Mirror Blog – หน้า 7 – กระจกเงา story

คำสัญญาของคุณตาที่ตามหาน้องชายมาตลอด 3 ปี

หลังความตายของพ่อกับแม่

คุณตาอายุ 74 ปีซึ่งเป็นพี่ชายคนโต

ถูกฝากฝังให้ดูแลน้องชายคนสุดท้อง

ทุกวันคุณตาและภรรยารวมทั้งญาติๆ

จะเตรียมข้าวให้น้องไว้กินระหว่างวัน

เตรียมเงินไว้ให้เดินไปซื้อของกินเล่น

น้องชายคนสุดท้องชื่อ พรม

เขาอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว

แต่เขาไม่รู้จักชื่อตัวเอง

เขาเป็นคนพิการทางสติปัญญา

เขาจะคุ้นชื่อที่ทุกคนเรียกว่า “อ่อน”

เขามักเดินไปเล่นแถวบ้าน

ตกเย็นเขาจะเดินกลับมาเอง

หมู่บ้านเขาชื่อ “คลองปลาโด”

แต่ถ้ามีใครถามว่าบ้านอยู่ไหน

เขาจะตอบได้เพียง “อยู่โด”

เขาเดินหายจากบ้านไป 3 ปีแล้ว

ไม่กลับมาอีกเลย

พี่ชายและญาติออกตามหาจนทั่ว

แต่ไม่พบเบาะแสของเขา

สัปดาห์ก่อนเรานัดคุณตาที่โรงพัก

คุณตามาผิดเวลาเกือบชั่วโมง

หลังจอดรถสามล้อเครื่อง

คุณตาเดินขากะเผลกมาหน้าอาคาร

ถอดรองเท้าแล้วเดินขึ้นบันได

ตาบอกว่าที่มาช้าเพราะตอนเช้า

ที่บ้านกำลังไปปลูกมันสำปะหลังกัน

เราพาคุณตามาเก็บดีเอ็นเอ

เพื่อเทียบกับศพนิรนาม

ครอบครัวเคยทำบุญแจกข้าว

เขียนชื่อของ พรม ลงในถุงข้าว

หวังให้เขาได้รับบุญกุศลบ้าง

คุณตาบอกว่าไม่รู้จะตามหาที่ไหน

และยังจำคำที่พ่อแม่ฝากฝังไว้ว่า

“อย่าทิ้งมันนะ”

————————————————————-

สถานการณ์คนหายปัจจุบัน ผู้ป่วยจิตเวชและพิการทางสมองหายออกจากบ้านเป็นจำนวนมาก มีแนวโน้มว่าคนกลุ่มนี้จะเร่ร่อนตามข้างถนน ซึ่งกลายเป็นคนนิรนามในสถานสงเคราะห์หรือกลายเป็นศพนิรนามจากอุบัติเหตุหรือจากการโดนทำร้าย จึงควรมีการเก็บดีเอ็นเอญาติคนหาย เพื่อเทียบกับศพนิรนาม

—————————————————————

สนับสนุน การพาคนหายกลับบ้าน

บัญชีโครงการศูนย์ข้อมูลคนหาย โดยมูลนิธิกระจกเงา

SCB 202-258-288-6

ดวงตาของยายไร้บ้านที่อยู่ห่างไกลการรักษา

เป็นคนไร้บ้านอยู่ข้างถนนมามากกว่า 20 ปี แต่ที่ไม่แน่ใจก็คือไอ้โรคที่ดวงตาขวาของแกนั้นมีจุดเริ่มต้นเมื่อไหร่ และมันนับได้เป็นปีที่เท่าไหร่ของชีวิตไร้บ้านของแก รู้แต่เพียงว่าเมื่อต้นปี 65 ที่ผ่านมา มันเริ่มแย่ขึ้น เพราะรอบตา มันบวมแดง อักเสบ รู้สึกเจ็บข้างในลูกตา

