ได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

การอุ่นเครื่องของ ‘จ้างวานข้า’ ก่อนลงสนามในฐานะ ‘ข้าการช่าง’

จ้างวานข้าเข้าไปติดตั้งระบบไฟฟ้าใหม่ให้กับบ้านที่ถูกน้ำท่วม นี้เป็นการอุ่นเครื่องก่อนลงสนามจริงในปีหน้า
.
เราเลือกสนามอุ่นเครื่องกับตัวงานฟื้นฟูบ้านเรือนของชาวบ้านที่จังหวัดอุบลราชธานี ภายหลังจากวิกฤตน้ำท่วมระดับมิดหลังคาบ้านได้ลดลงไปแล้ว
.
ในการอุ่นเครื่องนัดนี้ มันคือการได้ปัดฝุ่นกับทักษะอาชีพที่พวกเราเคยมี พวกเราได้ทดสอบตัวเองในงานช่าง และได้คำตอบว่ายังทำได้ดีและยังทำได้ไหว ที่สำคัญพวกเราได้ช่วยเหลือคนที่ไม่ไหวในการฟื้นฟูบ้านตัวเอง อย่างบ้านคนชราที่อยู่เพียงลำพัง
.
งานช่างครั้งนี้มีสมาชิกจ้างวานข้าวัย 77 ปี เป็นหัวหน้าทีม พร้อมลูกทีมอีก 2 คนที่อยู่ในวัยชราทั้งคู่
.
แล้วหลังจากนี้พวกเราจะอุ่นเครื่องไปอีกสัก 2-3 นัด ในปีหน้าเราจะลงสนามจริง รับจ้างจริง
.
เราจะรับงานในนามว่า “ช้าการช่าง” การช่างที่จะมีคอนเซ็ปต์ต่างออกไปจากความรับรู้ของผู้คน และการช่างของเรานั้นไม่ได้มีแค่งานไฟฟ้าอย่างแน่นอน
.
โปรดติดตามและให้การสนับสนุนพวกเราด้วย

_____________________

สนับสนุนจ้างวานข้าได้ที่
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

แม่เล่า ลูกวาด กับบทสัมภาษณ์ชีวิตเก่าก่อนเริ่มต้นชีวิตใหม่

เด็กน้อยเอ่ยขอปากกาและกระดาษไปวาดรูปในช่วงที่เรากำลังสัมภาษณ์แม่ของเขา

เด็กน้อยใช้เวลาวาดพอๆกับเวลาที่เราทำการสัมภาษณ์แม่ของเขาเพื่อรับมาทำงานกับจ้างวานข้า

เด็กน้อยวาดรูปในขณะที่แม่เริ่มน้ำตานองหน้าจากเรื่องที่เล่า

ผู้เป็นแม่บอกเล่าชีวิตตัวเองและครอบครัว

หญิงสาวว่า เธอมากับลูกวัย3ขวบ ตอนนี้เธอและลูกใช้ข้างถนนเป็นพื้นที่หลับนอน เธออายุเพียง20ต้นๆ แฟนเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถไปไม่นาน

เธอเคยทำงาน2ร้านใน1วัน เช้าอยู่ร้านขายของ เย็นที่ร้านอาหาร แฟนเธอวิ่งวินมอเตอร์ไซค์ ความรักผลิบานก็ตอนที่เขารับส่งเธอไปทำงานทั้งเช้าทั้งค่ำ

เมื่อเธอตั้งท้อง งานการทั้งสองร้านที่เธอเคยทำ กลับไม่จ้างเธออีกต่อไป สาเหตุเพราะเธอท้อง และเขาคงกลัวว่าจะทำงานได้ไม่คล่องตัว ไม่คุ้มค่าจ้าง และเธอก็ตกงานโดยไม่มีค่าชดเชยใด

แฟนเธอจึงต้องวิ่งงานหนักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว วันนึงบ่าของเขาที่แบกทั้งเมียทั้งลูกเล็กก็พังทลาย แฟนเธอถูกรถชนตาย ตายขณะยังทำหน้าที่วินมอเตอร์ไซค์

