จบการปิดเทอมใหญ่อันยาวนานเสียที
พรุ่งนี้คือวันเปิดเทอมวันแรก..เสื้อผ้า กระเป๋านักเรียน รองเท้า
ดินสอ ยางลบ สมุด ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อม สำหรับนักเรียนใหม่ชั้นป.4
สำหรับทุกคนการเปิดเทอมคือเรื่องตื่นเต้นสำหรับชีวิตวัยเด็ก..
เรื่องราวช่วงปิดเทอมรอการเล่าสู่กันฟัง.. เพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ใครก็ได้ที่จะไปเจอวันแรกหน้าเสาธง
โรงเรียนคือพื้นที่จำลองชีวิตจริง เพื่อปรับตัวปรับใจให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เพื่อน ครู และเรื่องราวความรู้ใหม่ที่รอการค้นหาร่วมกับทุกคนในชั้นเรียน.. แต่สำหรับเด็กบางคน ที่ร่างกายถูกพันธนาการด้วยสายน้ำเกลือยังระโยงระยางอยู่ที่แขน ใจของเขากำลังภาวนาให้ค่าเกล็ดเลือดที่พี่พยาบาลเจาะไปเมื่อเช้าสมบูรณ์แบบเขาเฝ้าดูแลตัวเองอย่างดี กินยา กินข้าว ไม่ดื้อไม่ซนตามที่หมอสั่งทุกอย่าง
ขออย่างเดียวให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดหวัง..อีกไม่กี่ชั่วโมง เขาจะได้เจอเพื่อนๆทุกคน
การป่วยด้วยโรคธาลัสซีเมียตั้งแต่เกิดของเขาทำให้ชีวิตของเขาไม่เหมือนเพื่อนๆเลยในสักวัน
ตลอดภาคเรียนเขาต้องเข้าๆออกๆระหว่างบ้าน โรงเรียน โรงพยาบาล จนสุดท้ายต้องลาออกจากโรงเรียน
และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในบ้านหลังที่สองนั่นคือโรงพยาบาลแห่งนี้
ตอนแรกหมอบอกว่าวันนี้เขาอาจะได้รับอนุญาติให้ไปเข้าชั้นเรียนร่วมกับเพื่อนๆ
ใช่!! หมอเป็นคนพูดคำๆนั้นออกมา
การรักษาดำเนินมายาวนานกว่า 10 ปี ที่ผ่านมาทำได้เพียงการประคับประคองด้วยการให้เลือด
และการให้ยาขับธาตุเหล็กไปตลอดชีวิต
แขนของเด็กชายมีสภาพบอบช้ำ ความรู้สึกชินชาเมื่อถูกเข็มแทงเข้าร่างกายกลายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ เป็น 5 วันต่อสัปดาห์ วันละ 8 – 12 ชั่วโมง เข็มจะถูกปักคาอยู่ที่แขนใดแขนหนึ่งเสมอ
ความทรมานระหว่างการให้เลือดและรับยาขับธาตุเหล็ก เทียบเท่ากับความเจ็บปวดก่อนการเข้ารับเลือดใหม่ เขาเหลือบตาไปที่กองสมุดและหนังสือเรียนที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียง
วันนี้คุณครูจะมาเปิดเทอมใหม่ที่ห้องสันทนการ ใครที่พอมีเรี่ยวแรงหลังจากการรักษาจะไปร่วมเปิดเทอมใหม่ด้วยกัน
ท่ามกลางความเงียบของโรงพยาบาล เด็กชายพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องเรียน มีเสียงหัวเราะเล็กๆ และนั่นเสียงของครู เขาจำได้แม่นยำ
ครูบอกว่าเทอมนี้เขาจะได้บวกเลข เรียนวิทยาศาสตร์ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษด้วยหนังสือเรียน ชั้นป.4 และปีนี้มีน้อง ป.2 ป.3 และ ป.1 ให้ช่วยกันดูแล พี่ ป.5 ป.6 เข้าไปที่ห้องหรือยังนะ?
เด็กชายเริ่มกระวนกระวายใจ
สำหรับพวกเขาที่ห้องสันทนาการ คือห้องเรียน และเด็กๆทุกคนไม่ใช่ผู้ป่วย แต่คือ “นักเรียน”
เขาชอบให้ครูเรียกว่า “นักเรียน” เพราะทำให้โรคธาลัสซีเมียและโรคร้ายอื่นๆหายตัวไปในทันที
ห้องเรียนในโรงพยาบาลจึงเปรียบเสมือนความฝันที่เป็นจริง ของเด็กป่วยทุกคน
“เมื่อแปลงกายเป็นนักเรียน พวกเขาไม่ใช่เด็กป่วยอีกต่อไป”