มีวันหนึ่งช่วงเกือบกลางปี 65 มีอันธพาลมารีดไถเงินแก เมื่อแกไม่มีให้ มันก็ทำร้ายร่างกายเอา ต่อยเข้าที่ตา ทุบเข้าที่หัว แผลที่ดวงตาก็เริ่มแย่และเจ็บมากขึ้นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

แกเล่าว่าแกไปรักษาที่โรงพยาบาลอยู่ ไปล้างแผล ไปทำแผล แต่เมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบปลายปี ตาข้างขวามันบวมรุนแรง แผลเริ่มอักเสบ ลูกตาเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้า เวลาของการนอน ถแกต้องนั่งนอนเพื่อลดทอนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นถ้าต้องนอนในท่านอนราบกับพื้น

แกยังคงไปหาหมออยู่บ้าง ไปบ้างเมื่อมันเริ่มเจ็บปวดมากเกินทนทาน แกบอกกับเราว่าแกไม่อยากไปหาหมอ ไม่ใช่ไม่อยากหาย แต่มันเจ็บปวดเกินจะทนทาน ในตอนที่หมอทำการล้างแผลให้แก “มันเหมือนโดนหินเอามากระแทกที่ตา หมอมือหนักอย่างกับหิน” แกพยายามอธิบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตอนถูกล้างแผลให้เราฟัง

สุขภาพจิตแกก็แย่ลงตามไปด้วย แย่จากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับแกในทุกวัน อารมณ์วีนเหวี่ยง ร้องไห้ เกิดขึ้นตลอด ไม่ว่าจะเป็นพวกเรา ทีมงานผู้ป่วยข้างถนน คนที่เข้าไปถามไถ่แก ไม่เว้นแม้แต่หมอพยาบาลก็ถูกแกวีนถูกแกเหวี่ยงใส่

“เจ็บมากๆ เลยหนู ยายจะอยู่ถึงปีหน้ามั้ย เจ็บจนอยากจะตาย” ประโยคที่เป็นทั้งคำอุทธรณ์และระดับของความเจ็บปวดที่แกได้รับอยู่

เราปลอบประโลมและพยายามชักชวนให้แกไปหาหมอดีกว่า และกว่าที่แกจะยอมไปก็ใช้เวลาไม่น้อย แกยอมมาโรงพยาบาลด้วยกันกับเรา เมื่อหมอเมื่อพยาบาลเห็นแก ก็เดินเข้ามาหาทันที ทักทายแกเหมือนญาติสนิทคนหนึ่ง หมอและพยาบาลต่างเล่าให้พวกเราฟังว่า แกมาหาที่โรงพยาบาลบ่อย มาทำแผลรับยา แต่แกไม่เคยมาตามนัดหมายที่ทางหมอทำนัดให้เลย ซึ่งหมอคาดว่าแกอาจเป็นมะเร็งที่ประสาทตา

แกเจ็บ แกกลัวการมาหาหมอ ประกอบกับค่ารถที่แกไม่สามารถหามาได้ การเดินทางจากสุดฝั่งหนึ่งของกรุงเทพที่แกนอนไร้บ้านอยู่ มายังโรงพยาบาลที่นัดหมายแกไว้ในอีกสุดฝั่งตรงข้ามของกรุงเทพ มันเป็นเหตุผลเพียงพออยู่ พอเพียงต่อการไม่ได้มาตามนัดหมายของหมอเพื่อจะได้รักษาตาของแกได้อย่างต่อเนื่อง

วันนี้เราพาแกมาหาหมออีกครั้งตามที่หมอนัดหมาย ทั้งหมอทั้งพยาบาลดูมีท่าทีพึงพอใจเป็นอย่างมากที่แกมาหาหมอได้ตามที่นัดหมายสักที หมอบอกพวกเราว่า “ดีมากๆ เลยที่แกได้มาตามนัดหมายสักที” แต่สิ่งที่เรายังดีใจไปไม่สุดก็เป็นเรื่องที่แกยังไม่ยอมเข้าไปในศูนย์พักพิงชั่วคราวที่ทางรัฐเขาจัดไว้ให้