หญิงสาวบอกว่าอุบัติเหตุในครั้งนั้น ส่วนนึงเกิดจากร่างกายของแฟนเธอที่กรำงานหนักเพื่อที่จะแบกชีวิตเธอและชีวิตลูก

ถึงตรงนี้หลายคนคงมีคำถามในใจว่าทำไมเมื่อเธอคลอดลูกแล้ว ทำไมเธอไม่ไปหางานทำช่วยแฟนอีกแรง คำตอบก็คือเธอต้องทำหน้าที่แม่ที่ต้องดูแลลูกเล็ก

เธอออกไปหางานทำมาบ้างแล้ว แต่งานรับจ้างที่ส่วนมากนั้นมันไม่ได้มีห้องเลี้ยงเด็กให้สำหรับสัตว์เศรษฐกิจในชื่อว่าแม่คนอยู่เลย เธอจึงต้องจำใจเลี้ยงเอง อาจต้องรอจนเด็กมันพอเข้าเรียนได้นั้นแหละ ถึงจะพอไปหางานการทำได้อีกครั้งหนึ่ง

จะไปฝากญาติพี่น้องของทั้งคู่นั้นน่ะเหรอ ตัวเธอเองไม่เหลือใครแล้วในชีวิต แฟนเธอยิ่งแล้วใหญ่เขาเติบโตมาจากสถานสงเคราะห์เด็ก คงไม่ต้องไต่ถามกันอีกว่ามีญาติอยู่ที่ไหนบ้างมั้ย

เธอบอกแฟนก็ไม่มีญาติ ตัวเธอก็ไม่มีญาติ เธอและแฟนต่างก็เป็นญาติให้กันและกัน

ความจนยากนั้นทำให้ไม่ต้องไปถามถึงว่าทำไมไม่ฝากในศูนย์เลี้ยงเด็กเอกชน

เธอฝากลูกเล็กในระบบใดๆ ก็ไม่ได้เลย เธอจึงจำเป็นต้องดูเอง เมื่อแฟนเธอตายในช่วงต้นปีที่ผ่านมา มันยิ่งเคว้งคว้าง เธอพยายามหางาน งานที่เห็นความเป็นแม่คนที่ต้องมีงานมีรายได้

ไม่มีงานก็ไม่มีเงินพอที่จ่ายค่าเช่าห้องได้อีกต่อไป เงินที่ควรได้จากการตายของแฟน เธอบอกว่าตำรวจให้เธอรับเงินจากคู่กรณี 2หมื่นบาทจะได้จบๆ คดีไป และเธอรับมาอย่างว่าง่าย

เธอกับลูกชายเดินมายังจุดที่เราเปิดบริการรถซักอบอาบให้กับคนไร้บ้านที่สะพานปิ่นเกล้า เธอขอสมัครทำงาน เราสัมภาษณ์เธอ แล้วเสร็จเราจัดการเรื่องที่อยู่อาศัยชั่วคราวให้เธอและลูกเล็กทันที อาทิตย์หน้าเธอจะได้มาเริ่มงานกับจ้างวานข้าที่มูลนิธิกระจกเงา และที่นี่มีห้องเลี้ยงเด็กในยามที่พ่อแม่กำลังแข็งขันทำงานอยู่

เธอกล่าวขอบคุณเรา และก้มลงไปบอกกับเด็กชายว่า “วันนี้ยุงไม่กัดเราแล้วนะลูก”

เมื่อสถานะ ‘ไร้บ้าน’ ถูกใช้เป็นเหตุผลที่ทำให้หญิงมีครรภ์ ‘ไร้การดูแล’

“วันพ่อที่อยากเล่าเรื่องของคนเป็นแม่”

เย็นวันหนึ่งในอาทิตย์ก่อน ทางทีมผู้ป่วยข้างถนนได้รับแจ้งจากพลเมืองดีว่าพบคนเร่ร่อนไร้บ้านเป็นผู้หญิงตั้งครรภ์กลับมาอีกครั้งแล้ว ที่ว่าเจออีกครั้งเพราะตัวคนไร้บ้านคนดังกล่าวหายไป และทางเราได้ลงพื้นที่ติดตามหลายครั้งแต่ไม่พบ ครั้งนี้เราจึงรีบลงด่วนที่สุดทันที

