พุธสุดท้ายของทุกเดือนทีมอาสามาเยี่ยมจะไปทำหน้าที่สร้างความสุขให้กับคนชราที่บ้านพักคนชราบางเขน พุธสุดท้ายของเดือนจึงเป็นการมาเยี่ยมเยียน พูดคุย เเชร์เรื่องราวซึ่งกันเเละกันพุธสุดท้ายของเดือนจึงเป็นเหมือนการเติมพลังใจให้กับคนชราที่ไร้ที่พึ่ง
เสียงระฆังดังลั่นทั่วบ้านพักเป็นสัญญาณเตือนให้ชายหนุ่มที่กำลังชรามารวมกันที่โถงกิจกรรมบางคนก็เดินมาอย่างว่องไวด้วยกำลังที่ยังคงเเข็งเเรง สำหรับบางคนก็ใช้ไม้เท้าเป็นอาวุธคอยประคองเพื่อให้ไม่ล้ม เเต่สำหรับบางคนก็ใช้รถเข็นเป็นพาหนะพาตัวเองมาสถานที่นัดหมาย
เราได้เสิร์ฟลอดช่องเเตงไทยกระทิสดเย็นๆให้คุณลุงได้รับประทานพร้อมฟังการบรรเลงเพลงเเนวคันทรีจากอาสาสมัครที่มาช่วยร้องเพลงสร้างความบันเทิงที่นี่อยู่เป็นประจำ คุณลุงที่บ้านพักคนชราขอโชว์ลูกคอร้องเพลงคาราโอเกะไม่ว่าจะเป็น สุขกันเถอะเรา บุพเพสันนิวาส เรือนเเพ ทีมอาสามาเยี่ยมก็สร้างความครื้นเครงโดยการเป็นเเดนเซอร์โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง
ได้มีโอกาสคุยกับคุณลุงท่านหนึ่งลุงทักทายเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้มเเจ่มใสพร้อมทั้งยื่นอัลบั้มรูปถ่ายให้เราดูซึ่งเป็นรูปถ่ายในสมัยอดีต เปิดมาภาพเเรกเป็นรูปชุดนักศึกษาซึ่งเราทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างอุทานกันออกมาว่า “หล่อ”จังหวะนั้นเองลุงคนเดิมก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจเเเถมยังโม้อีกว่าตอนนั้นสาวๆติดหนึบ เราเปิดอัลบั้มดูไปลุงก็อธิบายความสัมพันธ์ในเเต่ละรูป “รูปนี้ตอนไปเที่ยวน้ำตกกับเเม่” “รูปนี้ตอนไปเที่ยวกับเพื่อน” สิ่งที่เห็นได้ชัดคือเมื่อพูดถึงความหลังลุงจะมีสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ลุงไม่ได้มีอาการโศกเศร้า เเเม้ตอนนี้คนสนิทไม่ได้อยู่กับลุงเหมือนดั่งในรูปเเต่ทุกครั้งที่หยิบมันขึ้นมาดูลุงคนนี้ก็ยิ้มออกทุกครั้งไปเชื่อว่ารูปถ่ายคงเป็นกำลังใจให้ลุงคนนี้อยู่ต่อได้อย่างไม่โดดเดี่ยว
บั้นปลายชีวิตของคนเราในวัยที่ร่างกายไม่ไหวต่อการทำงานเราก็คงวาดฝันไว้ว่าได้อยู่บ้านพร้อมครอบครัวได้เล่นกับลูกหลานเเต่คนเรามีทางเลือกไม่มากนัก ในเมื่อเลือกไม่ได้บ้านพักคนชราจึงเป็นจิ๊กซอร์ตัวสุดท้ายที่จะสามารถช่วยให้ชีวิตนี้ยืนหยัดต่อไปได้…