พวกเราได้วางแผนดูแลแก เพื่อจะพาแกให้สามารถไปเข้าสู่การรักษาให้ได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อให้โรคที่แกเป็นอยู่มันทุเลาเบาบางขึ้น อาการดีขึ้นเป็นลำดับ สุขภาพกายดีขึ้นสุขภาพจิตก็ดีขึ้นตามมา พวกเรากำลังทำหน้าที่เสมือนการสร้างเส้นทางเฉพาะกิจเพื่อเชื่อมโยงคนป่วยที่ไม่สามารถเข้าสู่การรักษาได้ด้วยเงื่อนไขบางอย่างให้สามารถเข้าสู่ระบบการรักษาได้ไวขึ้น สะดวกขึ้น ต่อเนื่องขึ้น

แต่เราหวังไว้ว่า สักวันเส้นทางหลักจะมีเกิดขึ้น ผู้ป่วยข้างถนนที่มีเงื่อนไขพิเศษแบบยาย จะสามารถเข้าสู่การรักษาได้ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น โดยมีเส้นทางที่เหมาะสมกับบริบทของผู้ป่วยที่คล้ายกับแก โดยมันถูกสร้างขึ้นจากระบบการรักษาของรัฐเอง มีการขยับระบบการรักษาเข้ามาให้ใกล้ผู้ป่วยกลุ่มนี้ให้ชิดขึ้น ความห่างไกลจากการเข้าสู่การรักษานั้นก็คงจะน้อยลงไปได้เอง เราหวังว่าทางพิเศษที่เราสร้างขึ้นตอนนี้จะเป็นทางที่รกร้างไม่มีใครใช้อีกต่อไปในอนาคต

ถ้าไปถึงวันนั้น เราทางทีมงานผู้ป่วยข้างถนน มูลนิธิกระจกเงา จะนับว่ามันเป็นความสำเร็จได้อย่างเต็มภาคภูมิเลยทีเดียว

——————————————-

สนับสนุนการทำงานได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่บัญชี 202-2-58289-4 SCB

สู่ผู้ประสบภัยชาวอุบล ตู้กับข้าวตู้ใหม่ที่เคยเก่ามาก่อน

เมื่อตู้กับข้าว 2 ตู้นี้ตั้งอยู่เคียงข้างกัน

มันทำให้ตู้ทางซ้ายมือดูเป็นตู้ใหม่

แท้ที่จริงแล้ว

มันเป็นตู้กับข้าวเก่า

ที่มูลนิธิกระจกเงาได้รับมาจากผู้บริจาค

และเมื่อเราไปเห็นสภาพบ้านน้ำท่วม

ของชาวบ้านที่วารินชำราบ จ.อุบลฯ

และได้เห็นตู้กับข้าวและสิ่งของต่างๆ

เราไม่สงสัยเลยว่า

ตู้กับข้าวที่มีคนนำมาบริจาคมานี้

มันควรเดินทางต่อไปที่ไหน

“การแบ่งปันของคุณเปลี่ยนแปลงสังคมได้”

รอยเปื้อนบนตัวพวกเขา ได้มาจากการล้างบ้านที่อุบล

ใจเกิน 100 อย่างแน่นอน
อายุเกิน 1000 อย่างไม่ต้องสงสัย
.
ทีมจ้างวานข้า IN อุบลราชธานี
ภารกิจล้างซ่อมแซมบ้านผู้ประสบภัยน้ำท่วม
.
บ้านนั้นสะอาดแล้ว
ความเลอะเปรอะเปื้อน
มาอยู่ที่พวกเขาแทน
.
เขาบอกว่าตัวพวกเขาล้างได้ง่าย
แต่บ้านชาวบ้านต้องช่วยกัน

———————–

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่
.
โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-2-58289-4 SCB
.
กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา
เลขที่ 202-258298-3 SCB