ด่วนที่สุดเพราะเธอตั้งครรภ์ ครรภ์นั้นน่าจะไม่ต่ำกว่า 7-8 เดือนแล้ว และไม่แน่ใจว่าเธอเองจะมีความสามารถในการดูแลครรภ์ตัวเองต่อไปได้ดีแค่ไหน เมื่อเราลงพื้นที่พบเจอเธอ เราได้เข้าไปพูดคุย เพื่อทำการเช็คอาการจิตเวชเบื้องต้น แต่ไม่พบว่าเธอมีอาการจิตเวช

เราจึงเริ่มคุยกับเธอ เธอเล่าว่าเธออยู่กับแฟนที่ใช้ชีวิตไร้บ้านเช่นกัน และบางครั้งต้องหลบออกมาอยู่ที่อื่น เพราะแฟนเธอทำร้ายร่างกาย ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ข้อมูลสำคัญที่เธอเล่าก็คือ มีคนใจดีแถวนั้นพาเธอไปโรงพยาบาล หมอบอกเธอตั้งครรภ์ได้ 36 สัปดาห์ (9เดือน) และเด็กนั้นกลับหัวแล้ว

36 สัปดาห์ และเด็กกลับหัวแล้ว นัยยะก็คือเธอจะคลอดแล้วแน่นอนไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้ เราจึงเริ่มคุยกับเธอ ทำความเข้าใจกับเธอว่า เธอควรถูกดูแลโดยเจ้าหน้าที่รัฐที่เรียกว่า “บ้านพักเด็กและครอบครัวกรุงเทพ” เธอตกลงว่าเธอจะเข้าสู่การดูแลนั้น เราจึงรีบประสานงานไปทันที

เจ้าหน้าที่บ้านพักเด็กรับสาย เราแจ้งข้อมูลของตัวเคสคนไร้บ้านที่ตั้งครรภ์ไปทั้งหมด รวมถึงเราประเมินเบื้องต้นแล้วว่าไม่มีปัญหาจิตเวชอย่างแน่นอน ทางเจ้าหน้าที่มีคำถามที่ทำให้เราต้องอึ้งอยู่เหมือนกัน เจ้าหน้าที่ถามเรามาว่า “แล้วค่าใช้จ่ายเรื่องท้องจะทำอย่างไร” และตามมาด้วยประโยคที่ว่า “ขอไปปรึกษาผู้บังคับบัญชาก่อนว่าจะเอาอย่างไร” แล้วก็วางสายไป

ในช่วงค่ำทางเจ้าหน้าที่บ้านพักเด็กโทรกลับมาหาทางทีมงานผู้ป่วยข้างถนนอีกครั้ง พร้อมกับบอกว่า ทางบ้านพักเด็กไม่สามารถจะรับเคสคนไร้บ้านตั้งครรภ์คนนี้เข้าสู่การดูแลได้ เนื่องจากเขาเป็นคนไร้บ้าน แต่ถ้าเป็นเคสคนท้องที่มีบ้านและมีปัญหาครอบครัว เขาถึงจะเข้ามาดูแล และบอกกับทางทีมงานผู้ป่วยข้างถนนว่า ทางบ้านพักเด็กและครอบครัวจะประสานกับทางศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งให้ เนื่องจากเคสเป็นคนไร้บ้าน

เมื่อหน่วยงานภายใต้กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์พูดคุยกันเอง เราจึงติดตามการปฏิบัติงานของทั้งสองหน่วยงานในช่วงเช้าของอีกวัน เจ้าหน้าที่บ้านพักเด็กคนเดิมบอกกับเราว่า ให้เราไปตามกับทางศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง เคสเป็นคนไร้บ้าน (แม้ว่าท้อง 9 เดือน และเด็กกับหัวแล้วด้วย) ไม่ใช่บทบาทหน้าที่ผม และไม่ใช่หน้าที่ของผมที่ต้องตามข้อมูลให้คุณ ให้ไปตามข้อมูลกับทางศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งเองได้เลย

