เมื่อ “ความจน” ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

เมื่อ “ความจน” ไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เพราะเมื่อความยากจน ไม่ใช่เรื่องธรรมดา แต่มักถูกทำให้กลายเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
ความพยายาม ต่อสู้ ดิ้นรน ขยันและมองหาโอกาสให้กับตัวเอง จึงเป็นคุณสมบัติของคนจน

“ต้องสู้” คือหลักใหญ่ใจความที่ต้องยึดถือไว้ตลอดชีวิต
แต่..ไม่รู้ว่าต้องสู้อีกสักเท่าไหร่ ถึงจะชีวิตสุขสบายกับเขาบ้าง
และเมื่อ “ความหวัง” คือที่พึ่งสุดท้าย เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับการสู้รบกับความยากจนข้นแค้น
ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล..เพราะความจนตรงหน้ามันท้าทายเหลือทน

“เราจะอยู่เคียงข้างกัน” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นจากปากเจ้าหน้าที่โครงการอาสามาเยี่ยม
ชายผู้พิการกล้ามเนื้อเคยอ่อนเรี่ยวแรง กลับมามีแรงฮึดสู้..เพื่อตนเองอีกครั้ง
หลังจากนั้นเขาเริ่มนั่ง หัดเดิน และเดิน เพื่อให้สองเท้าก้าวไปข้างหน้าแม้ในความจริง ชีวิตยังไม่ดีขึ้นอย่างหวัง

ในเมื่อความเหลื่อมล้ำ จน รวย นับวันดูจะยิ่งถ่างระยะห่างออกเรื่อยๆ
และโชคชะตาก็ไม่เคยเข้าข้างคนจนจริงๆจังๆสักครั้ง ..มีเพียงความหวังลมๆแล้งๆพัดผ่าน
ชีวิตนับวันยิ่งแห้งผาก สิ้นหวังราวกับทะเลทรายกว้างใหญ่ไพศาลสุดลูกหูลูกตา

เขา..ใช้สองมือถักทอหญ้าคาเป็นหลังคาคุ้มแดดกันฝนให้กับเห็ดนางฟ้าภูฐาน
เขา..ก่อสร้างโรงเรือนขนาดย่อมด้วยไม้ยูคา ซึ่งหาตัดได้ในป่าละเมาะรอบๆบ้าน
เขา..จัดเรียงถุงเห็ดด้วยสองมือ และสองขากระโผกกระเผก
เขา..รดน้ำ ดูแล ทะนุถนอมมันดั่งลูก คอยเฝ้ามองการเจริญเติบโตในทุกวัน
เขา..เรียนรู้การทำปุ๋ย และน้ำหมักธรรมชาติเพื่อช่วยให้เห็ดออกดอกออกผลและแข็งแรง
เขา..นำเห็ดออกเร่ขายในหมู่บ้าน เห็ดของเขาอร่อยหนานุ่มกว่าที่อื่น
จนมีลูกค้าประจำที่ติดใจในรสมือ อันผสมผสานระหว่างเทคนิคและความใส่ใจ

เขา..มีรายได้ต่อวันหลายร้อยบาท มันช่วยทำให้ความหวังอันเป็นที่พึ่งสุดท้ายชัดเจนขึ้น
เขา..ว่ารายได้จากการขายเห็ดจะเก็บเอาไว้เพื่อต่อยอด จากเห็ด 600ก้อน จะเป็นอีก 4,000 ก้อนในอนาคต
เขา..ฝัน หากมีวันนั้น เห็ด 4,000 ก้อนจะดูแลทุกคนในบ้านได้สบาย เขามั่นใจ
“ผมจะช่วยทำหลังคาโรงเรือนให้ป้านันฟรี!!”
“แม้ว่าชีวิตผมอาจยังไม่ดีขึ้น แต่ผมก็เริ่มห่างจากความยากจนทีละน้อยแล้ว”
“ขนาดที่บ้านผมมีกันตั้งหกคน ยังเหนื่อยขนาดนี้ แล้วป้านันตัวคนเดียวคงลำบากมาก” ชายหนุ่มประกาศกร้าวดวงตาเป็นประกาย

“เขาว่า..มีแต่คนจนเท่านั้นที่จะเข้าใจกัน…”