ลดความลำบากผ่านกล่องแบ่งปัน สู่ครอบครัวที่รอให้คนหายกลับมา

วันนั้น…

น้องชายของเด็กหายยังอยู่ในท้องแม่

แม่อุ้มท้องพาเขาไปค้นหาพี่ชาย

ไม่นานจากนั้นเขาลืมตาดูโลก

เราเจอเขาครั้งแรกที่ไร่อ้อย

ระหว่างที่แม่ต้องหอบลูกเล็กไปทำงาน

วันนี้เขาอายุ 9 ขวบแล้ว

อายุเท่ากับระยะเวลาที่พี่ชายหายไป

เขาเห็นพี่ชายแต่ในรูป

บางวันถามแม่ว่าเมื่อไหร่พี่จะกลับมา

9 ปีที่ผ่านมา

เราลงมาติดตามค้นหาสืบสวนนับสิบครั้ง

ไม่มีอะไรค้างคาใจว่ายังไม่ได้ทำ

เพราะทำทุกวิธีการแล้วในการตามหา

บางทีการเดินทางไปไกลถึง 600 กม.

เพื่อเจอคนปลายทางเพียง 60 นาที

มันมีความหมายเกินกว่าคุยทางโทรศัพท์

ยิ่งในวันที่รู้ว่าครอบครัวคนหายลำบาก

แม่ต้องขึ้นภูเขาเข้าป่าไปเก็บขี้ยางต้นไม้

เก็บของป่า เก็บผักหวาน เก็บเห็ด

หรือออกรับจ้างแลกค่าแรง 220 บาท

การนำแต้ม Allmember, แต้ม The1

ซื้อของกิน ของใช้จำเป็น

รวมทั้งของบริจาคจัดแพคใส่”กล่องแบ่งปัน”

จึงรวมเป็นเรื่องกำลังใจที่เรานำมาพร้อมกัน

นี่ไม่ใช่แค่เรื่อง

คนรับแจ้งคนหาย กับ ครอบครัวคนหาย

การแบ่งเบาความทุกข์ แบ่งปันความสุข

เราช่วยทำหน้าที่นี้ ที่ทุกท่านส่งต่อผ่านเรา

ไปยังผู้ที่ต้องการอย่างแท้จริงครับ.

———————————————————-

สนับสนุน การพาคนหายกลับบ้าน

บัญชีโครงการศูนย์ข้อมูลคนหาย โดยมูลนิธิกระจกเงา

SCB 202-258-288-6

เสียงแห่งชีวิตของทีมล้างบ้าน “จ้างวานข้า” กับการทำงานที่ไร้ความเหนื่อย

คนหน้าซ้าย 67 ปี คนขวา 57 ปี พวกเขาเป็นทีมล้างบ้านจากจ้างวานข้า ทีมล้างบ้านครั้งนี้มีทั้งสิ้น 19 คน ล้างบ้าน 14 คน ช่างไฟ 3 คน ทำครัว 2 คน

อายุมากสุดในงานนี้คือ 77 ปี ตำแหน่งของแกเป็นหัวหน้าทีมช่างไฟฟ้า 3วัน เดินไฟฟ้าใหม่ให้ชาวบ้านมาแล้ว 2 หลัง และทีมแกมีกัน 3 คน

พวกเขาทั้ง 19 คน ตื่นก่อนตี 5 กันทุกวัน เตรียมตัวพร้อมทำงาน 7 โมงเช้า ระหว่างรอรถไปทำงาน ประสบการณ์ชีวิตเมื่อหนหลังถูกเล่าแลกเปลี่ยนกันอย่างสนุก

ระหว่างการงานล้างบ้าน ซ่อมไฟฟ้า เสียงพูดคุยแทบไม่มี มีแต่เสียงขัดถูพื้นและผนังบ้าน เสียงตอกตะปูเดินสายไฟฟ้า ครึดๆๆ โป๊กๆๆ