ทางทีมผู้ป่วยข้างถนนจึงประสานไปยัง ศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง ทางศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งให้ข้อมูลว่า ทางผู้หญิงคนไร้บ้านที่ตั้งครรภ์นั้น ตอนนี้ไม่อยู่ในพื้นที่แล้ว ด้วยเหตุเพราะเขาปวดท้องจะคลอดลูก เลยมีพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลใกล้เคียง และทางศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งกำลังจะทำการติดตามเคสดังกล่าวไปที่โรงพยาบาล เราขอบคุณทางเจ้าหน้าที่ศูนย์คุ้มครองฯ และขออนุญาตติดตามผลหลังจากไปติดตามเคสดังกล่าวที่โรงพยาบาล

ผู้หญิงตั้งครรภ์ 9 เดือนคนหนึ่ง มีสถานะไร้บ้าน ต้องมาเจ็บท้องคลอดโดยไม่มีหน่วยงานรัฐใดที่เข้ามาดูแล ไม่ต้องย้อนไปถึงการเข้ามาดูแลก่อนที่เธอจะคลอด ตอนนี้เธอมีสถานะแม่เรียบร้อยแล้ว แต่เป็นแม่ที่อยู่ในสถานะคนเปราะบางทางสังคม คนท้องและคนเปราะบางทางสังคมคนหนึ่งที่หน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้องที่สุดอย่างบ้านพักเด็กและครอบครัวบอกว่าไม่ใช่ภารกิจของเขาอย่างเต็มปากเต็มคำ

เพียงเพราะเขาไร้บ้านจึงไม่อยู่ในการดูแล แต่ถ้าเขามีบ้านและตั้งครรภ์แต่มีปัญหาในการดูแลตัวเองและลูกในท้อง บ้านพักเด็กและครอบครัวจะเข้ามาดูแล มันเป็นหลักคิดแบบไหนกันนะ หลักการแบบใดกันที่ไม่ใช้ตัวตั้งที่สำคัญที่สุดนั้นคือ ความเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ได้ 9 เดือนและมีปัญหาทางสังคมเศรษฐกิจที่ไม่สามารถจะดูแลตัวเองและครรภ์ตัวเองได้ดีนัก เพื่อเป็นตัวตั้งหลักในการที่รัฐจะเข้ามามีบทบาทดูแล แต่กลับดันใช้สถานะไร้บ้านมาเป็นตัวตั้งก่อน และทำการปฏิเสธการดูแล ทั้งๆ ที่หน่วยงานอย่างบ้านพักเด็กและครอบครัวนั้นมี setting ที่พร้อมที่สุดแล้วในการดูแลเคสผู้หญิงตั้งครรภ์และมีปัญหาทางเศรษฐกิจและสังคม และความไร้บ้านนั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญใดๆ เลยถ้าจะใช้ setting ที่มีอยู่เพื่อจะดูแลพลเมืองของรัฐที่มีปัญหาอย่างผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ได้ 9 เดือนคนนี้

____________________

ปล.เราจะไม่แท็กรัฐมนตรีและปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ แต่ถ้ามีคนช่วยแท็กถึงเรายินดีและขอบคุณมากๆ ครับ

ความฝันใหม่ของลุงป๋อง จากคนตรวจอุปกรณ์สู่ช่างซ่อมคอมพิวเตอร์

“คอมพิวเตอร์ โลกใบใหม่ของน้องๆ

คอมพิวเตอร์ โลกใบใหม่ของ ‘ลุงป๋อง’ ”

