ในจักรวาลของเด็กป่วย..
สายมากแล้ว .. เด็กสาวในวัยสิบสี่ปีเต็มไม่ตื่นลืมตาเหมือนกับทุกเช้า..
เธอเสียชีวิตหลังจากฉลองวันเกิดได้เพียงวันเดียว
เมื่อวานพี่ๆเจ้าหน้าที่โครงการโรงพยาบาลมีสุข เพิ่งนำเค้กก้อนน้อยๆมามอบให้ถึงเตียง เรายังยิ้มหัวเราะให้กัน
พวกพี่ๆเลือกสรร ขนมที่หวานน้อยที่สุด แต่อร่อยที่สุด
อย่างน้อยก็อร่อยกว่าอาหารที่ต้องกินเป็นประจำในโรงพยาบาล
รอยยิ้มยังไม่ทันจางหาย ความทรงจำกว่าห้าปีที่เคยเล่นสนุกด้วยกัน ยังหมุนวนท่ามกลางความเศร้าระคนสุข
บางทีการจากไปของเธอ..คงทำให้เด็กสาวรู้สึกสบายทั้งกายและใจ
การมีชีวิตโดยมีโรคภัยไข้เจ็บเป็นเพื่อนสนิทไม่เคยทำให้คนเรายิ้มได้อย่างเต็มที่สักครั้ง
โรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ทำลายความฝันทั้งหมดในชีวิตของเด็กที่ป่วยไข้
ต่อให้มีเรี่ยวแรงแค่ไหน ก็ไม่อาจต่อสู้กับไวรัสตัวเล็กๆที่แพร่กระจายไปทั่วสรรพางค์กายได้
การมีชีวิตอยู่ จึงทำได้แค่เพียงประคับประคองลมหายใจเข้าออกเพื่อใครสักคนหนึ่ง พ่อ แม่ พี่น้อง ปู่ ย่า ตายาย
การตายก็เช่นกัน เด็กป่วยทุกคนจากไปด้วยหัวใจเข้มแข็ง เธอรู้ดีกว่าต้องมีวันหนึ่งวันใด อันใกล้นี้
ที่จะไม่ได้ตื่นลืมตามาพบเจอกับทุกคนอีก อย่างดีที่สุด เธอทำได้เพียงปฏิบัติตัวตามหมอสั่ง
กินยา ฉีดยา นอนพัก กินข้าว คีโม และพยายามทำจิตใจให้ร่าเริงเพื่อเตือนให้ร่างกายหายดี..สักที
ในจักรวาลของเด็กป่วย ประกอบด้วยความสุขนับเป็นเปอร์เซ็นก็แทบติดลบ
ยารสขม หลากสี ไม่เคยทำให้วันไหนนึกสนุกหัวใจพองโต
เข็มฉีดยาตัวร้าย เฝ้าแต่ทิ่มแทงเส้นเลือดเล็กๆบางๆ มันฝังรากของความเจ็บปวดไว้ลึกไม่เคยลืม
การต้องนอนพัก ทั้งๆที่สมองยังอยากทำอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย
ในห้องสันทนาการวันนี้พี่ๆอาสามาเล่นด้วย แต่การฤทธิ์คีโมมันปั่นป่วนจนชวนให้หมดแรง
ข้าวทุกเม็ด น้ำแกงจืดซืด นา นาอาหารในถาดหลุม .. มันไร้รสชาติหวาน เปรี้ยว เค็ม เผ็ด
หากดวงอาทิตย์ขึ้น และแสงแดดแอบส่องมาถึงเตียงบ้าง
วันที่เคยซึมเซาก็เหมือนกระปรี้กระเปร่าขึ้น
วันไหนที่ไปไม่ถึงห้องเล่น.. หากโชคดี พี่ๆอาสาเดินมาหาถึงเตียง
วันนั้น ความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ลดน้อยลงอย่างน่าอัศจรรย์
เมื่อร่างกายน้อยๆของเด็กตัวเล็กๆ กำลังต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ
หากความเจ็บป่วย มีตัวตน เพื่อนเล่น คือศัตรูตัวร้าย .. ที่ทำลายโรคได้ ..แม้เพียงชั่วขณะ
ท่ามกลางจักรวาลของความป่วยไข้.. มีเพียงมนุษย์เท่านั้น ที่จะเข้าใจความรู้สึกทุกข์สุขของกันและกัน