เสร็จงานในทุกวัน เดินออกมาชื่นชมผลงานที่ถนน แล้วเสร็จตะโกนดังด้วยคำว่า “เฮ้ๆๆ” อย่างสนุกสนาน เหมือนที่ผ่านมานั้น ไม่มีความเหน็ดเหนื่อยดำรงอยู่เลยจริงๆ

——————————————

สนับสนุนจ้างวานข้า IN อุบลราชธานีได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB

กองทุนภัยพิบัติมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-258298-3 SCB

แม่ผู้แบกชีวิตลูกสาวผู้ป่วยติดเตียงด้วยร่างกายวัย 60

อุบัติเหตุทางรถยนต์

เปลี่ยนอนาคตสดใสของลูกสาววัย 23 ปี

ที่กำลังทำงานบริษัท

ให้เป็นผู้ป่วยติดเตียงตลอดชีวิต

เปลี่ยนชีวิตบั้นปลายของแม่ชรา

ให้เป็นผู้แบกรับภาระดูแลผู้ป่วยติดเตียง

ไปตลอดชีวิตเช่นกัน

“ ตอนปี 53 วันที่เขาประสบอุบัติเหตุ หมอบอกว่าก้านสมองเขาถูกทำลายหมดไม่เหลือสักเส้น ลูกเรากลายเป็นคนพิการ เดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องติดเตียงไปตลอดชีวิต หมอบอกให้แม่ทำใจ แต่หัวอกคนเป็นแม่นะ มันสงสารลูก มันทำใจไม่ได้เลย ”

“ แม่พาเขากลับมาดูแลต่อที่บ้าน พยายามคิดตามคำพระไว้ว่า แม่ยังมีมือมีเท้าครบเราจะสู้ไปด้วยกัน หน้าที่ของแม่คือดูแลเขาทุกอย่าง ยกตัวขึ้นรถเข็นไปอาบน้ำ เปลี่ยนแพมเพิส ทำกับข้าว ป้อนข้าวป้อนยา คอยพลิกตัวไม่ให้เขาเป็นแผลกดทับ ”

“ เขาพูดสื่อสารไม่ได้ แต่แม่คิดว่าเขายังเข้าใจคำพูดแม่นะ ทุกวันแม่จะให้เขาเลือกเมนูกับข้าว เขียนเมนูแล้วบอกเขาว่ารูปนี้ไข่ดาวนะ รูปนี้ไก่ทอดนะ ให้เขาชี้เอา แม่ก็จะทำตามเมนูที่เขาเลือก บดให้ละเอียดแล้วเอามาป้อนให้เขา”

“ ตั้งแต่ลูกติดเตียงมาแม่หมดเงินไปเยอะ ทั้งค่ารักษาที่โรงพยาบาล ทรัพย์สินอะไรขายได้ก็ต้องขาย แม่ขายรถยนต์ที่ใช้หากินเอาเงินมารักษาเขา ทำงานเป็นแม่ค้าขายกับข้าวเอามาจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ค่าอุปกรณ์การแพทย์ให้เขา ”

“ ส่วนพ่อจะช่วยทำงานส่งแก๊ส เงินได้มาพ่อจะเอามาลงที่แพมเพิสลูกทั้งหมด เขาใช้วันละ 5-6อัน เดือนนึงก็หมดค่าแพมเพิสไปหลายพัน แต่เงินจากที่พ่อส่งแก๊สมันไม่ได้มีมาตลอด เพราะพ่อเขาก็ป่วยเป็นโรคหัวใจเพิ่งผ่าตัดมา เหลือหัวใจแค่ห้องเดียว ทำงานหนักมากไม่ได้”