ลุงป๋องเคยเป็นพ่อค้าอาชีพ

เคยมีบ้าน มีรถ อยู่ในจุดสูงสุดของชีวิต

วันหนึ่งปัญหาหลายอย่างรุมเร้า

จนชีวิตนั้นตัดสินใจออกมาไร้บ้าน

การออกมาไร้บ้านของแก

ไม่ได้หมายถึงการยอมแพ้

แกพยายามสมัครงาน

จนได้ทำงาน ในนามจ้างวานข้า

เราเสนองานตรวจเช็คอุปกรณ์คอมพิวเตอร์

เป็นงานที่แกเองก็ตอบรับ

ทั้งที่ไม่รู้จักอุปกรณ์คอมเลยสักชิ้นเดียว

งานนี้ทำให้ลุงป๋อง ในวัย 57

ได้ใช้คอมพิวเตอร์ครั้งแรก

แกมุ่งมั่น ตั้งใจจดจำทุกรายละเอียด

อันไหนไม่รู้ลุงป๋องจะถาม

พยายามฝึกทำซ้ำๆ จนกว่าจะเข้าใจมัน

ผ่านมาสามเดือนแล้ว

ที่ลุงป๋องตรวจเช็คอุปกรณ์จนชำนาญ

พร้อมกับความฝันใหม่ ที่แกวางแผนไว้

ว่าเร็วๆ นี้ จะไปสมัครเรียนสารพัดช่าง

เพราะอยากไปถึงขั้นที่ซ่อมคอมได้ด้วยตัวเอง

คนชราคนหนึ่งที่ทั้งชีวิตไม่เคยใช้คอมพิวเตอร์

พยายามเรียนรู้ เพื่อให้ความสามารถของตัวเอง

เป็นประโยชน์ ส่งต่อคอมพิวเตอร์

เปิดโลกการเรียนรู้ให้เด็กๆ รุ่นใหม่

และผลพวงของงานนั้น

ได้เปิดโลกการเรียนรู้ ให้คนชราที่เคยไร้บ้าน

มีงานทำ มีรายได้ มีแพสชั่นใหม่

ในการใช้ชีวิตเช่นกัน

________________________

โครงการคอมพิวเตอร์เพื่อน้อง

มีคนชราเป็นกำลังหลักช่วยงาน จำนวน 4 คน

หากคุณมีคอมพิวเตอร์เก่าไม่ได้ใช้งาน

ส่งมาให้ลุงป๋องและลุงคนอื่นๆ

ช่วยคัดแยก ตรวจเช็ค เพื่อส่งต่อน้อง นร.ได้นะคะ

ที่อยู่จัดส่ง มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 191 ซอยวิภาวดีรังสิต 62 แยก 4-7

แขวงตลาดบางเขน เขตหลักสี่ กรุงเทพฯ 10210

โทร 061-909-1840 , 063-931-6340

โปร “เหมา…เหมา” จาก นิ่มเอ็กซ์เพรส

เหมาจ่าย 30 บาทต่อกล่อง กล่องละไม่เกิน 25 กก.

ข้อดีคือสามารถส่งได้ทุกสาขาทั่วประเทศ

ตั้งแต่วันนี้ ถึงวันที่ 29 ธ.ค.2565

บอกลาชีวิต ‘ไร้ฝัน’ คนไร้บ้านกล้าตั้งเป้าหมายอีกครั้ง

เมื่อปลายปี 2561 ก่อนเข้าสู่ปีใหม่ ปี 2562 เราจัดกิจกรรมงานเลี้ยงปีใหม่ให้กับกลุ่มคนไร้บ้าน ในวันนั้นกิจกรรมหนึ่งที่เราคิดขึ้นมาคือ “การ์ดความฝัน” กิจกรรมนั้นว่าด้วยให้คนไร้บ้าน เขียนความใฝ่ฝันลงไป

คนไร้บ้านในกิจกรรมวันนั้นมีจำนวนร่วม 100 คนได้ ความฝันใฝ่ใหญ่สุดที่รวมกันเป็นก้อนมหึมา ความฝันนั้นว่าด้วยการอยากมีงานมีรายได้ ความใฝ่ฝันนั้นหนักอึ้งในใจพวกเขา และความใฝ่ฝันนั้นก็หนักอึ้งในใจพวกเราไม่แพ้กัน

มีหลายรายที่ประกาศว่า ไม่มีอีกแล้วความใฝ่ฝันที่ว่า ในบางรายหวังมีชีวิตรอดให้ได้ในปีต่อปี เมื่อถามถึงเหตุผลของคนที่บอกกล่าวมาว่าตัวเองนั้นหมดแล้วซึ่งความใฝ่ฝัน คำตอบเขาเกี่ยวพันกับเรื่องการมีงานอย่างเลี่ยงไม่พ้น

