ยามเมื่อชีวิตใกล้ฝั่ง…
ใกล้ปีใหม่ใครบางคนรอพบเจอลูกหลาน เพื่ออยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวอีกครั้ง
คุณตาคุณยาย อีกหลายคนเลิกคิดเช่นนั้น.. พวกเขาใช้ชีวิตแต่ละวันเพียงลำพังโดยไม่หวังพบเจอใครอีก
มีแต่นับวันรอความตาย..ว่าเมื่อไหร่จะเรียกตัวให้เข้าไปพบเสียที
หลังจบกิจกรรมนันทนาการต่างๆ บรรยากาศภายในบ้านพักคนชรา บางเขน กลับสู่ความเงียบงัน
ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นผู้สูงอายุ ไร้ลูกหลานดูแลและขาดที่พึ่งพิงทางกายและใจ
เชื่อว่า..ไม่มีใครในที่นี้คิดว่า ที่นี่คือสถานที่พักพิกสุดท้ายของชีวิต
ไม่มีใครอยากอยู่สถานสงเคราะห์ หรือที่ที่ไม่ใช่บ้านเกิดเรือนตายของตัวเอง
ในสังคมผู้สูงอายุ ความภาคภูมิใจเดียวคือการได้มีใครสักคนดูแล และหากเป็นลูกหลานก็คงนอนตายตาหลับ
ภายใต้เงื่อนไขทางเศรษฐกิจและสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเพียงพริบตาเดียว
ค่านิยม ความเชื่อ ความชอบและวิถีชีวิตถูกปรับเปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ
ความชราถูกทำเหมือนว่าไม่มีพื้นที่และตัวตนในสังคมยุคนี้
ความแก่ เป็นเรื่องโบร่ำโบราณ น่ารำคาญและไม่ฟังชั่นกับไลฟ์สไตล์ในโลกโซเซี่ยล
การส่งดอกไม้สวัสดีในทุกวันกลายเป็นเรื่องราวน่าขบขัน
การสื่อสารที่แท้จริงถูกเหมารวมไว้เพียงแค่หน้าจอโทรศัพท์
ชีวิตอันเรียบง่าย สงบงาม ปรากฏเพียงในโลกสมมติสวยงาม
หลังหน้าจอมือถือ .. เราละทิ้งแม้กระทั่งตัวเราเองในชีวิตจริง
วันสำคัญ สงกรานต์ เข้าพรรษา ปีใหม่ เหลือเพียงแต่พิธีกรรมและคนชราช่วยกันสืบทอด
บางครอบครัวหลงลืมว่ามีพ่อแม่ที่แก่เฒ่า แม้ไม่ได้หวังให้ตอบแทนบุญคุณ
แต่ในส่วนลึกของหัวใจ ขอเพียงเศษเสี้ยวของเวลาและความห่วงใยที่มีให้กัน
ในฐานะของคนเป็นพ่อเป็นแม่ .. ไม่มีอะไรให้กังขา นอกเสียจากความรัก
ในยามที่ชีวิตว่ายเวียน จนใกล้จะถึงฝั่ง..
บางความน้อยใจได้รับคำตอบด้วยความเฉยชา
สองขาที่เคยสั่นเทากลับมีเรี่ยวแรง..ไม่ขออยู่เพื่อเป็นภาระ
บ้านพักคนชรา คือคำตอบสุดท้ายของชีวิต..ที่ที่จะไม่คิดถึงเรื่องราวความหลังและลูกหลาน
เสียงเพลง เพื่อนคุย และคนแปลกหน้า เพียงพอสำหรับการมีชีวิตอยู่ให้ผ่านไปวันๆ
ใครก็ได้ที่จะเข้ามาเติมเต็มทุกวินาทีของที่นี่ ให้ความเหงากลายเป็นความหวังของชีวิตที่เหลือ
…โครงการอาสามาเยี่ยม…