“ ปีนี้แม่อายุย่าง 60 พูดกันตามตรงมันก็เป็นคนแก่แล้ว แต่แม่ยังต้องทำสารพัด ร่างกายเราก็ไม่ค่อยแข็งแรง ยิ่งเวลาพยาบาลลูก ยกตัวลูกมันหลังขดหลังแข็งนะ เจ็บเส้นเจ็บในร่างกายไปหมด เกิดมาชีวิตแม่มีแต่ค้าขายไม่ได้หยุดได้หย่อน ยิ่งลูกมาเป็นแบบนี้ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนมันก็หยุดค้าขายไม่ได้แล้ว ถ้าหยุดไปครอบครัวเราตายกันแน่ ลูกเราตายแน่ๆ”

“ ปีสองปีแรกแม่ยังอยู่ด้วยความหวัง คิดเอาว่าเดี๋ยวลูกจะกลับมาเดินได้ แต่นี้เข้าปีที่สิบแล้ว มันคงเป็นอย่างหมอว่า อาการคนเป็นอย่างนี้น่ะจะไม่มีวันหายมีแต่ถดถอย ถ้าวันไหนร่างกายเขาเริ่มแย่ลง คือให้แม่ทำใจไว้ก่อนเลย ว่าเขากำลังจะจากเราไป”

“ หลายครั้งแม่เหนื่อยมาก ท้อมาก จนบางครั้งคิดขึ้นมาว่า ‘หรือเราตายด้วยกันมั้ยลูก…’ (ร้องไห้) แม่ทั้งเหนื่อยทั้งสงสารลูกที่ต้องมานอนทรมานติดเตียงอยู่อย่างนี้”

——————————————————

ป้าร่า วัย 60 ปี

ผู้สูงอายุที่ยังทำหน้าที่แม่สุดกำลัง

เพื่อดูแลชีวิตลูกสาวติดเตียง วัย 36 ปี

——————————————————

เมื่อสมาชิกสักคนในครอบครัวกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง มักมีสมาชิกอีกคนรับหน้าที่ผู้ดูแล สำหรับครอบครัวนี้ หน้าที่ทั้งหมดตกมาที่หญิงชราสูงอายุ แม้ร่างกายที่แก่ตัวยังต้องทำงานอย่างหนัก แต่ในฐานะแม่ เธอยินดีที่จะแบกรับลูกสาวไว้ด้วยตัวเอง

โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงาเชียงราย ส่งต่อวีลแชร์ให้ครอบครัวนี้ยืมใช้ และในทุกเดือนเราจะคอยดูแลด้านอาหาร ผ้าอ้อม ของใช้จำเป็นอื่นๆ สำหรับผู้ป่วย แน่นอนว่าอุปกรณ์เหล่านี้จะมีผลดีต่อชีวิตผู้ป่วย ยิ่งกว่านั้นมันจะช่วยปลดเปลื้องภาระที่หนักอึ้งของคนดูแลผู้ป่วยให้เบาบางลงเป็นเท่าตัว

หากคุณมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่ได้ใช้งาน

สามารถบริจาคได้ที่

โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 191 ซอย วิภาวดีรังสิต 62 แยก 4-7

แขวงตลาดบางเขน เขตหลักสี่ กทม. 10210

โทร.092-252-5454

หรือสนับสนุนภารกิจป่วยให้ยืม

เพื่อร่วมลดภาระค่าใช้จ่ายให้กับครอบครัวผู้ป่วย

ได้ที่บัญชี โครงการป่วยให้ยืม มูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-70398-7 SCB

