ความภูมิใจของอดีตลุงไร้บ้าน โปรแกรมการเปลี่ยนผ่านของ “จ้างวานข้า”

วันที่เราไปเยี่ยมแกพร้อมชุดของตั้งต้น (อาหารแห้ง ข้าวสาร พัดลม หม้อหุงข้าว กาต้มน้ำไฟฟ้า ที่นอน) ณ ที่ห้องเช่าที่ต้องบอกว่าเป็นห้องเช่าใหม่ล่าสุดของแกนั้น จู่ๆ แกก็ส่งเสียงขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่มีคนถาม แกพูดคล้ายตะโกนบอกกับคนละแวกห้องเช่าว่า “กระจกเงาเขามาเยี่ยมห้องผม เอาของมาให้ด้วย”

.

พวกเรายิ้มเขินๆ กับเสียงกึ่งตะโกนของแก เมื่อมาถึงห้องพัก เรานัดกับเจ้าของห้องเช่าเพื่อจ่ายค่าเช่าห้องเดือนแรกพร้อมกับเงินมัดจำห้องให้กับแก (เราสนับสนุนค่าเช่าห้องแรกเข้าให้กับคนไร้บ้านที่ทำงานกับจ้างวานข้า) เจ้าของห้องพอรู้ว่าเรามาจากกระจกเงา และเราช่วยสนับสนุนค่าห้องเช่า และการงานให้กับคนไร้บ้าน เจ้าของห้องเอ่ยปากบอกกับพวกเราเลยว่า “ป้าไม่เก็บค่าประกันนะ ลดให้เลย”

.

ทั้งๆ ที่ในวันนั้นเราต้องจ่ายค่ามัดจำห้องให้กับคนไร้บ้านถึง 4 ห้องก็ตาม

.

ลุงอดีตคนไร้บ้านที่ดูตื่นเต้นกับห้องใหม่ เริ่มบอกเล่าเรื่องราวตัวเอง “ผมไร้บ้านมารวมๆ แล้ว 5 ปีได้ ก็เข้าๆ ออกๆ จากไร้บ้านบ้าง มีบ้านบ้าง แล้วก็มาไร้บ้านอีก ครั้งแรกที่ไร้บ้านก็ตกงานมาจากงาน รปภ. ก็มานอนในตึกร้างที่ใกล้ๆ กันกับที่ผมเคยมาเป็น รปภ.นั่นแหละ คุ้นพื้นที่ดี ตอนไร้บ้านก็รับจ้างไปเรื่อยนะ คนแถวนั้นใช้ให้ไปทำอะไรก็ทำ”

.

ไร้บ้านมาปีกว่าๆ ได้ จนไปได้งานในโรงงาน ทำงานไปกว่า 10 ปี แต่ก็มีเหตุให้แกก็ต้องตกงานอีกครั้ง แกจึงตัดสินใจมาใช้ชีวิตไร้บ้านอีกรอบ เป็นการใช้ชีวิตไร้บ้านในช่วงปี 59 ปีที่มีงานสวรรคตของรัชกาลที่ 9 พอดี แกได้อาศัยข้าวปลาอาหารในงาน ได้พอเก็บขวดเก็บของเก่าประทังชีวิตไปชั่วคราว ใจก็หวังได้มีงานใหม่ที่มั่นคงพอที่จะพาตัวเองย้ายจากความเร่ร่อนไร้บ้านได้

.

ไร้บ้านรอบนี้อยู่ไปอยู่มาก็ 4 ปีเข้าให้แล้ว งานก็ไม่มีให้ทำมากนัก งานที่มั่นคงยิ่งยากที่จะหาได้ แกจึงตัดสินใจนำตัวเองกลับบ้านไปอยู่กับพี่สาวสักพัก

.

พอปี 2565 แกมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพอีกครั้ง การหางานคือจุดหมาย แกไม่อยากเป็นภาระใคร แกเลือกมานอนไร้บ้านอีกครั้ง ตายเอาดาบหน้ายังใช้ได้กับทุกยุคสมัย

.

เดือนมิถุนายน 2565 จ้างวานข้าเปิดรับสมัครงานที่แถวสนามหลวง ชายไร้บ้านคนนี้เป็นคนนึงที่เดินเข้ามาสมัครงานกับเรา แกเริ่มทำงานในนาม สมาชิกจ้างวานข้า ทำงานไป พิสูจน์ตัวเองไป ทำได้ประมาณ 1 เดือน เราจึงพูดคุยกับแกเรื่องโปรแกรมการเปลี่ยนผ่าน เปลี่ยนผ่านจากความไร้บ้านมาเป็นคนมีบ้าน แกรับเข้าโปรแกรมนี้อย่างตื่นเต้น

.

“ลุงน่ะอยากมีห้อง ก็พยายามหาที่อยู่มาตลอด เดี๋ยวไปนอนบ้านอิ่มใจ เดี๋ยวไปเช่าห้องรายวัน แต่กับบางคนเราก็ไม่รู้นะที่เขาไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากเช่าห้อง เขาอาจจะเป็นความเคยชิน เขาอยู่ที่โล่งแบบนี้มานาน พอไปอยู่ห้องเขาคงอึดอัด แต่ลุงไม่ใช่ไง ลุงไม่ชอบสภาพแวดล้อม เวลามีเจ้าหน้าที่มาไล่ เพราะต้องหลบขบวนเสด็จ ฝนตกก็ไม่มีที่หลบ ไม่ชอบนักหรอกเวลามีคนด่าเรา จากการที่คนอื่นเขาไปทำสกปรกตรงนั้นตรงนนี้ ไปแซวเด็กผู้หญิง พอคนข้างถนนไปทำไม่ดีแบบนี้ เรานอนข้างถนนก็โดนมองแบบนั้นไปด้วย ก็เป็นแบบที่เขาว่า ปลาตายตัวเดียวเหม็นเน่าทั้งบ่อไปเลย”

.

เมื่อไปเยี่ยมห้องใหม่ของแก เราเลยไม่แปลกใจหรอกว่า ทำไมแกถึงกึ่งตะโกนบอกกับ ผู้คนว่า “กระจกเงาเขามาเยี่ยมห้องผม เอาของมาให้ด้วย”

.

ใช่หรือไม่ว่า แกคงภูมิอกภูมิใจกับชีวิตในตอนนี้อยู่ไม่น้อย