งานมันนำมาซึ่งรายได้ รายได้ที่เหมาะสมมันนำมาซึ่งการก่อร่างสร้างความฝัน งานที่ค่าแรงต่ำเตี้ย งานที่ไม่สามารถทำได้อย่างต่อเนื่องมั่นคง ใครที่ต้องอยู่กับสภาวะแบบนี้ อย่าว่าเรื่องมีความฝันเลย นึกคิดถึงชีวิตในวันต่อวันมันยังลำบากมากมายเลย

คนไร้บ้านตกอยู่ในสภาวะนี้ ทำและพยายามทำ หาและพยายามหา แต่งานใช่จะมีให้ทำได้ทุกวัน และงานที่เหมาะสมในบริบทรวมหมู่ที่พวกเขาเป็นอยู่ อย่างเช่น ความสูงอายุ ไม่มีทักษะอาชีพ เป็นแรงงานไร้ทักษะมาตลอดชีพ ร่างกายที่พังทลายมาจากการใช้แรงงานมาตลอดชีวิต งานไหนจะเหมาะให้เขาได้หาทำได้อีก

เมื่อคำตอบบอกว่าไม่มีงานนั้นอยู่จริง ความฝันของพวกเขาก็เป็นแค่ตัวถ่วงรั้งของชีวิต เป็นแรงกดทับที่ต้องวางทิ้งลง มันหนักเกินไปที่จะมีมันอยู่อีก ประโยคที่บอกว่า “ไร้ความฝัน” จึงกำเนิด แต่นั่นคือปี 2561 เป็นปีที่ยังไม่มีโครงการจ้างวานข้า โครงการที่ว่าด้วยการสร้างพื้นที่งานพื้นที่รายได้ให้กับกลุ่มคนไร้บ้าน พวกเราแบกน้ำหนักความฝันของคนไร้บ้านมาอีกประมาณ 2 ปี

ปี 2563 สิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่า โครงการจ้างวานข้าจึงเกิดขึ้น เกิดขึ้นพร้อมกับการนำคนไร้บ้านเปลี่ยนผ่านมามีที่อยู่อาศัยที่มั่นคงขึ้นนั้น นับรวมได้ 52 คน

จ้างวานข้าพาคนไร้บ้านได้กล้าฝันอีกครั้ง คนไร้บ้านได้กล้าดีไซน์ชีวิตว่าจะเอาอย่างไรต่อไป และเราจ้างวานข้าเองจึงกล้าใฝ่ฝันเช่นกันว่าในปีหน้าเราจะไปให้ถึงการพาคนไร้บ้านอีก 1 เท่าตัว เปลี่ยนผ่านมามีที่อยู่อาศัยที่มั่นคงให้ได้

—————————

ร่วมใฝ่ฝันนี้ไปด้วยกับเรา…..

สนับสนุนจ้างวานข้าได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

จ้างวานข้าเปลี่ยนคนไร้บ้านให้มีที่อยู่ได้อีกราย

“คนมีบ้านลำดับที่ 52”

“ลุงไม่เคยเช่าห้องเลย ที่นอนที่อยู่ล่าสุดคือ บนรถทัวร์ เพราะเราทำงานตรงนี้ออกต่างจังหวัดก็นอนบนรถ อาบน้ำปั๊ม เรียกว่าใช้ชีวิตบนรถทัวร์นั่นล่ะ ลุงไม่เคยคิดจะเช่าห้องเพราะกินอยู่แบบนี้ได้สบาย ๆ แล้วเราจะเสียค่าห้องไปทำไม อีกอย่างมันมีงานวิ่งรถตลอดไม่เคยได้หยุด กินนอนบนรถเนี่ยล่ะสะดวกที่สุดแล้ว”