ทุกเบาะแสมีความหมาย ยังมีหวังที่จะได้พบลูกชายที่หายไป

ความหวัง
“มีชายเร่ร่อนผอมมากๆ
ผมยาวจนพันกันเป็นขดๆ
หน้าเหมือนคุณคนนี้
เดินถอดเสื้ออยู่แถวศรีราชา…”
.
นี่คือเบาะแสแห่งความหวัง
หลังเราเล่าเรื่องคนหายจิตเวชรายหนึ่ง
ลงในหน้าเพจเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
และมีเบาะแสแจ้งกลับมาทันที
.
เบาะแสนี้แม่คนหายยังเข้าคอมเมนต์
จนทำให้เราทราบว่า
แม่คนหายเป็น “แฟนตัวยง”
ของเพจมูลนิธิกระจกเงา
แปลว่าเธอยังคงเฝ้ารอความหวัง
และติดตามเบาะแสด้วยใจจดจ่อ
.
ทีมงานลงพื้นที่มาตั้งแต่เมื่อเย็นวานนี้
จนกระทั่งเช้าวันนี้เราเจอชายเร่ร่อน
ตรงตามเบาะแสที่แฟนเพจแจ้งมา
.
ความหมาย
ทีมงานรีบส่งภาพชายเร่ร่อน
ให้แม่คนหายตรวจสอบทันที
แม้คำตอบจะยังไม่ใช่คนหาย
ที่แม่และทีมงานกำลังตามหา
แต่ทุกเบาะแสล้วนแล้วแต่มีความหมาย
อย่างน้อยทำให้รู้ว่า
แม่ไม่ได้ตามหาลูกเพียงลำพัง
และคนในสังคมยังมีสายตา
ที่มองเห็นเพื่อนมนุษย์ที่ลำบากเดือดร้อน
.
#ความช่วยเหลือ
แม้ชายเร่ร่อนคนนี้
จะยังไม่ใช่ลูกชายของแม่รายนี้
แต่ทีมงานพยายามตรวจสอบข้อมูล
ว่าอาจเป็นคนหายรายอื่นๆ หรือไม่
และจะส่งข้อมูลให้ทีมงานผู้ป่วยข้างถนน
ลงพื้นที่ประสานให้ความช่วยเหลือ
ชายเร่ร่อนคนนี้เป็นลำดับต่อไป
.
ความทรงจำที่งดงาม
มีคอมเมนต์หนึ่งในประกาศคนหายรายนี้
“เมื่อก่อนจะเลี่ยงคนเร่ร่อน คนสติไม่ดี
หรือคนเกิดอุบัติเหตุ เพราะกลัว
แต่หลังจากตามข่าวมูลนิธิกระจกเงาบ่อยๆ
เราจะมองทุกครั้ง เผื่อเป็นคนหายในประกาศ
จำภาพตอนที่แม่เจอน้องสาว
หลังจากที่หายไปหลายสิบปีได้เลย
อยากให้ทุกคนเจอคนที่ตามหา”—————————————————
สนับสนุนให้ทุกความหวังเป็นจริง
ร่วมพาคนหายกลับบ้าน
บัญชีโครงการศูนย์ข้อมูลคนหาย โดยมูลนิธิกระจกเงา
ไทยพาณิชย์ เลขที่ 2022582886

ชายพิการไร้บ้านทรุดโทรมหนัก ไร้หน่วยงานรัฐดูแล

ชายพิการไร้บ้านคนหนึ่งผู้ต้องแบกรับน้ำหนักจากปัญหาของรัฐในการจัดสวัสดิการที่ดีให้กับเขา

ชายพิการที่ต้องใช้ร่างกายพิการจากอาการเส้นเลือดในสมองตีบ แต่ต้องมาแบกรับปัญหาสถานสงเคราะห์คนพิการของรัฐที่มีคิวต่อเข้ารับการดูแลในสถานสงเคราะห์กว่า 100 คิว และรอคิวนั้นมาตั้งแต่มกราคมปีที่แล้ว

ชายพิการที่ไร้บ้าน ไร้ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม แต่ต้องมาแบกรับความไม่สามารถของรัฐในการบริหารจัดการเพื่อให้ประชาชนผู้ต้องการรับการดูแลจากรัฐอย่างเร่งด่วนให้ได้รับการดูแลตามความประสงค์ของเขา

ชายพิการที่ต้องอยู่กับคุณภาพชีวิตย่ำแย่ แต่ต้องมาแบกรับกับปัญหาที่สถานสงเคราะห์ที่ดูแลกลุ่มคนไร้ที่พึ่งของรัฐบอกมาว่า ไม่สามารถรับเขาเข้าไปดูแลได้ก่อน เนื่องจากกลัวว่าภายในสถานสงเคราะห์คนไร้ที่พึ่งจะรับมือในการดูแลคนพิการไม่ไหว และที่สำคัญคือกลัวการไม่สามารถส่งต่อไปให้สถานสงเคราะห์เฉพาะทางอย่างสถานสงเคราะห์คนพิการได้ เนื่องจากทางนั้นก็บอกว่าคนขอฉันเต็มและมีคิวจ่อรอเป็น 100 คิวในทุกสถานสงเคราะห์คนพิการของประเทศนี้

ชายพิการที่สภาพร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับกับการที่ไม่มีหน่วยงานรัฐหน่วยงานใดที่จะเข้ามาดูแลเขาอย่างเร่งด่วน ที่เริ่มต้นจากการพาไปตรวจสภาพร่างกาย การหาที่พักอาศัยให้ การดูแลสุขภาพร่างกาย การดูแลให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดี

ชายพิการไร้บ้าน ร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน แต่เขาต้องมาแบกรับปัญหาของภาครัฐ เขาต้องแบกและรอคอยอยู่ที่ศาลาวัดแห่งหนึ่งริมคลองแสนแสบอยู่ทุกวี่วัน

ชีวิตชายคนนี้กำลังบี้แบนพังทลายไปเท่าไหร่แล้ว ท่านลองตรองดู กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์

ช่วยผู้ป่วยจิตเวชอีกราย นำส่งโรงพยาบาลได้แม้ไร้ญาติ

“จะไม่กลับมาอีกเหรอ มีคนเอาไปโรงพยาบาล 2 รอบแล้ว ไปเสร็จไม่เกินเดือนสองเดือนก็กลับมาอีก”

เราตอบไปว่า จริงๆ แล้วผู้ป่วยจิตเวชระดับรุนแรงแบบนี้ ฟังชั่นเสียหมดแล้ว เขาต้องถูกส่งไปสถานสงเคราะห์หลังสิ้นสุดการรักษา แต่ที่ผ่านมาทางรพ.น่าจะไม่ดูเรื่องนี้ เลยถูกส่งกลับมา ทั้งๆ ที่ดูแลตัวเองไม่ได้และไม่มีผู้ดูแล

“เขาเป็นคนแถวนี้แหละ เกิดโตแถวนี้ แต่ก็ดมกาวตั้งแต่เด็กพอนานไปก็หลุดเลย”

ใช่ครับยาเสพติด สารระเหย ก่อผลให้เกิดโรคจิตเวชได้ ผู้ป่วยในหวอดจิตเวชตอนนี้ส่วนมากเกิดจากการใช้สารเสพติด

“เดินหน้าสองก้าว ถอยหลังสองก้าว ลองดูสิเขาไม่ใส่กางเกงเลย ผู้หญิงผ่านไปมาก็กลัว บางทีก็มีท่าทีเดินเข้าหาผู้หญิง”

ไม่ใช่แค่อันตรายต่อคนอื่นๆ แต่อาการจิตเวชของเขานั้นก็สร้างความอันตรายให้กับตัวเขาเองไม่น้อย เช่น คุณภาพชีวิตที่ย่ำแย่ลงทุกวัน

“โรงพยาบาลจิตเวชเขาจะรับเหรอ ไม่มีญาติไปด้วย”

เราตอบไปอย่างชัดเจนว่า ตามพรบ.สุขภาพจิต ระบุไว้เลยว่าการนำตัวผู้ป่วยจิตเวชส่งโรงพยาบาล ไม่ต้องมีผู้ดูแลไปด้วยก็ได้

ผู้ป่วยจิตเวชคนนี้ได้รับการช่วยเหลือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

—————————————

สนับสนุนการช่วยเหลือผู้ป่วยจิตเวชเร่ร่อนได้ที่

โครงการผู้ป่วยข้างถนน โดยมูลนิธิกระจกเงา

เลขที่ 202-2-58289-4 SCB