รอยยิ้มแห่งความสุขในวันทุกข์ยากของยายพัน

“ไม่รู้ชีวิตจะเป็นยังไงต่อไป ก็ฝากชีวิตไว้กับเพื่อนบ้านเนอะ พูดกับเขาว่า “ถ้าเอื้อยเป็นอะไรไป ก็ทำศพเอื้อยให้ด้วย” สั่งเสียเอาไว้แล้ว”

.

“ตอนนี้ยายอยู่คนเดียว ตาเสียชีวิตไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ส่วนลูกไปรับจ้างก่อสร้างอยู่ปทุมธานี เขาก็ลำบาก ส่งเงินมาให้ยายใช้บ้าง ตอนนี้ยายอยู่ด้วยบัตรคนจน กับเงินผู้สูงอายุ ช่วงนี้ถ้าใครมาบอกให้ไปรับของแจกที่ไหน ยายไปหมด”

.

“สมัยยังมีแรง ยายทำงานโรงงาน ไปแบกไปหามกินนั่นล่ะ ตอนอายุ 50 กว่าก็ยังแข็งแรงนะ แบกหามได้ ยายยังแบกกระสอบน้ำตาลอยู่เลย แต่วันนึงระหว่างทางกลับบ้าน เขายิงกัน ก็ไปโดนลูกหลงเขา ไม่รู้ด้วยว่าใครยิง ฟื้นขึ้นมามีคนบอกว่ายายเกือบไม่รอดแล้ว ตั้งแต่นั้นยายก็ทำงานไม่ได้เหมือนเดิม เดินเหินไม่สะดวก ไม่แข็งแรง ก็เลยไม่ได้ทำงานอีก”

.

“มีคนถามว่าลูกไม่ส่งเงินมาให้เหรอ ยายก็ว่าเขาส่งอยู่ แต่นานๆที ลูกก็ชวนไปอยู่ด้วย แต่เขาทำงานก่อสร้าง ที่อยู่เป็นแคมป์คนงาน ย้ายที่ไปเรื่อยๆ ยายเคยไปอยู่ด้วยแล้ว อยู่ไม่ได้ มันเป็นเพิงสังกะสี เลยกลับมาอยู่บ้านเราดีกว่า”

.

“ยายเป็นโรคกระเพาะ ไขมัน เบาหวาน หมอให้ฉีดอินซูลิน ได้อินซูลินมาต้องแช่ตู้เย็นเก็บไว้ วันที่น้ำท่วมยายวานคนช่วยยกตู้เย็น ยกทีวีข้าวของไว้ที่ชั้นสองของบ้าน คิดว่าจะรอดเพราะเขาบอกว่าน้ำไม่น่าจะสูง”

.

“พอน้ำท่วม ยายออกมาอยู่ศูนย์พักพิง ยายนั่งเรือกลับลงไปดูบ้านรอบนึง พอเห็นบ้านตัวเอง ขามันไม่มีแรงเลย เป็นลมไปเลย คือมันหมด หมดทุกอย่างเลยลูกเอ้ย เราก็หากินไม่ได้แล้วตอนนี้ พอเห็นว่าบ้านเราไม่เหลืออะไรเลย ทีวี ตู้เย็นที่ยกไว้ชั้นสอง มันลอยหมดแล้ว ก็คิดไปว่า แล้วจะทำยังไงดี สิเฮ็ดจังได๋ คนอื่นเขาคงคิดว่าของราคาไม่เท่าไหร่ แต่มันคือของมีค่าของยาย หมดแล้วก็คือหมด หาใหม่ไม่ได้อีก ตอนนี้ก็ไม่กลับไปดูอีกเลย”

.

“ต้องรับสภาพเนอะ จะให้ทำยังไง ยังเหลืออะไร ก็อยู่แบบนั้น เหลือแค่เตาก็เอาเตานั่นแหละหุงข้าว เดือนที่แล้วลูกชายโอนเงินมาพันนึง ก็เอามาจ่ายค่าไม้ทำเพิงพัก 500 บาท ตอนนี้อยู่ที่ศูนย์พักพิงมาเป็นเดือนแล้ว มันทุกข์แหละ แต่ยายเลือกจะมีความสุขได้เห็นเพื่อน เห็นหมู่ ได้เดินพูดคุยกัน ชวนกันไปกินข้าว”