“ลุงออกมาไร้บ้านช่วงกลางปี 2563 เพราะโดนเลิกจ้าง ซ้ำแล้วตอนนั้นลุงก็มีปัญหากับทางบ้านจึงกลับบ้านไม่ได้ เครียดมาก ตอนนั้นลุงทำงานเป็นคนขับรถทัวร์ พอเจอโควิดหนัก ๆ บริษัทโดนผู้โดยสารแคนเซิลหมดเลย บริษัทขาดทุนหนักมากจะปรับตัวไปทางไหนก็ยากไปหมด เจ้านายก็เลยปิดกิจการและก็ตกงานตั้งแต่ตอนนั้น ช่วงนั้นเงินเก็บก็ไม่มีไปเช่าห้องอยู่เพราะเรานอนบนรถทัวร์มาโดยตลอด เรียกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นแล้วมีเท่าไรก็ช่วยชาวบ้านเขาไปหมด พอหมดตัวก็เดินไปเรื่อยเปื่อยระเหเร่ร่อน ค่ำไหนนอนนั่น ยกมือไหว้ขอข้าวเขากินไปเรื่อย”

“โอ้โหตอนเร่ร่อนลำบากมาก มีบางช่วงที่คิดสั้นเพราะไม่รู้จะหาทางออกกับตัวเองยังไง แต่ที่แรกที่ไปคือหัวลำโพง ไปนั่งมองรถไฟ คือมันเจ็บปวดนะเพราะมันกลับบ้านไม่ได้ด้วยไงด้วยปัญหาหลายอย่าง มองดูรอบ ๆ ก็เห็นหลายคนมีสภาพไม่ต่างจากเรา นอนกอดกระเป๋า วิ่งไปเอาข้าว ก็เลยฮึดสู้ เอาเว้ยสู้ใหม่อีกสักครั้ง ลุงก็เลยหิ้วกระเป๋าเดินไปเรื่อย ๆ ไปถึงสวนลุม พอไปถึงก็ค่ำแล้วไงก็เลยตั้งใจจะนอนที่นี่ มาเจอยามเขาบอกว่าไม่ให้นอนนะแต่นั่งหลับได้”

“คืนแรกจำได้เลยว่าหลับไม่ลง ยุงก็ตอมก็กัดเต็มตัว เงินจะซื้อยากันยุงยังไม่มีเลย ความรู้สึกตอนนั้นคือ ชีวิตกูมันรันทดจังเลยวะ ทางไปข้างหน้าก็เลือนรางเหลือเกินจะอยู่รอดอีกกี่ปีกัน เช้ามาก็ขึ้นรถเมล์มาเรื่อยเปื่อยมาถึงอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ตอนนั้นก็แปลกใจเห็นคนจอดรถลงมาแจกข้าวและคนยืนต่อกันเป็นแถวเลย คนบนรถเมล์เขาบอกว่า เขาแจกกันประจำแจกฟรีด้วย ไอ้เราก็รีบลงมาต่อแถวรับข้าวกับเขาบ้าง ได้ข้าว 1 กล่อง น้ำ 1 ขวด ขนม 1 ชิ้น ก็คิดนะว่า เออ ดีเหมือนกันนี่หว่าประหยัดตังค์ได้ 40-50 บาท ก็กินเอาประทังชีวิตไป”

“ถ้าถามว่าความเป็นอยู่ยังไงบ้างตอนนั้น มาอยู่แถวราชดำเนินเนี่ยไม่ใช่ว่าอยู่ง่ายนะ อยู่ยากมากเลย มันมีนักเลงเยอะ ยิ่งช่วงแรกเราเนี่ยเป็นคนแปลกหน้าเวลาไปรับข้าวก็จะโดนพวกนักเลงไล่ให้ไปอยู่ข้างหลังตลอด บางทีก็โดนแทรกพอจะถึงคิวเราข้าวก็หมดแบบนี้ จะอาบน้ำก็ยากเพราะต้องแอบเข้าตามปั๊ม ถ้ามีคนทำความสะอาดมาเห็นก็โดนว่าเอา ส่วนเสื้อผ้าจะซักยังไงไม่มีเงินซื้อแฟ๊บ เสื้อผ้าก็ใส่หมุนเวียนไป 3 ตัว บางทีก็ซักน้ำเปล่า บางทีก็ซื้อสบู่มาซักเพราะมัน 2 in 1 ไงได้ใช้ถูตัวด้วย อีกอย่างมีคนขี้เมาอยู่ด้วย บางครั้งเมาและก็ฉี่ราดไปทั่วก็ทนนอนเหม็นฉี่กันไป ย้ายไปตรงไหนก็มีแต่ป้ายบอกว่าห้ามนอน หรือไม่ก็เจอแต่พวกขาใหญ่เจ้าของพื้นที่มาขู่ไม่ให้นอนก็มี”

