รอมาลีแย้มบาน

เด็กน้อยวัยสามขวบกว่าตัวเล็กจ้อยกำลังหายใจอยู่ภายใต้เครื่องพ่นละอองยา ร่างน้อยๆ ของเธอหอบโยนเป็นจังหวะเดียวกับเสียงครืดคราดในลำคอ แว็บหนึ่งเธอหันมาสบตาเรา แล้วมองเมินไปเหมือนเราไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

งานแรกของ #อาสาสร้างสุข ของเรา…คงไม่ใช่เรื่องง่าย
.
เราเฝ้ามองเด็กน้อยอยู่เงียบๆ จนกระทั่งสิ่งที่ครอบจมูกของเธอถูกปลดออก เราส่งรอยยิ้มไปทักทาย เธอมองเฉยๆ ไม่แย้มยิ้ม พูดคุยกับเธอหลายประโยค แต่เธอยังคงนิ่งเงียบคล้ายไม่ได้ยินเสียงเรา จนคุณแม่ของเธอต้องบอกกับเราว่า “น้องไม่ค่อยพูด” หลังจากนั้นเราจึงเปลี่ยนวิธีการสื่อสารใหม่เป็นการตั้งคำถามแทน สิ่งที่เหมาะกับเด็กเล็กไม่ช่างพูด ไม่อยากฟังนิทาน คงไม่พ้นการระบายสี

เธอเลือกรูป “คิตตี้” ออกจากรูปภาพนับสิบมาระบายสีอย่างแผ่วเบาจนแทบมองไม่เห็นสี เธอไม่ได้กลัวกระดาษเจ็บ แต่เธอมีเรี่ยวแรงเพียงเท่านั้น เราถามเธอว่าอยากให้ป้าช่วยมั้ยคะ เธอพยักหน้า นั่นคือแสงแรกที่สว่างว้าบเข้ามาให้เราใจชื้น ใครที่เดินผ่านเตียงของเรา จะได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของป้าคอยถามนู้นถามนี่ตลอดเวลา ในขณะที่เด็กน้อยทำเพียงพยักหน้า ก้มหน้า ส่ายหน้า และเหม่อลอย แต่ถึงอย่างนั้นความมีชีวิตชีวาก็ค่อยๆ ปรากฏให้เห็น ผ่านแรงกดดินสอสีที่เข้มขึ้น ผ่านการเลือกหัวใจหลากสีติดลงบนเล็บมือ ผ่านการชะเง้อหาตอนเราไปเตียงเด็กป่วยคนอื่น

เรากลับมาหาเด็กน้อยอีกครั้ง ครั้งนี้เราเล่นขายของกัน ดูเหมือนเธอจะโปรดปรานหม้อไหกระทะจานชามเป็นพิเศษ เธอกำลังเพลิดเพลินกับการทำเมนูไก่นึ่ง

“ขอไก่ป้าหน่อย ป้าหิวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว” เราพูดเสียงสั่นพร้อมกับทำมือสั่นๆ ยื่นไปหาเธอ แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น!

เธอยิ้ม!!!

ยิ้มของเธอช่างสว่างไสว ฟันเรียงตัวขาวอย่างเป็นระเบียบ น่ารักอะไรขนาดนี้!

หลังจากหลุดยิ้มให้เราครั้งแรก เธอก็ยิ้มอีกเพียง 3-4 ครั้ง แต่นั่นก็ถือว่าคุ้มค่าที่สุดกับการเฝ้ารอ ‘มาลี’ แย้มบานตลอด 3 ชั่วโมงที่เราอยู่กับเธอแล้ว
.
หวังเหลือเกินว่า…มาลีดอกนี้จะค่อยๆ แย้มกลีบบาน และส่งกลิ่นหอมจรุงคล้ายกับชื่อของเธอ “มาลีจันทร์”
.
.
ศูนย์การแพทย์ปัญญานันทภิกขุฯ (โรงพยาบาลชลประทาน)
13 กุมภาพันธ์ 2562
.
#อาสามีสุขรุ่นที่5 #โครงการโรงพยาบาลมีสุข #มูลนิธิกระจกเงา #อาสาสมัคร #อาสาสมัครในโรงพยาบาล #เด็กป่วย

.