“แว๊บแรกเลยนะที่เขาบอกว่าจะช่วยเรื่องห้องเช่าคิดเลยว่า รอดตายแล้วกู ดีใจมาก ๆ (ร้องไห้) เพราะตอนนั้นเรื่องเช่าห้องคือแทบไม่ได้คิดเลย จะเอาปัญญาที่ไหนไปเช่า ไหนจะค่าแรกเข้าค่ามัดจำอีก พอจังหวะที่เจ้าหน้าที่จ้างวานข้าบอกว่า เราจะช่วยค่ามัดจำและค่าเช่าห้อง 1 เดือนด้วย คือตกใจเลย มีแบบนี้ด้วยเหรอ เหลือเชื่อมากเพราะลุงทำงานมาทั้งชีวิตไม่มีที่ไหนช่วยเราขนาดนี้”

“พอถึงวันจะได้เข้าอยู่จริง ๆ เจ้าหน้าที่จ้างวานข้าขนข้าวขนของไปให้ มีพวกหม้อหุงข้าว พัดลม มีหมอน ที่นอนมาให้พร้อมอยู่ และบอกว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้ลุงเริ่มทำงาน 5 วัน/สัปดาห์ ได้วันละ 500 บาท จะได้มีเงินไว้จ่ายค่าเช่าห้องเดือนถัดไป คิดในใจโอ้โฮเขาให้ขนาดนี้เลยนะ หัวใจมันฟูมาก ชีวิตได้เริ่มต้นใหม่อย่างจริง ๆ จัง ๆ แล้วถึงแม้จะวัยนี้ คืนนั้นยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทาง และเขียนความรู้สึกบันทึกใส่ไว้ในกระดาษ เขียนขอบคุณโครงการจ้างวานข้า มูลนิธิกระจกเงา ที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้อีกครั้ง”

“ลุงสังเกตตัวเองตอนนี้นะ เปรียบเทียบกับตอนไร้บ้าน ขมับลุงมันโบ๋ มันเกร็ง มันตึงเครียด แต่ตอนนี้มันคลายแล้ว คล้ายว่าชีวิตเราผ่อนคลายขึ้น มีที่อยู่ หิวก็มีเงินซื้อกินได้ ได้ซื้อเสื้อผ้าจนจะไม่มีที่เก็บแล้ว (หัวเราะดังมาก)ได้ซื้อโต๊ะมาตั้งพระเป็นโต๊ะหมู่บูชาที่ห้อง ทุกวันนี้บอกตรง ๆ ได้เลยว่ามีความสุขแล้ว หนทางข้างหน้าจะเป็นยังไงก็สู้ต่อไป”

“การได้มาเจอจ้างวานข้า มันเหมือนเป็นของขวัญชิ้นใหญ่เลย มันเหมือนเป็นพลุ เป็นดวงประทีปส่องแสงสว่างในใจเรา ลุงยังคงคาใจที่นี่มาก คือตอนตกงานไปหางานไปที่ไหนเขาก็ไม่รับเพราะอายุเรามากแล้ว แต่เออว่ะที่นี่รับ พอรู้ว่าได้ค่าจ้างเท่านี้ก็ยิ่งแปลกใจ มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ในชีวิตเรานะ และยิ่งมาทำงานได้สักพักได้เห็นเพื่อนร่วมงานมีทั้งผู้สูงอายุ บางคนเดินขากะเผลกมาเลย คือมันอิ่มใจมากที่ยังมีมูลนิธิที่ทำเรื่องแบบนี้อยู่ในสังคมนี้ด้วย ลุงขอบคุณมากเลยนะ ขอบคุณที่สร้างความหวังให้กับชีวิตลุงอีกครั้ง”

————————————-

@คนไร้บ้านที่เข้าทำงานในโครงการจ้างวานข้าในเดือนกันยายน 2565

@มีห้องเช่าเป็นคนที่ 52ของโครงการจ้างวานข้าเมื่อต้นเดือนธันวาคม 2565

————————————-

สนับสนุน จ้างวาน ข้าได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB